Δελτίο τύπου – «Χριστού Πηγή» στην Χρυσοπηγή! (13-07-2022)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Χριστού Πηγή» στην Χρυσοπηγή!

13-07-2022

Άνοιξε και πάλι εφέτος τις πύλες της η Κατασκήνωση «Χριστού Πηγή» της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης, πού βρίσκεται στην καταπράσινη τοποθεσία της Χρυσοπηγής Σερρών και φιλοξενεί 120 και πλέον μαθητές και μαθήτριες Δημοτικού – Γυμνασίου και Λυκείου, που επιθυμούν να γνωρίσουν την χαρά της εν Χριστώ ζωής, τον λατρευτικό πλούτο της Εκκλησίας μας, την μελέτη του λόγου του Θεού, το παιχνίδι, το τραγούδι, τις δημιουργικές δραστηριότητες, τις γεμάτες ενδιαφέρον συζητήσεις, την παρουσία του Θεού.

Οι κατασκηνωτικές περίοδοι που, συν Θεώ, λειτουργούν εφέτος, με την τήρηση όλων εκείνων των υγειονομικών μέτρων, που προβλέπονται από τα κρατικά πρωτόκολλα, είναι οι εξής: α) από 6 έως 10 Ιουλίου για αγόρια τρίτης έως έκτης τάξεως Δημοτικού, β) από 11 έως 17 Ιουλίου για αγόρια Γυμνασίου-Λυκείου, γ) από 20 έως 24 Ιουλίου για κορίτσια Γυμνασίου-Λυκείου και δ) από 25 έως 29 Ιουλίου για κορίτσια τρίτης έως έκτης τάξεως Δημοτικού.

Την Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022, ο Σεβ. Ποιμενάρχης της Εκκλησίας των Σερρών και της Νιγρίτης κ. Θεολόγος, έγινε δεκτός με ιδιαίτερο σεβασμό και μεγάλη χαρά από τα παιδιά, που φιλοξενήθηκαν κατά την πρώτη κατασκηνωτική περίοδο και ακολούθως τέλεσε τον Αγιασμό.

Τον Σεβ. κ. Θεολόγο, υποδέχθηκαν μαζί με τα παιδιά,  ο υπεύθυνος της Κατασκηνώσεως, πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης π. Νικήτας Χαλέμης και τα λοιπά μέλη του Γραφείου Νεότητος της Εκκλησίας των Σερρών, ο αρχηγός, τα στελέχη, καθώς και οι εθελοντές και εθελόντριες, με την βοήθεια των οποίων λειτουργεί η Κατασκήνωση.

Κατά την διάρκεια αυτής της πνευματικής αναστροφής των ελπιδοφόρων βλαστών της Εκκλησίας των Σερρών με τον Σεβ. Ποιμενάρχη τους, αναπτύχθηκε μία εποικοδομητική συζήτηση σε κλίμα ιδιαιτέρως εγκάρδιο.

Ο Σεβ. επαίνεσε τα παιδιά για την παρουσία τους στην μεγάλη αγκαλιά της Εκκλησίας, προτρέποντάς τα να παραμείνουν κοντά Της και δι’ Αυτής κοντά στον Χριστό, που ασφαλίζει και φωτίζει την νεότητα. Τα προέτρεψε επίσης να χαρούν την αναστροφή των ημερών και όσα πνευματικά και ωφέλιμα προσφέρει η ζωή της κατασκήνωσης. Δεν παρέλειψε ο Σεβ., να συμβουλεύσει τα παιδιά να αγαπούν τον Χριστό, να πορεύονται στη ζωή με οδηγό την αθάνατη αλήθειά Του και να αγωνίζονται με σθένος και πίστη ενάντια σε ότι αποϊεροποιεί, ασχημίζει και ευτελίζει τον άνθρωπο.

Οι Κατασκηνωτές με την σειρά τους, μέσα σε κλίμα απλότητος και χαράς, τραγούδησαν νεανικά χριστιανικά τραγούδια στον Σεβ. και την συνοδεία του, επιτυγχάνοντας έτσι να μεταδώσουν στους παρισταμένους μία γεύση της κατασκηνωτικής ζωής.

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε πατρικώς την «χρυσή ελπίδα» της Εκκλησίας και του Έθνους, ευχήθηκε καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και διένειμε σε όλους γλυκίσματα.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ὁ προφήτης Ἠλίας

Ὁ προφήτης Ἠλίας

Α. Τό θάρ­ρος καί ἡ ἀν­δρεί­α του.

Λί­γοι ἀ­σφα­λῶς ἄν­δρες στήν ἱ­στο­ρί­α ἐρ­γά­σθη­καν ὅ­σο ὁ προ­φή­της Ἠ­λί­ας γιά νά δι­α­τη­ρη­θεῖ ἡ πί­στη στόν ἕ­να Θε­ό. Πύ­ρι­νος ζῆ­λος· ἀν­δρεί­α θαυ­μα­στή· παρ­ρη­σί­α ἀ­κα­τά­βλη­τη· πί­στις στα­θε­ρή, με­ρι­κά ἀ­πό τά γνω­ρί­σμα­τα τῆς με­γά­λης αὐ­τῆς μορ­φῆς τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης.

