administrator
Δελτίο τύπου – Πρόγραμμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας (6-8-2020)
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
6-8-2020
Ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Σερρῶν καί Νιγρίτης ἀνακοινώνονται τά ἑξῆς ἀναφορικά μέ τό πρόγραμμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας:
Τήν Κυριακή 9 Αὐγούστου, ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Θεολόγος θά ἱερουργήσει στήν Ἀρχιερατική θ. Λειτουργία, πού θά τελεσθεῖ στόν Ἱερό Ναό Ἁγ. Λυδίας Φιλιππησίας Ἀσπροβάλτας.
Στίς 7:30 τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, ὁ Σεβ. θά χοροστατήσει στήν ἱερά Παράκληση πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού θά τελεσθεῖ στόν Ἱερό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Βρασνῶν.
Τήν Δευτέρα 10 Αὐγούστου, στίς 7:30 τό ἀπόγευμα, ὁ Σεβ. θά χοροστατήσει στήν ἱερά Παράκληση πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού θά τελεσθεῖ στόν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγ. Κων/νου καί Ἑλένης Ν. Βρασνῶν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε»
«Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε»
Τὶς πρῶτες δεκατέσσερις ἡμέρες τοῦ Αὐγούστου συναζόμαστε οἱ πιστοὶ στὶς ἐκκλησίες κάθε ἀπόγευμα γιὰ νὰ τιμήσουμε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς δύο πολὺ γνωστὲς καὶ ἀγαπητὲς σὲ ὅλους μας Ἀκολουθίες τοῦ Μικροῦ καὶ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος· Ἀκολουθίες ποὺ περιέχουν πλῆθος εὐχαριστήριων καὶ ἱκετήριων ὕμνων πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τοὺς ὁποίους καλὸ θὰ ἦταν ὄχι μόνο νὰ ἀπευθύνουμε στὴν Παναγία, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς μελετοῦμε.
Σ᾿ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τῆς λέμε: «Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίσασα» (Μικρὰ Παράκλησις, ὠδὴ θ´). Γέμισε μὲ χαρὰ τὴν καρδιά μου, Παρθένε, Ἐσὺ ποὺ δέχθηκες μέσα Σου τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ χαρὰ σὲ τέλειο βαθμό, κι ἔτσι ἐξαφάνισες τὴ λύπη ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἁμαρτία.
Μὲ τὸν ὕμνο αὐτὸ τῆς ζητοῦμε νὰ μᾶς χαρίσει τὴν ἀληθινὴ χαρά, αὐτὸ τὸ μεγάλο δῶρο, αὐτὴ τὴ βαθιὰ ἀνάγκη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ μᾶς δώσει λίγη χαρά, ἀλλὰ πολλή, ἄφθονη· νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ χαρά, νὰ πλημμυρίσει τὸ ἐσωτερικό μας, τὴν ὕπαρξή μας, ὅπως ὅταν γεμίζουμε ἕνα δοχεῖο μέχρι πάνω καὶ δὲν χωράει τίποτε ἄλλο. Τί πλούσιο αἴτημα! Καὶ πόσο μεγάλη εὐλάβεια καὶ πίστη πρὸς τὸ πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Θεομήτορος φανερώνει!
Εἶναι πάντοτε καιρὸς νὰ ζητᾶμε τὴ χαρά, ἰδιαιτέρως ὅμως ὅταν μᾶς ἀπογοητεύει ὁ ἑαυτός μας, ὅταν μᾶς κουράζει ὁ καθημερινός μας ἀγώνας, ὅταν μᾶς καταβάλλουν οἱ θλίψεις καὶ τὰ προβλήματά μας, ὅταν μᾶς πικραίνουν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν μᾶς τρομάζει ἡ πορεία τοῦ κόσμου, ὅταν ὅλα γύρω καὶ μέσα μας εἶναι σκοτεινὰ καὶ κινδυνεύουμε νὰ βυθιστοῦμε στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀθεράπευτη θλίψη. Τότε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ χαρά· διότι ἡ χαρὰ εἶναι δύναμη, εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὴν πίστη στὸ ἔλεος καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ· διότι ἡ χαρὰ δίνει φτερὰ στὸν ἀγώνα.
