Μυστήριο Απροσπέλαστο
Χριστούγεννα!
Κάθε φορὰ ποὺ γιορτάζουμε τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νὰ τὸ προσεγγίζουμε μὲ δέος καὶ συντριβὴ καρδιᾶς, διότι ὑπερβαίνει κάθε προσπάθεια λογικῆς ἑρμηνείας. «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν…» (Αἶνοι Χριστουγέννων).
Χριστούγεννα!
Ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἡ Παναγία Παρθένος δέχθηκε στὰ σπλάχνα της τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ· «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου», ἀπάντησε στὸ μήνυμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ (Λουκ. α΄ 38), καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ στὰ σπλάχνα της εἰσῆλθε τὸ πῦρ τῆς Θεότητος. Συλλαμβάνει καὶ κυοφορεῖ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. «Θυγάτριον θεοπόθητον», ἡ Παρθένος, «ὡσεὶ ἐλαία κατάκαρπος πάσης ἀρετῆς καταγώγιον γέγονε»· σὰν ἐλιὰ γεμάτη καρπούς, ἔγινε κατοικητήριο κάθε ἀρετῆς. «Τίς λαλήσει τὰ μεγαλεῖα σου, Παρθένε;», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καὶ προσθέτει: «Υἱὸν ἐποίησας Θεὸν ἀνθρώπου, καὶ τὸν ἄνθρωπον υἱὸν Θεοῦ»· ἔκανες τὸν Θεὸ υἱὸ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἄνθρωπο υἱὸ τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βοηθεῖ νὰ προσεγγίσουμε κάπως αὐτὸ τὸ ἀπροσπέλαστο στὴ διάνοιά μας Μυστήριο: «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός», γράφει, «ἂν καὶ εἶχε τὴν ἴδια οὐσία καὶ φύση μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, καὶ ὡς ἀπαράλλακτη καὶ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶχε τὴ μορφὴ καὶ τὴ φύση τοῦ Θεοῦ… κένωσε τὸν ἑαυτό Του ἀπὸ τὴ θεϊκή Του δόξα καὶ πῆρε μορφὴ δούλου καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Κι ἐνῶ παρουσιάστηκε μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ὄψη τοῦ ἀνθρώπου, δὲν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, ὅπως φαινόταν, ἀλλὰ ἦταν συγχρόνως καὶ Θεός» (βλ. Φιλιπ. β΄ 68). «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16)· ὁ Θεὸς φανερώθηκε σαρκωμένος. «Ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ γ΄ 38).
Χριστούγεννα!
Θαῦμα ἀσύλληπτο! Ὁ Θεὸς εἶναι πιὰ κοντά μας. Ἔχει ἑνωθεῖ μαζί μας, ἔχει γίνει ἕνας ἀπὸ μᾶς, γιὰ νὰ ποθήσουμε νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς ἕνα μαζί Του.
Λοιπόν, «εὐφραίνεσθε δίκαιοι· οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε· σκιρτήσατε τὰ ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος». Νὰ χαίρετε ἐσεῖς οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι, καὶ ἐσεῖς οἱ οὐράνιες δυνάμεις. Ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες ψηλαφητὴ πραγματικότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται καὶ ἡ γῆ εὐφραίνεται, πανηγυρίζει.
Ἂς χαιρόμαστε κι ἐμεῖς κι ἂς γεμίζει ἡ ψυχή μας μὲ ἐλπίδα. Ἡ παντοδυναμία καὶ ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μὲ τὴν ἄπειρη συγκατάβαση καὶ ταπείνωσή Του, προκειμένου νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.
Ἦλθε στὴ γῆ, ἀλλὰ δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι Θεός. «Ὃ γὰρ ἦν διέμεινε, Θεὸς ὢν ἀληθινός, καὶ ὃ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόμενος διὰ φιλανθρωπίαν»· αὐτὸ ποὺ ἦταν (δηλαδὴ Θεός), παρέμεινε, διότι ἦταν Θεὸς ἀληθινός. Καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, τὸ πῆρε μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη (Ἰδιόμελον Ἑσπερινοῦ Χριστουγέννων).
Γι᾿ αὐτὸ ἂς ψάλουμε μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ὅπως κάνει ὁ ὑμνωδός, δίνοντας παράλληλα σ᾿ Ἐκεῖνον καὶ τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Νὰ ψάλουμε, διότι «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν»· μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Σωτήρας μας ἀπὸ τὸ ἄπειρο ὕψος τῆς θεϊκῆς Του δόξας. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος Χριστοῦ. Σήμερον Θεὸς ἐπὶ γῆς παραγέγονε, καὶ ἄνθρωπος εἰς οὐρανοὺς ἀναβέβηκε»· ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερα ἑνώθηκαν μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ἔφθασε στὴ γῆ ὁ Θεός, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό.