Ὁ φλο­γε­ρός προ­φή­της ἔ­ζη­σε σέ μί­α ἐ­πο­χή δύ­σκο­λη γιά τήν ἱ­στο­ρί­α τοῦ Ἰσ­ρα­η­λι­τι­κοῦ λα­οῦ. Εἶ­χαν πε­ρά­σει ἀρ­κε­τά χρό­νια ἀ­πό τό­τε πού ὁ πε­ρι­ού­σιος λα­ός τοῦ Θε­οῦ εἶ­χε ἐγ­κα­τα­στα­θεῖ στή Χα­να­άν. Οἱ με­γά­λοι του βα­σι­λεῖς, ὁ Δα­βίδ καί ὁ Σο­λο­μών, πού κρά­τη­σαν τό­σο στα­θε­ρή τήν πί­στη στόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό, εἶ­χαν πλέ­ον πε­θά­νει. Τό ἑ­νω­μέ­νο βα­σί­λει­ο εἶ­χε δι­αι­ρε­θεῖ σέ δυ­ό· στό βα­σί­λει­ο τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ καί στό βα­σί­λει­ο τοῦ Ἰ­ού­δα. Γε­νι­κή πτώ­ση τῶν ἠ­θι­κῶν καί πνευ­μα­τι­κῶν ἀ­ξι­ῶν ἄρ­χι­σε νά πα­ρα­τη­ρεῖ­ται. Τό σπου­δαι­ό­τε­ρο ὅ­μως ἦ­ταν, ὅ­τι τό πα­ρά­δειγ­μα ἄρ­χι­σε νά δί­δε­ται ἄ­νω­θεν, ἀ­πό τούς κυ­βερ­νῶν­τες. Βα­σι­λεύς τό­τε στό βα­σί­λει­ο τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ ἦ­ταν ὁ Ἀ­χα­άβ. Ἄν­θρω­πος ἀ­σε­βής καί κα­κός, ὄ­χι μό­νο ἀρ­νή­θη­κε νά σε­βα­σθεῖ τόν Θε­ό τῶν Πα­τέ­ρων του, ἀλ­λά καί εἰ­σή­γα­γε ἐ­πί­ση­μα τή λα­τρεί­α τοῦ ψεύ­τι­κου θε­οῦ Βά­αλ καί τῆς Ἀ­στάρ­της. Δέν δί­στα­σε ἀ­κό­μη νά οἰ­κο­δο­μή­σει στή Σα­μά­ρεια καί να­ούς τῶν εἰ­δώ­λων αὐ­τῶν. Ἀ­πο­τέ­λε­σμα ὅ­λων τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν αὐ­τῶν ὑ­πῆρ­ξε, ὅ­τι ἡ εἰ­δω­λο­λα­τρί­α καί ἡ ἁ­μαρ­τί­α τό­σο πο­λύ πλε­ό­να­σαν, ὥ­στε ἡ Γρα­φή νά ση­μει­ώ­σει ὅ­τι ὁ Ἀ­χα­άβ «ἔ­πρα­ξε πο­νη­ρά ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ ὑ­πέρ πάν­τας τούς πρό αὐ­τοῦ βα­σι­λεῖς». Στό κα­τα­στρε­πτι­κό καί φθο­ρο­ποι­ό του ἔρ­γο βο­ή­θη­σε πο­λύ καί ἡ Ἰ­ε­ζά­βελ, ἡ σύ­ζυ­γός του. Γυ­ναί­κα στό ἔ­πα­κρο ἐμ­πα­θής καί φι­λό­δο­ξη, ἐ­ξα­σκοῦ­σε πά­νω στόν Ἀ­χα­άβ ἰ­σχυ­ρή ἐ­πί­δρα­ση καί βο­η­θοῦ­σε κα­θο­ρι­στι­κά στήν ἐ­πέ­κτα­ση τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρί­ας με­τα­ξύ τῶν Ἰσ­ρα­η­λι­τῶν. Κό­ρη τοῦ εἰ­δω­λο­λά­τρη βα­σι­λιά τῆς Τύ­ρου, ὄ­χι μό­νο συ­νήρ­γη­σε στό νά εἰ­σα­χθεῖ στό βα­σί­λει­ο τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ ἡ λα­τρεί­α τοῦ Βά­αλ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἰ­δι­αι­τέ­ρως λα­τρευ­ό­ταν στήν πα­τρί­δα της, ἀλ­λά καί νά δι­ε­ξά­γον­ται μέ πομ­πή με­γά­λη ἑ­ορ­τές καί πα­νη­γύ­ρεις στήν ἴ­δια τήν πρω­τεύ­ου­σα, τή Σα­μά­ρεια. Ἑ­κα­τον­τά­δες ἱ­ε­ρεῖς τῶν ψεύ­τι­κων αὐ­τῶν θε­ο­τή­των ἐ­κμε­ταλ­λεύ­ον­ται τή φυ­σι­κή θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα τοῦ λα­οῦ καί τόν σπρώ­χνουν ἀ­κό­μη βα­θύ­τε­ρα στήν εἰ­δω­λο­λα­τρί­α. Τό ρεῦ­μα εἶ­ναι ὁρ­μη­τι­κό. Ποί­ος θά τό συγ­κρά­τη­σει; Ἡ πλημ­μύ­ρα τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρί­ας κιν­δυ­νεύ­ει νά κα­τα­κλύ­σει τό πᾶν. Ποι­ός θά δη­μι­ουρ­γή­σει τά ἀ­πα­ραί­τη­τα ἀ­να­χώ­μα­τα, γιά νά προ­λη­φθεῖ ὁ κα­τα­κλυ­σμός; Στή δύ­σκο­λη καί ἱ­στο­ρι­κή αὐ­τή ἐ­πο­χή ἐμ­φα­νί­ζε­ται ὁ φλο­γε­ρός προ­φή­της, ὁ Ἠ­λί­ας.

Θλί­βε­ται. Πο­νᾶ ἡ ψυ­χή του. Καί­γε­ται, ὅ­ταν βλέ­πει ἕ­ναν ὁ­λό­κλη­ρο λα­ό νά ἀρ­νεῖ­ται τόν Θε­ό καί νά γο­να­τί­ζει μπρο­στά στά ἄ­ψυ­χα ἀ­γάλ­μα­τα. Πρέ­πει νά ἀν­τι­δρά­σει· νά ἐρ­γα­σθεῖ· νά κι­νη­θεῖ μέ δρα­στη­ρι­ό­τη­τα καί ψυ­χι­κή ἀν­δρεί­α. Κα­τα­στρώ­νει τό σχέ­διό του. Σχέ­διο τολ­μη­ρό καί ἐ­πι­κίν­δυ­νο. Θά πα­ρου­σια­σθεῖ στόν ἴ­διο τόν βα­σι­λιά. Θά τόν ἐ­λέγ­ξει γιά τή δι­α­γω­γή του. Θά τόν κα­λέ­σει σέ με­τά­νοι­α. Ἄν τό κα­τορ­θώ­σει, τό κέρ­δος θά εἶ­ναι ἀ­νυ­πο­λό­γι­στο. Ὁ λα­ός εὔ­κο­λα θά με­τα­στρα­φεῖ. Ἡ ὥ­ρα εἶ­ναι κρί­σι­μη. Ἡ συ­νάν­τη­ση δρα­μα­τι­κή. Μέ πί­στη βα­θειά ὁ προ­φή­της ἐμ­φα­νί­ζε­ται στόν βα­σι­λιά. Λί­γα λό­για τοῦ λέ­ει, ἀλ­λά λό­για συν­τα­ρα­κτι­κά. «Ζῇ Κύ­ριος ὁ Θε­ός τῶν δυ­νά­με­ων, ὁ Θε­ός τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ». Ἄς τόν ἔ­χεις ἐγ­κα­τα­λεί­ψει καί σύ, καί ἡ οἰ­κο­γέ­νειά σου καί ὁ λα­ός. Καί ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι ζεῖ, εἶ­ναι αὐ­τή. Δέν θά πέ­σει βρο­χή στή γῆ στά χρό­νια πού θά ἀ­κο­λου­θή­σουν πα­ρά μό­νο ὅ­ταν θά τό πῶ ἐ­γώ.