Ἀλλὰ γιατί ζητᾶμε τὴν τέλεια χαρὰ εἰδικὰ ἀπὸ τὴ Θεοτόκο; Ἡ ἀπάντηση περιέχεται στὸν ὕμνο: διότι ἐκείνη ἔζησε τὴν πιὸ μεγάλη χαρά. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της γιὰ ἐννέα μῆνες κυοφοροῦσε ὡς ἄνθρωπο τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι «τὸ πλήρωμα τῆς χαρᾶς», ἡ χαρὰ σὲ τέλειο βαθμό· εἶναι ἡ αὐτοχαρά, ἡ «αὐτομακαριότης» (Χρυσόστομος, PG 62, 597)· δηλαδὴ εἶναι ἀπὸ τὸν Ἑαυτό Του ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐτυχία, εἶναι σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ ἡ χαρά· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκπέσει ἀπὸ τὴ χαρά· καὶ δὲν ὑπάρχει χαρὰ ἔξω καὶ μακριὰ ἀπὸ Αὐτόν· ἀληθινὰ χαρούμενος καὶ εὐτυχισμένος εἶναι μόνο ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μαζί Του, ὅποιος βρίσκεται σὲ κοινωνία μαζί Του.
Αὐτὸν δέχθηκε μέσα της ἡ ἀειπάρθενος Θεοτόκος. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱός της, ἔγινε σπλάχνο της. Καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὑπερφυοῦς κυοφορίας της, κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν ἐννέα μηνῶν, ἦταν σὲ διαρκὴ κοινωνία μαζί Του! Τί πέλαγος, τί ὠκεανὸς χαρᾶς ἔγινε τότε ἡ καρδιά της! Ποιὸς μπορεῖ νὰ καταλάβει τὸν πλοῦτο αὐτῆς τῆς μοναδικῆς ἐμπειρίας της;
Ἀλλὰ τὸ αἴτημα τοῦ ὑμνωδοῦ σημαίνει καὶ κάτι ἄλλο: ὅτι συνετέλεσε ἐκείνη στὸ νὰ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος τὴ λύπη, ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἁμαρτία, καὶ νὰ μᾶς χαρίσει πάλι τὴ χαρά. Ἐξ αὐτῆς ἐνηνθρώπησε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο ἐξασφάλισε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, μᾶς ἀπήλλαξε ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ ἁμαρτία ἦταν ἡ αἰτία γιὰ τὴν ὁποία χάσαμε τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Διὰ τῆς ἁμαρτίας εἰσῆλθε ὁ θάνατος στὴ ζωή μας καὶ ὅλες οἱ θλίψεις. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μόνη αἰτία τῆς δυστυχίας τοῦ ἀνθρώπου. «Θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακόν» (Ρωμ. β´ 9).
Ζητοῦμε ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο τὴν τέλεια χαρὰ μὲ δυνατὴ ἐλπίδα ὅτι θὰ μᾶς ἀκούσει, ὄχι μόνο διότι ἐκείνη ξέρει ἀπὸ χαρά· ἀλλὰ καὶ διότι συνέβαλε στὸ νὰ μᾶς ξαναχαρισθεῖ αὐτὴ ἀπὸ τὸν Θεό· καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο: διότι εἶναι Μητέρα τοῦ Λυτρωτῆ μας, καὶ ἑπομένως οἱ πρεσβεῖες της ἔχουν πολλὴ δύναμη. Τὴν ἀκούει ὁ Κύριος περισσότερο ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον.
Γιατί ὅμως τὴν ἐπέλεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ γίνει Μητέρα Του κατὰ τὸ ἀνθρώπινον; Γιὰ τὴν ὑπερβάλλουσα καθαρότητα καὶ τὴ βαθύτατη ταπείνωσή της. Ἡ Κυρία Θεοτόκος λοιπὸν δὲν εἶναι μόνο ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας, ἡ ἰσχυρὴ πρέσβειρά μας στὸ θρόνο τοῦ Παμβασιλέως· εἶναι καὶ τὸ πρότυπό μας, τὸ ἀπλησίαστο μέν, ἀλλὰ πάντως πρότυπό μας. Μὲ τὴ ζωή της μᾶς καλεῖ καὶ μᾶς ἐμπνέει τὴν καθαρότητα. Ἡ δὲ ἀληθινή, ἡ βαθιὰ καὶ ἀναφαίρετη χαρὰ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ ὅσους καθαρίστηκαν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἡ χαρὰ εἶναι ὁ ἀχώριστος σύντροφος τῆς ἁγιότητας.
Ἡ θέα τῆς σεπτῆς μορφῆς τῆς Θεομήτορος στὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ τὸ ἄκουσμα τοῦ ἱεροῦ ὀνόματός της ἂς ἀνανεώνουν πάντοτε μέσα μας τὸν πόθο καὶ τὴν ἀγωνιστικὴ διάθεση γιὰ τὴ ζωὴ τῆς μετανοίας καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ· γιὰ νὰ «πληρώσει», νὰ γεμίσει ὁ Κύριος καὶ τὴ δική μας καρδιὰ μὲ τὴ χαρά Του, διὰ τῶν πρεσβειῶν τῆς ἁγίας Μητρός Του.
«Τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»
«Τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»
«Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ» ὀνομάζει ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαός μας τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τὸ ἴδιο μὲ ἄλλες λέξεις τονίζουν καὶ ὅσοι ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἄφησαν ὑπέροχους «Λόγους» γιὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸ λόγο του «εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» λέγει μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμό: «Καὶ ὁ θάνατος αὐτῆς ζωηφόρος καὶ ἡ τούτου μνήμη χαρμόσυνος ἑορτὴ καὶ παγκόσμιός ἐστι πανήγυρις» (ΕΠΕ 10, 444).
Ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς στὴ Β΄ ὁμιλία του «εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» ἀναφέρει μαρτυρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου ὅτι ὁ τάφος τῆς Παναγίας στὴ Γεθσημανῆ τὴν τρίτη ἡμέρα μετὰ τὴν ταφή της βρέθηκε κενός. Τὸ ἅγιο σῶμα της ὑψώθηκε θαυμαστῶς στὰ οὐράνια, ὅπου ἑνώθηκε μὲ τὴν ἀθάνατη ψυχή της καὶ ζεῖ ἄφθαρτο αἰωνίως (ΕΠΕ 9, 310-312). Τὸ σῶμα της τιμήθηκε μὲ ἀφθαρσία ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της πρὸ τῆς Β΄ Παρουσίας.
«Ὑψώθη δὲ εἰς τὰ ἄνω», γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «ἵνα βλέπῃ μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν τῆς καρδίας της τὸν Υἱὸν καὶ Θεόν της, καὶ ἵνα συνδοξάζηται μὲ αὐτὸν εἰς αἰῶνα αἰῶνος, ὡς Μήτηρ αὐτοῦ, μὲ γλυκυτάτην καὶ ἀνεκδιήγητον μακαριότητα» («Ἑορτοδρόμιον», σελ. 660).
Ἐκεῖ, στὰ ὑπερκόσμια σκηνώματα βρίσκεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Μόνη δὲ αὐτὴ ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ προσεγγίζει ὅσον οὐδεὶς ἄλλος καὶ ὅπως οὐδεὶς ἄλλος τὴν πηγὴ τῆς Χάριτος, τὸν θρόνο τῆς θεότητος, τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της.
Αἰσθάνεται κατὰ κάποιον τρόπο ὑποχρεωμένος αἰωνίως ἀπέναντί της ὁ Υἱὸς καὶ Θεός της γιὰ τὸ ὅτι Τοῦ ἐδάνεισε τὴ σάρκα της καὶ ἐπετέλεσε δι’ αὐτῆς τὸ λυτρωτικὸ ἔργο Του. Ἐδίδαξε τοὺς ἀνθρώπους, ἐθεράπευσε ἀσθενεῖς, ἐσταυρώθη. Ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ σῶμα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ Ἐκείνην. Τὴν εὐγνωμονεῖ ἐπίσης αἰωνίως γιὰ τὴ φροντίδα της κατὰ τὴ βρεφική, παιδική, νεανικὴ ἡλικία Του καὶ γιὰ τὶς περιποιήσεις της ἐπὶ τριάντα ἔτη. Γιὰ τὴ διατροφή Του καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀνάγκες Του. Δὲν τὶς λησμονεῖ ποτέ. Καὶ ἐξοφλεῖ τὸ χρέος Του ἀπέναντί της, γράφει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνός, γιὰ τὰ τροφεῖα ποὺ Τοῦ πρόσφερε, τὰ ὁποῖα ὁ ἱερὸς Πατὴρ ὀνομάζει «θρέπτρα», μὲ τὸ νὰ ἐκπληρώνει κάθε αἴτημά της! (ΕΠΕ 9, 326). Ποιὸς ἄλλος, ἀλήθεια, ἀπολαμβάνει τέτοια τιμή; Νὰ εἶναι εὐγνώμων ἀπέναντί σου ὁ Θεός! (ΕΠΕ 9, 326).