Καί ἡ τρο­με­ρή προ­φη­τεί­α ἐκ­πλη­ρώ­νε­ται. Ἀ­νομ­βρί­α φο­βε­ρή ἐ­πι­κρα­τεῖ σ’ ὅ­λη τήν χώ­ρα. Σα­ράν­τα δυ­ό μῆ­νες οὔ­τε στα­λαγ­μα­τιά βρο­χῆς, οὔ­τε δρο­σιά καμ­μί­α ἐ­πά­νω στήν κα­τά­ξε­ρη γῆ. Ὁ λα­ός πά­σχει, ἀλ­λά καί κά­τω ἀ­πό τήν πί­ε­ση τῆς δυ­στυ­χί­ας καλ­λι­ερ­γεῖ τή με­τά­νοι­α καί τήν ἐ­πι­στρο­φή του στόν Θε­ό.

Ἀλ­λά στή πρώτη αὐ­τή ἐκ­δή­λω­ση τῆς τόλ­μης καί τῆς ἀν­δρεί­ας τοῦ προ­φή­τη θά προ­στε­θεῖ τώ­ρα καί ἄλ­λη. Ἡ ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ σα­φής καί κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή, κα­λεῖ τόν προ­φή­τη νά ἐμ­φα­νι­σθεῖ καί πά­λι ἐ­νώ­πιον τοῦ πα­νί­σχυ­ρου ἄρ­χον­τα. Δέν δει­λιά­ζει. Ἴ­σως δι­α­τρέ­χει ἄ­με­σο κίν­δυ­νο ἡ ζω­ή του. Ἀλ­λά κι αὐ­τήν δέν τή λο­γα­ριά­ζει. Ἕ­να μό­νο θέ­λει· νά εὐ­α­ρε­στή­σει στόν Θε­ό. Δρα­μα­τι­κός εἶ­ναι ὁ δι­ά­λο­γος, πού ἀ­κο­λού­θη­σε στήν συ­νάν­τη­ση.

— Ἐ­συ εἶ­σαι πού δι­α­στρέ­φεις τόν λα­ό μου τόν Ἰσ­ρα­ήλ; ρω­τᾶ μέ ὀρ­γή ὁ βα­σι­λεύς.

— Ὄ­χι. Δέν δι­α­στρέ­φω ἐ­γώ τόν λα­ό. Ἐ­σύ τόν δι­α­στρέ­φεις. Ἐ­σύ καί ὁ βα­σι­λι­κός σου οἶ­κος. Δι­ό­τι ἐ­σύ ἐγ­κα­τέ­λει­ψες τόν Θε­ό τῶν πα­τέ­ρων σου καί ἔ­τρε­ξες πί­σω ἀ­πό τά εἴ­δω­λα τοῦ Βα­άλ.

Πό­σοψυ­χι­κό σθέ­νος, ἀ­λή­θεια, χρει­α­ζό­ταν γιά νά προ­φερ­θοῦν οἱ λέ­ξεις αὐ­τές! Ἀ­πο­τε­λοῦ­σαν ἕ­να κα­τη­γο­ρῶ, τό ὁ­ποῖ­ο ἀ­πευ­θυ­νό­ταν πρός τόν πα­νί­σχυ­ρο καί σκλη­ρό Ἀ­χα­άβ. Καί μέ­σα στούς δυ­ό αὐ­τούς στί­χους μᾶς πε­ρι­έ­σω­σε ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή τόν ἰ­δε­ο­λο­γι­κό πό­λε­μο, πού δι­ε­ξή­γα­γε ἕ­νας ἀ­λη­θι­νός λά­τρης τοῦ Θε­οῦ πρός ἕ­ναν ἄ­πι­στο καί δι­α­στραμ­μέ­νο ἡ­γε­μό­να. Καί ἀ­π’ αὐ­τόν βγῆ­κε νι­κη­τής ὁ φλο­γε­ρός προ­φή­της, ἤ μᾶλ­λον ἡ πί­στη πού ἐκ­προ­σω­ποῦ­σε. Κύ­ριος τώ­ρα τῆς κα­τα­στά­σε­ως ὁ προ­φή­της, ἀ­φοῦ νί­κη­σε τόν βα­σι­λιά, θέ­λει νά δεί­ξει καί στό λα­ό τήν ἀ­λή­θεια, ὅ­τι μό­νος ὁ Θε­ός, τόν ὁ­ποῖ­ο ἐ­κεῖ­νος πί­στευ­ε, ἦ­ταν ὁ μό­νος ἀ­λη­θι­νός Θε­ός. Εἶ­ναι γνω­στή ἡ πρό­τα­ση, τήν ὁ­ποί­α ἔ­κα­νε στόν Ἀ­χα­άβ. Τήν ἐκ­θέ­τει ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή στό 18ο κε­φά­λαι­ο τοῦ τρί­του βι­βλί­ου τῶν Βα­σι­λει­ῶν. Νά συγ­κεν­τρω­θεῖ ὅ­λος ὁ λα­ός μα­ζί μέ τούς βα­σι­λεῖς στό Καρ­μή­λιο ὅ­ρος. Νά σφά­ξουν δυ­ό βό­δια. Ἕ­να οἱ ἱ­ε­ρεῖς τῶν εἰ­δώ­λων καί ἕ­να ὁ ἴ­διος ὁ προ­φή­της. Νά τά κομ­μα­τιά­σουν καί νά τά ἐ­πι­θέ­σουν στό θυ­σι­α­στή­ριο. Ἀλ­λά φω­τιά νά μήν ἀ­νά­ψουν. Νά ζη­τή­σουν νά τήν ρί­ξει ὁ Θε­ός πού πι­στεύ­ουν. Ὅ­ποι­ος τή ρί­ξει, αὐ­τός εἶ­ναι ὁ ἀ­λη­θι­νός Θε­ός.

Προ­σεύ­χον­ται πρῶ­τα οἱ ψευ­δο­ϊ­ε­ρεῖς τῶν εἰ­δώ­λων. Γο­να­τι­στοί προ­σεύ­χον­ται. Πα­ρα­κα­λοῦν· καί πά­λι πα­ρα­κα­λοῦν· καί ἱ­κε­τεύ­ουν. Ἄρ­χι­σαν πρω­ί καί τώ­ρα πλη­σιά­ζει με­­ση­μέ­ρι. Τούς εἰ­ρω­νεύ­ε­ται ὁ προ­φή­της. Πα­ρα­κα­λέ­στε ἀ­κό­μη. Ἴ­σως κοι­μᾶ­ται ὁ θε­ός σας. Τί­πο­τε ὅ­μως. «Οὐκ ἦν φω­νή, οὐκ ἦν ἀ­κρό­α­σις». Ἀ­πελ­πι­σμέ­νοι στα­μα­τοῦν.

Ἔρ­χε­ται τώ­ρα ἡ σει­ρά τοῦ φλο­γε­ροῦ προ­φή­τη. Προ­σεύ­χε­ται στόν παν­το­δύ­να­μο Θε­ό, πού κά­νει θα­ά­μα­τα ἐκ­πλη­κτι­κά. Λί­γα λό­για λέ­ει, ἀλ­λά λό­για θερ­μά, πύ­ρι­να. «Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός Ἀ­βρα­άμ καί Ἰ­σα­άκ καί Ἰσ­ρα­ήλ, ἐ­πά­κου­σόν μου σή­με­ρον ἐν πυ­ρί, καί γνώ­τω­σαν πᾶς ὁ λα­ός οὗ­τος, ὅ­τι σύ εἶ Κύ­ριος καί ἐ­γώ δοῦ­λος σου καί διά σέ πε­ποί­η­κα πάν­τα ταῦ­τα». Καί τό ἀ­πο­τέ­λε­σμα ἔρ­χε­ται ἄ­με­σο. Φω­τιά ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό με­γά­λη κα­τέ­κα­ψε καί τό κρέ­ας καί τά ξύ­λα καί τό χῶ­μα ἀ­κό­μη. Νί­κη με­γά­λη. Ἡ πί­στη τοῦ προ­φή­τη θρι­άμ­βευ­σε.

Πό­σα μπο­ρεῖ νά κα­τορ­θώ­σει ὁ ἄν­θρω­πος, ὅ­ταν καί­ει μέ­σα στά στή­θη του ἡ ζων­τα­νή πί­στη! «Πάν­τα δυ­να­τά τῷ πι­στεύ­ον­τι» βε­βαί­ω­σε ὁ Κύ­ριος.

Κα­τορ­θώ­μα­τα με­γά­λα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν ἀ­πό ἀν­θρώ­πους ζων­τα­νῆς καί φλο­γε­ρῆς πί­στε­ως. Πό­σοι πρώ­ην ἄ­σω­τοι καί ἁ­μαρ­τω­λοί ὀ­φεί­λουν τή με­τά­νοι­α καί ἐ­πι­στρο­φή τους στήν πί­στη ἐ­κεί­νων πού ἐρ­γά­σθη­καν νά τούς ὁ­δη­γή­σουν κον­τά στόν Θε­ό! Πό­σα τέ­τοι­α γε­γο­νό­τα ἔ­χει νά μᾶς πα­ρου­σιά­σει ἡ κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή!

Τί νά ποῦ­με γιά τά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα πού ἔ­χει ἡ πί­στη τῶν ἀν­θρώ­πων, πού ἔ­χουν κλη­θεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό νά εἶ­ναι οἱ δι­α­χει­ρι­στές τῶν μυ­στη­ρί­ων καί οἱ κή­ρυ­κες τῶν θεί­ων ἀ­λη­θει­ῶν; Ἀ­λη­θι­νά θαύ­μα­τα μπο­ροῦν νά κα­τορ­θώ­σουν μέ τή δύ­να­μή της. Σάν φω­τει­νά με­τέ­ω­ρα στέ­κουν στόν ὁ­ρί­ζον­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γιά νά φω­τί­ζουν καί νά δι­α­κη­ρύτ­τουν τή με­γά­λη ἀ­λή­θεια, ὅ­τι ἡ πί­στη μπο­ρεῖ καί ὄ­ρη νά με­τα­κι­νεῖ.

Ἄς μή λη­σμο­νοῦ­με νά ζη­τοῦ­με ἀ­πό τόν Θε­ό στίς προ­σευ­χές μας νά χα­ρί­ζει στήν Ἐκ­κλη­σί­α του ἱ­ε­ρεῖς καί δι­δα­σκά­λους μέ ζων­τα­νή πί­στη, γιά νά ἐρ­γά­ζον­ται πρός δό­ξαν Θε­οῦ. Σάν τόν προ­φή­τη Ἠ­λί­α.

Β. Σέ ὕ­ψος δό­ξης.

Πε­ρι­πε­τει­ώ­δης καί γε­μά­τη κιν­δύ­νους ὑ­πῆρ­ξε ὁ­λό­κλη­ρη ἡ ζω­ή τοῦ θερ­μουρ­γοῦ προ­φή­του Ἥ­λιου. Τήν δι­έ­θε­σε ὅ­μως ὁ­λό­κλη­ρη γιά τή δό­ξα τοῦ Θε­οῦ. Ἦ­ταν ἀρ­κε­τό νά ἀ­κού­σ­ει τήν ἐν­το­λή τοῦ Κυ­ρί­ου, καί ἔ­σπευ­δε ἀ­μέ­σως νά τήν ἐ­φαρ­μό­σει, ἔ­στω κι ἄν δι­έ­τρε­χε σο­βα­ρό­τα­το κίν­δυ­νο ἡ ζω­ή του. Κα­τά τά δε­κα­πέν­τε χρό­νια, πού ὑ­πο­λο­γί­ζουν ὅ­τι κρά­τη­σε ἡ προ­φη­τι­κή του δρά­ση, δέν ἄ­φη­σε εὐ­και­ρί­α πού νά μή τήν ἐ­κμε­ταλ­λευ­θεῖ γιά νά δι­δά­ξει τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, νά ἐ­νι­σχύ­σει καί νά πα­ρη­γο­ρή­σει, νά ἐ­λέγ­ξει καί νά θαυ­μα­τουρ­γή­σει. Ἀλ­λά καί γι’ αὐ­τό ὁ Θε­ός τόν δό­ξα­σε πο­λύ. Δέν θά ἦ­ταν ὑ­περ­βο­λή, ἄν χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με τόν Ἠ­λί­α ὡς τόν δο­ξα­σμέ­νο προ­φή­τη.