Τὸ εἶχε προφητέψει ἡ ἴδια τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ: «Ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί», εἶπε (Λουκ. α΄ 48). Γενεὲς ἔρχονται καὶ παρέρχονται, ἀλλὰ ἡ δόξα της παραμένει ἀμείωτη καὶ διαρκῶς αὐξάνει. Στὰ οὐράνια οἱ ἀγγελικοὶ ὕμνοι γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της ὅπου παρευρίσκεται τιμητικά, εἶναι ἀκατάπαυστοι, μὲ τὴν ἴδια ζέση καὶ τὴν ἴδια θερμότητα διαρκῶς. Ἀλλὰ καὶ στὴ γῆ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Υἱοῦ της κατακτᾶ καὶ φωτίζει διαρκῶς τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων σ’ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τοῦ πλανήτη μας καὶ μαζὶ μὲ τὸν Λυτρωτὴ δοξάζεται καὶ ἡ ἀειπάρθενος Μητέρα Του.
Ποιὰ ἄλλη γυναίκα, ἀλήθεια, δοξάσθηκε, δοξάζεται, ἢ θὰ δοξασθεῖ σὰν τὴν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκο;
Ἐνῶ ὅμως ἀπολαμβάνει τέτοια δόξα στὰ οὐράνια, δίπλα στὴν Ἁγία Τριάδα, δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο. Ἔτσι λέει τὸ ὡραῖο Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεώς της: «Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε». Ὅταν πέθανες σωματικά, Θεοτόκε, δὲν ἐγκατέλειψες τὸν κόσμο μὲ τὶς ἀσχήμιες καὶ τοὺς πόνους του. Εἶσαι πάντοτε κοντὰ σὲ ὁποιονδήποτε ἐπικαλεῖται τὶς πρεσβεῖες σου μὲ πίστη. Σπεύδεις σὲ Νοσοκομεῖα, σὲ καλύβες, σὲ φτωχόσπιτα ἀλλὰ καὶ σὲ ἀρχοντόσπιτα. Παντοῦ ὅπου σὲ καλοῦν ταπεινά. Τὸ τονίζει τόσο ἐκφραστικὰ τὸ τροπάριο τῆς Παρακλήσεως: «Καταιγίς με χειμάζει τῶν συμφορῶν, Δέσποινα, καὶ τῶν λυπηρῶν τρικυμίαι καταποντίζουσιν· ἀλλὰ προφθάσασα χεῖρά μοι δὸς βοηθείας, ἡ θερμὴ ἀντίληψις καὶ προστασία μου». Κινδυνεύω νὰ πνιγῶ μέσα στὴν τρικυμία τῶν συμφορῶν καὶ τῶν θλίψεών μου, Δέσποινά μου Θεοτόκε. Πρόφθασε, Σὲ παρακαλῶ, δῶσ’ μου τὸ χέρι Σου, βοήθησέ με Σὺ ποὺ εἶσαι ἡ θερμὴ βοήθεια καὶ προστασία μου. Καὶ σπεύδει καὶ προφταίνει ἡ Παναγία. Καὶ ἁπαλύνει τοὺς πόνους καὶ γιατρεύει ἀρρώστιες καὶ ἠρεμεῖ δύσκολες καταστάσεις καὶ κάνει θαύματα ἐκεῖ ὅπου οἱ γιατροὶ σηκώνουν τὰ χέρια τους.
Σὲ βλέπουμε καὶ Σὲ νιώθουμε, Κυρία μας Θεοτόκε, μέσα στοὺς χιλιάδες μικροὺς καὶ μεγάλους ἱεροὺς Ναούς, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι στὸ ἅγιο ὄνομά Σου καὶ ἁγιάζουν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴν Ἑλλάδα μας. Ἐσὺ θαυματουργεῖς στὸν Ἕβρο, στὴ Σουμελᾶ, στὸν Προυσσό, στὴ Μηχανιώνα, στὴν Εἰκοσιφοίνισσα, στὴν Τῆνο, Ἐσὺ στὴν Πάρο, στὴ Μονὴ Βουλκάνου, Ἐσὺ στὸ Αἴγιο· Ἐσὺ στὴ Χρυσοπηγὴ Χανίων, στὴ Νέα Μονὴ τῆς Χίου, στὴν Ἁγιάσο τῆς Λέσβου καὶ στὸ περιβόλι Σου τὸ ξεχωριστό, στὸ Ἅγιο Ὄρος. Καὶ ὄχι μόνο σ’ αὐτά. Ἀτελείωτα, ἀμέτρητα τὰ σημεῖα τῆς παρουσίας Σου στὴν Πατρίδα μας, Δέσποινα τοῦ κόσμου.
Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Πατρίδα μας τὸν τελευταῖο καιρὸ δείχνει ὅτι παραπαίει, Σὲ ἱκετεύουμε θερμά, Μητέρα μας Παναγία, λυπήσου τὴν Ἑλλάδα μας καὶ βοήθησέ μας. Ξέρεις Ἐσὺ καὶ μπορεῖς.