Πύ­ρι­νος κή­ρυ­κας τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ ὁ­που­δή­πο­τε κι ἄν βρι­σκό­ταν, κή­ρυτ­τε μέ θάρ­ρος καί παρ­ρη­σί­α καί κα­λοῦ­σε τό λα­ό σέ με­τά­νοι­α καί ἐ­πι­στρο­φή. Ὁ λα­ός αἰ­σθα­νό­ταν τόν φλο­γε­ρό κή­ρυ­κα. Ἡ ἀ­σκη­τι­κή του ζω­ή καί ἡ ἰ­σχυ­ρή του προ­σω­πι­κό­τη­τα ἐ­πι­δροῦ­σαν πο­λύ στίς μά­ζες τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Τό κή­ρυγ­μά του συγ­κλό­νι­ζε τούς ἀ­κρο­α­τές του καί τούς κι­νοῦ­σε σέ σκέ­ψεις καί ἀ­πο­φά­σεις ἀ­νώ­τε­ρες. Ὁ­που­δή­πο­τε κι ἄν ἐμ­φα­νι­ζό­ταν ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ Θε­οῦ, γι­νό­ταν δε­κτός μέ βα­θειά αἰ­σθή­μα­τα ἐ­κτι­μή­σε­ως καί θαυ­μα­σμοῦ. Καί δέν συγ­κι­νοῦ­σε ἁ­πλῶς ὁ λό­γος του, ἀλ­λά καί προ­κα­λοῦ­σε φό­βο. Πό­ση συγ­γέ­νεια ὑ­πάρ­χει με­τα­ξύ αὐ­τοῦ καί τοῦ ἄλ­λου ἐ­κεί­νου κή­ρυ­κα τῆς ἐ­ρή­μου, τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Προ­δρό­μου! Καί πό­σο ται­ρια­στός εἶ­ναι ὁ χα­ρα­κτη­ρι­σμός πού ἔ­δω­σαν στόν Ἠ­λί­α: «δεύ­τε­ρος πρό­δρο­μος τῆς πα­ρου­σί­ας Χρι­στοῦ»! Δέν εἶ­ναι μά­λι­στα χω­ρίς ση­μα­σί­α τά λό­για, μέ τά ὁ­ποῖ­α ὁ ἄγ­γε­λος εὐ­αγ­γε­λί­σθη­κε στόν Ζα­χα­ρί­α τή γέν­νη­ση τοῦ γιοῦ του, ὅ­ταν τοῦ ἔ­λε­γε ὅ­τι «υἱ­ός τοῦ προ­ε­λεύ­σε­ται ἐ­νώ­πιον αὐ­τοῦ ἐν πνεύ­μα­τι καί δυ­νά­μει Ἡ­λιοῦ» (Λούκ. α΄ 17). Δη­λα­δή θά προ­πο­ρευ­θεῖ ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­αν­θρώ­που Κυ­ρί­ου μέ τό ἴ­διο προ­φη­τι­κό χά­ρι­σμα καί τήν ἴ­δια ἄ­φο­βη δρα­στη­ρι­ό­τη­τα καί παρ­ρη­σί­α, πού εἶ­χε καί ὁ Ἠ­λί­ας.

Εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ὅ­τι τό κή­ρυγ­μα τοῦ προ­φή­του δέν ἔ­φε­ρε πάν­το­τε τά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα, πού πε­ρί­με­νε κα­νείς. Δη­λη­τη­ρι­α­σμέ­νος ὁ λα­ός ἀ­πό τίς ἐ­πι­δρά­σεις τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρί­ας καί τῆς ἀ­πι­στί­ας δι­στά­ζει νά κά­νει τό ἀ­πο­φα­σι­στι­κό βῆ­μα τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς. Καί τί μ’ αὐ­τό; Τά λό­για του προ­φή­τη δέν πη­γαί­νουν χα­μέ­να. Συγ­κρα­τοῦν τούς κα­λο­προ­αί­ρε­τους, καλ­λι­ερ­γοῦν τούς εὐ­σε­βεῖς. Ἄς πα­ρα­πο­νι­έ­ται ὁ προ­φή­της, καί σέ μί­α ὥ­ρα ψυ­χι­κῆς κο­πώ­σε­ως ἀ­πό τούς συ­νε­χεῖς δι­ωγ­μούς ἄς λέ­ει στόν Θε­ό: «Κύ­ρι­ε, τά θυ­σι­α­στή­ρια σου κα­τέ­σκα­ψαν καί τούς προ­φή­τας σου ἀ­πέ­κτει­ναν. Καί ὑ­πε­λεί­φθην ἐ­γώ μό­νος, μο­νώ­τα­τος, καί ζη­τοῦ­σι τήν ψυ­χήν μου ἀπ’ ἐ­μοῦ». Ὁ Θε­ός τοῦ ἀ­παν­τᾶ: Εἶ­ναι μα­ζί μου ἑ­πτά χι­λιά­δες ἄν­δρες, οἱ ὁ­ποῖ­οι δέν προ­σκύ­νη­σαν τούς ψεύ­τι­κους θε­ούς. Πα­ρη­γο­ρή­σου, λοι­πόν. Καί συ­νέ­χι­σε τό ἔρ­γο σου. Δέν γί­νε­ται μά­ται­α. Ἄς μή βλέ­πεις ἐ­σύ τά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τοῦ ἔρ­γου σου. Τά βλέ­πω ὅ­μως ἐ­γώ, καί ἐ­πι­φυ­λάσ­σω πλού­σια καρ­πο­φο­ρί­α στήν προ­σπά­θειά σου.

Καί δέν δι­δά­σκει μό­νο, ἀλ­λά καί ἐ­λέγ­χει, καί καυ­τη­ριά­ζει τήν κα­κί­α καί τήν ἀ­δι­κί­α, ὁ­που­δή­πο­τε κι ἄν τήν βρεῖ. Ζω­η­ρό­τα­τα πε­ρι­γρά­φε­ται στό 20ο κε­φά­λαι­ο τῆς Γ΄ Βα­σι­λει­ῶν τό ἐ­πει­σό­διο τοῦ Ἀ­χα­άβ καί τοῦ Να­βου­θαί. Ὁ Να­βου­θαί, πτω­χός Ἰσ­ρα­η­λί­της, ἔ­χει στήν κα­το­χή του ἕνα μι­κρό ἀμ­πέ­λι. Τό ἀ­χόρ­τα­ο­το μά­τι τοῦ Ἀ­χα­άβ τό βλέ­πει, τό ἐ­πι­θυ­μεῖ. Ὁ Ἀ­χα­άβ ζη­τᾶ νά τοῦ τό πά­ρει. Θέ­λει νά τό κά­νει λα­χα­νό­κη­πο. Ἀ­παι­τεῖ λοι­πόν νά τοῦ τό δώ­σει. Ὁ Να­βου­θαί πα­ρα­κα­λεῖ νά μήν ἐ­πι­μεί­νει ὁ βα­σι­λεύς. Ἐ­κεῖ­νος σκυ­θρω­πά­ζει ἀ­πό τήν ἄρ­νη­ση. Ἐ­πεμ­βαί­νει ὅ­μως ἡ ἐμ­πα­θής Ἰ­ε­ζά­βελ. Βρί­σκει εὔ­κο­λα τή λύ­ση. Βά­λε δυ­ό ἀν­θρώ­πους νά ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σουν, ὅ­τι ὁ Να­βου­θαί ἔ­βρι­σε τόν Θε­ό καί τόν βα­σι­λιά, λέ­ει στόν Ἀ­χα­άβ. Οἱ δύ­στυ­χοι ψευ­δο­μάρ­τυ­ρες βρί­σκον­ται. Ἡ ψευ­δορ­κί­α θρι­αμ­βεύ­ει. Τό ἁ­μάρ­τη­μα τῆς βλα­σφη­μί­ας, γιά τό ὁ­ποῖ­ο ψευ­δο­μαρ­τύ­ρη­σαν, κα­τα­δι­κα­ζό­ταν μέ θά­να­το. Κι ἔ­τσι ἔ­πει­τα ἀ­πό λί­γο ὁ Να­βου­θαί, πα­ρά τήν ἀ­θω­ό­τη­τά του, θα­να­τώ­νε­ται. Ὁ Ἠ­λί­ας ἀ­τρό­μη­τος πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στόν βα­σι­λιά. Καυ­τη­ριά­ζει τήν ἀ­νό­σια καί ἄ­δι­κη πρά­ξη του καί προ­λέ­γει τό οἰ­κτρό τέ­λος τό­σο τό δι­κό του, ὅ­σο καί τῆς πο­νη­ρῆς βα­σί­λισ­σας. Τά σκυ­λιά θά γλεί­ψουν τό αἷ­μα καί τῶν δυ­ό σας, προ­λέ­γει. Τρο­με­ρή προ­φη­τεί­α, ἡ ὁ­ποί­α ἐκ­πλη­ρώ­θη­κε τε­λεί­ως, ἐ­νῶ συγ­χρό­νως ἡ ἐκ­πλή­ρω­σή της ὕ­ψω­σε τόν προ­φή­τη σέ δυ­σθε­ώ­ρη­τα ὕ­ψη δό­ξας.

Ὅ­σο ὅ­μως αὐ­στη­ρός εἶ­ναι, ὅ­ταν ἐ­λέγ­χει τήν κα­κί­α καί τήν κα­τα­πά­τη­ση τοῦ νό­μου τοῦ Θε­οῦ, τό­σο γλυ­κύς καί πα­τρι­κός εἶ­ναι στή θλί­ψη καί τόν πό­νο τῶν ἀν­θρώ­πων. Δι­ε­ξο­δι­κά ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή πε­ρι­γρά­φει τή συμ­πα­ρά­στα­ση τοῦ προ­φή­τη στήν πτω­χή χή­ρα τῶν Σα­ρε­πτῶν. Στέλ­νε­ται ἐ­κεῖ μέ ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ. Ἡ πεί­να, λό­γω τῆς συ­νε­χι­ζό­με­νης ἀ­νομ­βρί­ας, εἶ­ναι φο­βε­ρή. Στό δά­σος, ἔ­ξω ἀ­πό τά Σα­ρε­πτά, βρί­σκε­ται ὁ προ­φή­της. Μιά γυ­ναί­κα χή­ρα μα­ζεύ­ει ξύ­λα γιά νά ψή­σει λί­γο ψω­μί μέ τό τε­λευ­ταῖ­ο λί­γο ἀ­λεύ­ρι πού τῆς εἶ­χε μεί­νει. Ὁ Ἠ­λί­ας τήν πα­ρα­κα­λεῖ. Φέ­ρε μου λί­γο νε­ρό νά πι­ῶ. Ἡ γυ­ναί­κα ἀν­τα­πο­κρί­νε­ται πρό­θυ­μα στήν πα­ρά­κλη­σή του. Ἀλ­λά ὁ Ἠ­λί­ας τῆς ζη­τᾶ τώ­ρα καί ψω­μί γιά νά φά­ει. Ἡ γυ­ναί­κα ἀ­φή­νει νά βγοῦν ἀ­πό τό στό­μα της λό­για πό­νου. Κύ­ρι­ε, ὁ Θε­ός τό γνω­ρί­ζει, ἄν σοῦ λέ­ω ψέ­μα­τα. Λί­γο ἀ­λεύ­ρι μοῦ ἔ­χει μεί­νει καί λί­γο λά­δι. Πη­γαί­νω νά ζυ­μώ­σω λί­γο ψω­μί, νά φάω μέ τά παι­διά μου, κι ἔ­πει­τα νά πε­θά­νου­με. Ἀλ­λά ὁ Ἠ­λί­ας τήν πα­ρη­γο­ρεῖ καί τῆς προ­λέ­γει, ὅ­τι οὔ­τε τό ἀ­λεύ­ρι οὔ­τε τό λά­δι θά τε­λει­ώ­σουν, ὥ­σπου νά λή­ξει ἡ πεί­να. Καί ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τή ἐκ­πλη­ρώ­νε­ται κα­τά τρό­πο θαυ­μα­στό. Τό πράγ­μα γί­νε­ται γνω­στό. Στό λα­ό ἐμ­πε­δώ­νε­ται ἡ πε­ποί­θη­ση ὅ­τι ὁ Ἠ­λί­ας εἶ­ναι ὁ πα­νί­σχυ­ρος προ­φή­της. Καί ὅ­ταν ἀρ­γό­τε­ρα θά ἀ­να­στή­σει καί τό νε­κρό παι­δί τῆς χή­ρας, ἡ φή­μη του θά φθά­σει πο­λύ ἔ­ξω ἀ­πό τά ὅ­ρια τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ.

Ἔ­τσι ὁ προ­φή­της συ­νε­χί­ζει τό προ­φη­τι­κό του ἔρ­γο. Τά χρό­νια ὅ­μως περ­νοῦν. Καί εἶ­ναι πλέ­ον και­ρός νά ξε­κου­ρα­σθεῖ ἀ­πό τούς πολ­λούς καί συ­νε­χεῖς κό­πους του. Τοῦ δί­νει λοι­πόν ὁ Θε­ός τήν ἐν­το­λή νά χρί­σει ἄλ­λον προ­φή­τη καί νά τόν ἀ­φή­σει δι­ά­δο­χό του. Ὁ προ­φή­της Ἠ­λί­ας, λοι­πόν, χρί­ει τόν Ἐ­λισ­σαῖ­ο. Τόν κα­τευ­θύ­νει. Τόν κα­θο­δη­γεῖ. Τοῦ λύ­νει τίς ἀ­πο­ρί­ες του. Κι ὅ­ταν πλέ­ον ἐ­κεῖ­νος εἶ­ναι ἱ­κα­νός μό­νος του νά συ­νέ­χι­σει τό ἔρ­γο τοῦ Ἠ­λί­α, ὁ Θε­ός ἑ­τοι­μά­ζει τήν ἀ­να­χώ­ρη­ση τοῦ ἐ­κλε­κτοῦ του δού­λου. Δέν πρό­κει­ται νά γνω­ρί­σει θά­να­το. Θά τόν πα­ρα­λά­βει ἔ­τσι ζων­τα­νό στόν οὐ­ρα­νό. Σάν ἄγ­γε­λος ἔ­ζη­σε στή γῆ. Σάν ἄγ­γε­λος πη­γαί­νει στόν οὐ­ρα­νό. Ἐ­κεῖ πού συ­ζη­τοῦ­σε μέ τόν Ἐ­λισ­σαῖ­ο, ἕ­να πύ­ρι­νο ἅρ­μα, συ­ρό­με­νο ἀ­πό πύ­ρι­να ἄ­λο­γα τόν παίρ­νει καί τόν ση­κώ­νει ἀ­π’ τή γῆ. Μέ με­γα­λο­πρέ­πεια ἀ­νέρ­χε­ται μέ­χρι τόν οὐ­ρα­νό. Κι ἐ­νῶ ἔκ­πλη­κτος, ἀλ­λά πε­ρί­λυ­πος ὁ Ἐ­λισ­σαῖ­ος πα­ρα­κο­λου­θεῖ τήν ἀ­νά­βα­σή του, ὁ Ἠ­λί­ας τοῦ ρί­χνει τή μη­λω­τή του (τή γού­να του), μέ τήν ὁ­ποί­α καί θαυ­μα­τουρ­γεῖ. Ἀ­πό τά μά­τια τοῦ Ἐ­λισ­σαίου χά­νε­ται. Σέ ἄλ­λους κό­σμους πνευ­μα­τι­κούς, στά βα­σί­λεια τοῦ φω­τός καί τῆς εἰ­ρή­νης κα­τα­σκη­νώ­νει ἔ­πει­τα ἀ­πό μί­α ζω­ή τέλειας ἀ­φι­ε­ρώ­σε­ως στόν Θε­ό καί ἐρ­γα­σί­ας τοῦ ἁ­γί­ου του θε­λή­μα­τος. Ὁ Θε­ός, τόν ὁ­ποῖ­ο μέ τό­σο ζῆ­λο ὑ­πη­ρέ­τη­σε, τόν ἀ­μεί­βει πλου­σι­ο­πά­ρο­χα καί τόν ἀ­ξι­ώ­νει, χω­ρίς νά πε­ρά­σει ἀ­πό τό δρό­μο τοῦ θα­νά­του, νά γί­νει μέ­το­χός της θεί­ας δό­ξας καί μα­κα­ρι­ό­τη­τος.

Πέ­ρα­σαν ἀ­πό τό­τε ἐν­νέ­α αἰ­ῶ­νες. Ὁ προ­αι­ώ­νιος Λό­γος τοῦ Θε­οῦ γί­νε­ται ἄν­θρω­πος, καί πά­νω στό ὅ­ρος τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως ἀ­φή­νει νά ἐ­κλάμ­ψει μί­α ἀ­κτί­να τῆς Θε­ό­τη­τος του. Οἱ τρεῖς μα­θη­τές του εἶ­ναι μάρ­τυ­ρες τῆς θεί­ας ἐ­κεί­νης σκη­νῆς. Ἀλ­λά κα­λεῖ καί δυ­ό μάρ­τυ­ρες ἀ­πό τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. Ὁ ἕ­νας ἀ­πό αὐ­τούς εἶ­ναι ὁ Ἠ­λί­ας. Τί τι­μή γιά τόν με­γά­λο καί πύ­ρι­νο προ­φή­τη νά συμ­πα­ρα­στα­θεῖ στόν με­τα­μορ­φω­μέ­νο Κύ­ριο καί νά γί­νει, μέ­το­χος τῆς θεί­ας του δό­ξας καί με­γα­λει­ό­τη­τος! Ἔ­τσι ἀ­μεί­βει ὁ Θε­ός τούς δι­κούς του. Δέν τό εἶ­πε ὁ ἴ­διος; «Οἱ δί­και­οι ἐ­κλάμ­ψου­σιν ὡς ὁ ἥ­λιος ἐν τῇ βα­σι­λείᾳ τοῦ πα­τρός αὐ­τῶν» (Ματθ. ιγ΄ 43).

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπό τή Ζωή τῶν Ἁγίων»

Ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου

Πηγή: https://www.osotir.org/

Δελτίο τύπου – Σερρών Θεολόγος: «Χαίρε Σιών Αγία, Μήτηρ των Εκκλησιών, Θεού κατοικητήριον» (26-06-2022)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σερρών Θεολόγος: «Χαίρε Σιών Αγία,
Μήτηρ των Εκκλησιών, Θεού κατοικητήριον»

26-06-2022

Στον ιερό Ναό Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου Σερρών συνιερούργησαν, τήν Κυριακή, 26 Ιουνίου 2022, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός και ο Σεβ. Ποιμενάρχης της των Σερρών και Νιγρίτης Εκκλησίας κ. Θεολόγος.

Ο πολιός Ιεράρχης του παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, πραγματοποιεί από της παρελθούσης Παρασκευής, ολιγοήμερη επίσκεψη στην Εκκλησία των Σερρών, συνεχίζοντας την από χρόνων πολλών ευλογητή παράδοση προσκυνηματικών επισκέψεών του στην πόλη των Σερρών, την οποία αγαπά και στην οποία όλως ιδιαιτέρως αναπαύεται.

Προ της απολύσεως της θ. Ιερουργίας, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, αφού καλωσόρισε τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναζαρέτ κ. Κυριακό, ευχήθηκε ευλογημένο και ψυχωφελές το υπόλοιπο της διαμονής του στις Σέρρες και αναφέρθηκε στους εγκάρδιους και από πολλών ετών ισχυρούς πνευματικούς δεσμούς που τον συνδέουν με τον Γέροντα Ιεράρχη, καθώς και με όλη την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, η οποία, υπό την πεπνυμένη και σοφή οιακοστροφία του Μακ. Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου, επιτελεί θυσιαστικώς το σπουδαίο και ιερό έργο στην Αγία Γη, ως φύλακας των ιερών προσκυνημάτων και ακοίμητος φρυκτωρός της αγίας ορθοδόξου πίστεως και του οικουμενικού ελληνοχριστιανικού πνεύματος και πολιτισμού.

Μεταξύ άλλων ο Σεβ. κ. Θεολόγος ανέφερε και τα εξής: «Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα της αγίας θεουπόλεως Ναζαρέτ, Υπέρτιμε και Έξαρχε πάσης Γαλιλαίας κ. Κυριακέ, με αισθήματα βαθείας ευγνωμοσύνης και σεβασμού, σας υποδεχθήκαμε πριν ολίγας ημέρας στην ταπεινή και ακριτική εκκλησιαστικήν μας Επαρχίαν και ιδού σήμερον, χάριτι Θεού, σας απολαμβάνομεν εν μέσω ημών προεξάρχοντα της ευχαριστιακής συνάξεως του Κυριακού σώματος, ευλογούντα και αγιάζοντα.

Μετά βαθείας συγκινήσεως ενθυμούμεθα πάντοτε τον άγιον τόπον εις τον οποίον θεοφιλώς υπηρετείτε. Τον τόπον εκείνον στον οποίον έστησαν οι πόδες Κυρίου, την πόλη του παμβασιλέως Χριστού. Είναι αληθές, Σεβασμιώτατε, ότι η Κωνσταντινούπολις έχει ιδιαιτέρως για το Γένος μας, μίαν δυνατή και αγία σημειολογίαν και βαρύτητα, ως η αείφωτος πηγή της ευσεβούς πίστεώς μας, ο ακοίμητος οφθαλμός της οικουμένης, η αθάνατος Πόλις των θρύλων και των οραμάτων μας, η αυτοκρατορική Πόλις της πανορθοδοξίας, η αγία Ιερουσαλήμ όμως είναι και θα παραμένει πάντοτε η κοιτίδα της πίστεώς μας, το λίκνο της ορθοδοξίας, η χώρα των υπερφυών θαυμάτων και θαυμασίων του Θεού, η χαρά και ο πολυτίμητος θησαυρός της ψυχής μας, ο ευλογημένος νόστος της καρδίας μας, το κατοικητήριο του παμβασιλέως Χριστού, η πολύτεκνος και καλλίτεκνος Μητέρα όλων των ανά την οικουμένη Εκκλησιών, ίνα κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό είπω.

Την χάριν του Αναστάντος Χριστού εκ του Παναγίου και πανολβίου Τάφου, την πηγή της ημών Αναστάσεως, την φλόγαν του Παρακλήτου Πνεύματος, την ευλογίαν του θεοδέγμονος σπηλαίου, την απολυτρωτική χάριν του φρικτού Γολγοθά, την σκέπη της Παναγίας μας, η Οποία προσέφερεν στον κόσμον τον ατίμητον Μαργαρίτην Χριστόν, την παρηγορίαν και την σκέπην των αγίων της Παλαιστίνης, των οποίων μάλιστα σήμερα η Εκκλησία μας, κατ’ ευλογημένη συγκυρία εορτάζει την σύναξη, μεταφέρετε σ’ εμάς, διά της σεπτής και σεμνοπρεπούς παρουσίας σας, Σεβασμιώτατε, κάθε φορά που επισκέπτεσθε την πόλιν και την Μητρόπολίν μας.

Πάντοτε, στρέφουμε νοερώς και με βαθειά συγκίνηση το νου και την καρδίαν μας στα άγια Ιεροσόλυμα, όπου τελεσιουργήθηκε από τον Δεσπότη Χριστό, η δια της ενσάρκου Οικονομίας, του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του, σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Εκεί, στην αγία Σιών, όπου κτυπά δυνατά η καρδιά του κάθε ορθοδόξου χριστιανού διακονεί θυσιαστικώς, αιώνες τώρα, η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, το ιερό τάγμα των Σπουδαίων, που διαφυλάσσουν τα πάνσεπτα προσκυνήματα των αγίων Τόπων με κόπους, αγωνίες, κινδύνους και θυσίες, ήτοι τον φρικτό Γολγοθά, τον Πανάγιο Τάφο, το θεοδέγμον Σπήλαιο της Γεννήσεως, την αγία Ναζαρέτ, την σεπτή Γεθσημανή, το Θαβώρ της θείας Μεταμορφώσεως, το όρος των Ελαιών κ.τ.λ..

Τιμούμε καρδιακά και σεβόμεθα υπερβαλλόντως την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, τους ολίγους αλλά εκλεκτούς αδελφούς μας, που υπηρετούν μία άλλη Ελλάδα, αυτή της πίστεως, της υπομονής, της καρτερίας, της θυσιαστικής αγάπης, της χριστομιμήτου ταπεινώσεως, την πονεμένη, προδομένη, σταυρωμένη αλλά και αναστημένη Ρωμιοσύνη, την Ελλάδα του φωτός, την Ελλάδα του Χριστού!

Ευχόμεθα, και προσευχόμεθα μέσα από την ψυχή μας, Σεβασμιώτατε, το κλειδί του Παναγίου Τάφου να συνεχίσει να ευρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων, ως έργο και δωρεά της μακροθυμίας και της αστείρευτης αγάπης και στοργής του Δεσπότου Χριστού προς το Έθνος μας. Από Εκείνον βεβαίως ευλογία για εμάς και τιμή απροσμέτρητη. Για το Γένος μας όμως και το ελληνικό Έθνος μεγάλη ευθύνη και ανεξόφλητη οφειλή. Σεις, ως εκπρόσωποι του ευσεβούς ημών έθνους και Γένους, φυλάσσετε εθνικές και πνευματικές θερμοπύλες. Σας είμεθα ευγνώμονες, παντοτινά οφειλέτες της πολυτίμητης αυτής διακονίας και προσφοράς».

Ο Σεβ. κ. Θεολόγος αναφέρθηκε επίσης στην επί θύραις επίσκεψη πνευματικού, εκπαιδευτικού και ψυχοφελούς χαρακτήρος, στην Εκκλησία των Σερρών, ομάδος 60 νέων, από το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και ειδικότερα από την Ιερά Μητρό­πολη Ναζαρέτ, με την σεπτή ευλογία του Μακ. Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου και κατόπιν σχετικού αιτήματος του οικείου Ποιμενάρχου τους, Σεβ. Μητρο­πολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού.

Οι νέοι και οι νέες, τα πνευματικά παιδιά του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων θα φιλοξενηθούν στην Κατασκήνωση «Χριστού Πηγή» της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης, που ευρίσκεται στην καταπράσινη περιοχή της Χρυσοπηγής Σερρών. Στο χρονικό διάστημα της διαμονής τους θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν προσκυνήματα της περιοχής, ιερούς Ναούς και Μονές, την πόλη των Σερρών, καθώς και άλλα θρησκευτικά και πολιτιστικά αξιοθέατα και προορι­σμούς του Νομού.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Δελτίο τύπου – Πρόγραμμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας (24-06-2022)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

24-06-2022

Τον Σεβ. Μητροπολίτη Ναζαρέτ κ. Κυριακό υποδέχθηκε με χαρά σήμερα Παρασκευή 24 Ιουνίου ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας στο Επισκοπείο στις Σέρρες. Ο Σεβ. ευχήθηκε ευλογημένη και ψυχωφελή την διαμονή του Σεβ. Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού στις Σέρρες και αναφέρθηκε στους εγκάρδιους και από πολλών ετών πνευματικούς δεσμούς που τον συνδέουν με τον Γέροντα Ιεράρχη, καθώς και με όλη την αγιοταφική αδελφότητα, η οποία υπό την πεπνυμένη και σοφή οιακοστροφία του Μακ. Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου, επιτελεί το σπουδαίο και ιερό έργο στην Αγία Γη, ως φύλακας των ιερών προσκυνημάτων και φρυκτωρός του οικουμενικού ελληνοχριστιανικού πνεύματος και πολιτι­σμού.

Την Κυριακή 26 Ιουνίου ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Θεολόγος θα συλλειτουργήσει μετά του Σεβ. Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού στη θεία Λειτουργία που θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Προφήτου Ηλιού Σερρών.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως