Ετήσιο Ορθόδοξο Εορτολόγιο

Η Εορτή της Αγίας Σκέπης και η
μετάθεση της την 28η Οκτωβρίου

(†) Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Σε όλον τον Ορθόδοξο κόσμο είναι γνωστή η Εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία βασικά τελείται την 1ην Οκτωβρίου. (Με απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος συνδέθηκε με την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, για τη θαυμαστή προστασία του Έθνους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως γνωστόν, δέ, με το παλαιό Ημερολόγιο εορτάζεται την 14η Οκτωβρίου).

Και μόνον οι δύο αυτές λέξεις «Αγία Σκέπη», φέρουν στη μνήμη μας αναρίθμητα θαυμαστά γεγονότα, που καταδεικνύουν τη μητρική αγάπη της Παναγίας Μητέρας μας, τη σκέπη και προστασία που μας προσφέρει σε καιρούς κινδύνων, και την ακαταμάχητη βοήθειά Της στις δυσκολίες της ζωής μας.

Αλλά, πώς καθιερώθηκε αυτή η εορτή την 1η Οκτωβρίου; Είναι πολύ εντυπωσιακό το ιστορικό γεγονός που την καθιέρωσε.

Στη νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη, υπήρχε ένα παρεκκλήσιο, όπου φυλασσόταν σε ασημένια λειψανοθήκη η εσθήτα της Θεοτόκου. Στις αρχές του 10ου αιώνα, ένα βράδυ που γινόταν ολονυκτία στον Ναό των Βλαχερνών, πήγε και ο Άγιος Ανδρέας να συμμετάσχει στην ολονύκτια Αγρυπνία. Ο Άγιος Ανδρέας είναι γνωστός ως «διά Χριστόν σαλός» διότι, για να κρύβει την αγιότητά του από τους ανθρώπους προσποιούταν τον χαζό. Στον ναό των Βλαχερνών τη νύκτα εκείνη, τον συνόδευε ο νεαρός Επιφάνιος, ο οποίος αργότερα έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Περί τα μεσάνυχτα, ξαφνικά, βλέπει ο μακάριος Ανδρέας την Υπεραγία Θεοτόκο στον αέρα να μπαίνει από την κεντρική πύλη του Ναού και να προχωρεί προς το Άγιο Βήμα. Φαινόταν πολύ υψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων Αγγέλων και αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο τίμιος Πρόδρομος και ο θεολόγος Ιωάννης, που παράστεκαν δεξιά κι αριστερά τη Θεοτόκο. Από τους λευκοφόρους, άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.

Όταν η Παναγία με τη συνοδεία Της πλησίασε στον άμβωνα, που ήταν στο κέντρο του Ναού, είπε ο όσιος Ανδρέας στον συνοδό του Επιφάνιο:

-Βλέπεις την Παναγία Μητέρα και Δέσποινα του κόσμου;

-Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.

Η Θεοτόκος εν τω μεταξύ είχε γονατίσει και προσευχόταν για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου και έρραινε με δάκρυα το άγιο πρόσωπό της. Μετά τη δέηση μπήκε στο Άγιο Βήμα, όπου προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν.

Όταν η Παναγία ολοκλήρωσε τη δέησή της, έβγαλε από την κεφαλή Της το αστραφτερό της μαφόριο (το κόκκινο ένδυμα που βλέπουμε στις εικόνες της Θεοτόκου να καλύπτει την κεφαλή και το σώμα) με μια σεμνή κίνηση, και καθώς ήταν μεγάλο, το άπλωσε σαν Σκέπη με τα πανάγια χέρια της επάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν κι οι δυό τους για πολλή ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή σαν ήλεκτρο. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και το μαφόριο να ακτινοβολεί. Όταν η Παναγία άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε και η Εσθήτα να συστέλλεται λίγο-λίγο και να χάνεται.

Αυτό το γεγονός, αλλά και τα θαύματα που σχετίζονται με την ιερά Εσθήτα της Θεοτόκου, έγιναν αφορμή να καθιερωθεί η εορτή της Αγίας Σκέπης, ήτοι της Προστασίας, που παρέχει η Παναγία σε όσους με πίστη επικαλούνται τη χάρη Της.

Αναρίθμητα είναι τα θαύματα της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. Αναφέρεται ότι όταν κάποτε είχε περικυκλωθεί η Κωνσταντινούπολη από τη θάλασσα με εχθρικά πλοία, ο Πατριάρχης πήρε από τον Ναό των Βλαχερνών την ιερά εσθήτα της Παναγίας την βούτηξε στα νερά και αμέσως ξεσηκώθηκε μεγάλη τρικυμία με αποτέλεσμα πολλά πλοία του εχθρού να βουλιάξουν και όσα απέμειναν να φύγουν σε κατάσταση πανικού.

Στα νεώτερα χρόνια, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλές φορές οι Έλληνες στρατιώτες έβλεπαν πάνω από τα χαρακώματα την μορφή της Παναγίας, να τους προστατεύει από τις βόμβες του εχθρού.

Αλλά πόσες φορές και καθένας από μας δεν είδε την σκέπη της Παναγίας μας να προστατεύει από ποικίλους κινδύνους και ανάγκες είτε δικούς μας ανθρώπους, είτε κι εμάς τους ιδίους!

Γι’ αυτό με εμπιστοσύνη οι χριστιανοί, σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε πόνο μας, σε κάθε ανάγκη μας καταφεύγουμε στην Σκέπη της Παναγίας μας. Στη στοργική Μητέρα μας. Και στην Εορτή Της, γεμάτοι ευγνωμοσύνη σπεύδουμε στους ναούς να Την ευχαριστήσουμε, όπως μας προτρέπει ο υμνωδός:

Ἐλᾶτε νά τιμήσουμε πανευλαβῶς
τήν Σκέπην τήν ἱεράν τῆς τοῦ Κυρίου Μητρός,
τήν τούς πιστούς προστατεύουσαν ἀσφαλῶς,
καί τῶν δεινῶν καί θλίψεων ρύουσαν ἡμᾶς μητρικῶς.

Και να ικετεύσουμε την Παναγία μας με τα λόγια του υμνωδού:

Σκέπασον ἡμᾶς Παντάνασσα Δέσποινα,
μέ τήν Χάριν τῆς Σκέπης Σου τήν κραταιάν,
καί σῶσον ἐκ κινδύνων καί θλιβερῶν περιστάσεων,
τούς Σέ τιμώντας εὐλαβῶς.

Είθε η Αγία Σκέπη της Παναγίας μας να σκέπει, να φρουρεί και να διαφυλάττει όλους μας και να χαρίζει ειρήνη στον κόσμο. Αμήν.

Λόγος Αγίου Λουκά εις το Γενέθλιον της
Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Ή συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, εκα­τομμύρια και δισεκατομμύρια άνθρωποι, είναι άνθρωποι κοινοί, τους οποίους ή ‘Αγία Γραφή ονομά­ζει «λαόν της γης» (Δ’ Βασ. 15, 5). Γιατί τους ονομά­ζει έτσι; Γιατί αυτοί μοιάζουν με γκρίζο χορτάρι ή με χα­μόκλαδα. Δεν έχουν στη ζωή τους κάποιους ανώτε­ρους σκοπούς και επιδιώξεις, ο νους τους είναι πολύ επιπόλαιος και ασχολείται μόνο με τις βιοτικές μέ­ριμνες, τα γήινα αγαθά και τα καθημερινά προβλή­ματα. Άλλα όπως στους λόφους και στα βουνά, πού είναι σκεπασμένα με χόρτα και χαμόκλαδα, φυτρώ­νουν κάπου κάπου μεγάλοι κέδροι και τεράστιες βε­λανιδιές, έτσι και μεταξύ του λαού της γης αναδει­κνύει Κύριος ό Θεός κάποιους ανθρώπους πολύ με­γάλους, οι όποιοι έχουν υψηλή διάνοια, σκέψη πολύ βαθιά και ό λόγος τους έχει μεγάλη δύναμη. Έχουν θέληση πολύ ισχυρή και κατέχουν όλη την επιστη­μονική γνώση. Τέτοιοι άνθρωποι δημιουργούν μία νέα πιο τέλεια ζωή και αλλάζουν τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και των λαών.

Αυτό βέβαια είναι πολύ σημαντικό, αλλά ασύγ­κριτα πιο σημαντικές είναι εκείνες οι ριζικές αλλαγές, τις όποιες πραγματοποιεί ο Θεός μέσω των πιο μεγάλων ανθρώπων, μέσω των μεγάλων ασκητών της ευσέβειας και της δικαιοσύνης, μέσω των μεγάλων ιεραρχών, των θαυματουργών και των οσίων. Στα έρ­γα των μεγάλων φιλοσόφων υπάρχουν πολλές αντι­φάσεις και συχνά οι άνθρωποι, οι όποιοι νομίζουν οτι μπορούν σε αυτούς να βρουν απάντηση σε μία παμπάλαια ερώτηση: «τι είναι ή αλήθεια», απογοη­τεύονται. Ή ιστορία της επιστήμης γνωρίζει πολλές περιπτώσεις όταν οι επιστημονικές θεωρίες, οι ό­ποιες θεωρούνταν ασάλευτες, έχαναν τη σπουδαιό­τητα τους μπροστά στα νέα επιτεύγματα της επιστή­μης.

Άλλα εντελώς διαφορετικά είναι τα πράγματα στην περιοχή του πνεύματος, στην περιοχή της ανώ­τατης θεολογικής γνώσης. Εκεί όλα είναι απαρασάλευτα και αιώνια. Πριν λίγο καιρό γιορτάζαμε την ημέρα του μαρτυρικού θανάτου του Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου Ιωάννου, για τον όποιο ο Κύ­ριος μας ο Ιησούς Χριστός είπε, ότι μεταξύ των γεν­νηθέντων από τις γυναίκες δεν εμφανίστηκε μεγαλύ­τερος από αυτόν. “Έτσι ό Κύριος τον τοποθέτησε πιο πάνω από όλους τους σπουδαίους επιστήμονες, τους φιλοσόφους και τους καλλιτέχνες. Αυτόν, πού υπήρχε σε μέγιστο βαθμό φορέας του Αγίου Πνεύ­ματος και διάκονος της ανώτατης αλήθειας, τον ανέ­δειξε ενώπιον όλης της ανθρωπότητας ως τον πιο άξιο άνθρωπο.

Πριν λίγο καιρό, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, σας έλεγα για το γεγονός ότι ο Κύριος και ο Θεός μας ο Ιησούς Χριστός τοποθέτησε τον Πρόδρομο Του πάνω από όλους τους γεννηθέντας από τις γυναίκες, δεν άφορα την Υπεραγία Παρθένο Μαρία, επειδή αυτή βρίσκεται πάνω ακόμα και από τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

“Αν την γενέθλια ήμερα των μεγάλων ανθρώπων την τιμούμε και την γιορτάζουμε με πολύ σεβασμό, τότε με ποια χαρά πρέπει να πανηγυρίζουμε σήμε­ρα, τιμώντας την γενέθλια ημέρα Εκείνης, από την οποία έλαμψε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Κύριος και Θεός μας ο Ιησούς Χριστός, ο Όποιος από αυτή έλαβε την ανθρώπινη σάρκα. Στο απολυτίκιο της με­γάλης αυτής γιορτής ακούμε τα θαυμάσια λόγια: «Ή Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οι­κουμένη…». Για όλη την οικουμένη, όχι μόνο για το ανθρώπινο γένος, άλλα και για τον κόσμο τον αό­ρατο, για τον κόσμο των αγγέλων έλαμψε σήμερα ή μεγάλη χαρά. Πάνω, λοιπόν, από όλους τους μεγά­λους ανθρώπους, πάνω ακόμα και από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, πάνω από τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους τοποθέτησε Κύριος ο Θεός την Υπεραγία “Άχραντο Παρθένο Μαρία. Και βεβαίως δικαίως της έδωσε αυτή την θέση, επειδή σε αυτήν εσκήνωσε το “Άγιο Πνεύμα, για να γίνει αυτή γήινη Μητέρα του Προαιώνιου Υιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το Πανάγιο Πνεύμα του Θεού έκανε την καρδιά της Μαρίας σε ασύγκριτο βαθμό πιο καθαρή από την καρδιά όλων των ανθρώπων. Την καθαρότητα της καρδιάς την θεωρεί ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός το πιο σημαντικό από όλα τα άλλα, για αυτό και είπε στους μακαρισμούς: «μακάρι­οι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5, 8). Ή αδιάλειπτη κοινωνία με τον Θεό, ή θεωρία του προσώπου Του είναι ή μεγαλύτε­ρη ανταμοιβή, πού ο Κύριος Ιησούς Χριστός υπό­σχεται σε αυτούς πού τηρούν τις εννέα αυτές εντολές, πού τις ονομάζουμε μακαρισμούς.

“Ας θυμηθούμε τί λέει ο Σωτήρας μας για την ανθρώπινη καρδιά. Ό λόγος Του μας εξηγεί γιατί Αυτός εκτιμά τόσο πολύ την καθαρότητα της καρ­διάς. Είπε ο Κύριος:«Έσωθεν γάρ εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισμοί οι κακοί εκπορεύο­νται, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, βλα­σφημία, ύπερηφανία, αφροσύνη- πάντα ταύτα τά πο­νηρά έσωθεν εκπορεύεται και κοινοί τον ανθρώπων» (Μκ. 7, 21-23). “Αν έτσι είναι τα πράγματα και αν, σύμφωνα με το λόγο του Χριστού, οι ρίζες του κα­κού βρίσκονται στην ανθρώπινη καρδιά, τότε σίγου­ρα από την ίδια την καρδιά εκπορεύονται και όλοι οι καλοί και καθαροί λογισμοί και πράξεις. Επειδή ή καρδιά είναι το κέντρο της αγάπης και ή αγάπη είναι πλήρωμα όλου του νόμου.

Ή καρδιά της Υπεραγίας και Άχραντου Παρθέ­νου Μαρίας σκορπούσε το φως της εξαιρετικής κα­θαρότητας και αγάπης όχι μόνο στον γήινο κόσμο. Ή ημέρα της λαμπροφόρου γεννήσεως της «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη», σε όλο τον κόσμο των ασωμάτων δυνάμεων.

Να φυλάμε και εμείς, αδελφοί μου και αδελφές, στις καρδιές μας τη χαρά της λαμπροφόρας και μα­κάριας ημέρας της γεννήσεως της. “Ας προσπαθή­σουμε με όλες τις δυνάμεις μας να κρατάμε πάντοτε την καρδιά μας καθαρή, για να είμαστε άξιοι της αγάπης της Παναγίας, ή όποια πάντα πρεσβεύει για μας ενώπιον του Υιού της του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο, μαζί με τον “Άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα, ανήκει δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης
της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα τη Θεοτόκο και οι πιστοί ζητούν τη χάρη της, δια της προσκυνήσεως της Αγίας Ζώνης.

Πρόκειται για ακόμη μία θεομητορική εορτή, που αφορά το ιερό γεγονός της κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Με τον όρο κατάθεση δηλώνεται η μεταφορά της Ζώνης της Παναγίας στο ναό της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων, στην Κωνσταντινούπολη.

Το θαυμαστό αυτό γεγονός τοποθετείται χρονικά στο έτος 395, όταν αυτοκράτορας ήταν ο γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου, ο Αρκάδιος. Μαζί με το γεγονός της κατάθεσης γιορτάζεται και το μεγάλο θαύμα, που συνέβη 410 χρόνια μετά απ’ αυτήν την ιερή πράξη και αφορά στη θεραπεία της Ζωής, συζύγου του αυτοκράτορα Λέοντα Σοφού, που επιτεύχθηκε με το άνοιγμα της Αγίας Σορού και την τοποθέτηση της Αγίας Ζώνης πάνω στην ασθενούσα βασίλισσα.

Η Τιμία Ζώνη, που είχε αρπαγεί σε κάποια επιδρομή από τους Βουλγάρους, αφιερώθηκε το έτος 1101, από το βασιλιά των Σέρβων Λάζαρο, στον Άθωνα, όπου και βρίσκεται θησαυρισμένη μέχρι σήμερα.

Εορτάζουν πολλοί ναοί με την επωνυμία Αγία Ζώνη. Επίσης, η θεομητορική αυτή εορτή έχει και την ονομασία Παναγία των Παίδων. Ναό της Παναγίας των Παίδων έχουμε στο Έξω Μετόχι και στο Μένικο.

Σήμερα με την εορτή της κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας, ολοκληρώνεται το Εκκλησιαστικό έτος. Η χάρη της ας μας ευλογεί πάντοτε, ώστε και με την αυριανή έναρξη του νέου εκκλησιαστικού έτους, να βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί, με ταπείνωση και άσκηση, στη βασιλεία των ουρανών, με υπακοή στο θέλημα του Θεού και τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου να μάς συνοδεύουν πάντοτε.

Είναι αναγκαίες οι πρεσβείες της Παναγίας μας για να έχουμε αγάπη, ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας και με θάρρος να αντιμετωπίζουμε τους ορατούς κα αοράτους εχθρούς στον καθημερινό βίο.

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο θαῦμα. Θαῦμα ποὺ ἐπετέλεσε ὁ Κύριος στὸν ἴδιο τὸν Ἑαυτό Του. Ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μας ἐπὶ τῆς γῆς ἦταν κατάσταση ταπεινώσεως. Τώρα, ὅμως, κατὰ τὴ Μεταμόρφωση, παρουσιάζει κάτι ἀπὸ τὴ θεότητά Του, μιὰ ἀκτίνα τῆς θεϊκῆς Του δόξας. Τόσο μόνο, ὅσο ἦταν δυνατὸν νὰ ἀντέξουν οἱ ἄνθρωποι.

Τί ἀκριβῶς συνέβη κατὰ τὴ θεία Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου;

Παρέλαβε, μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, τρεῖς Μαθητές Του, τὸν Πέ­­­τρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ ἀνέ­βηκε στὸ ὄρος Θαβώρ. Ξαφνικά, ἐνῶ προσευχόταν, ἡ ἐξωτερικὴ μορφὴ τοῦ Προσώπου Του ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο, καὶ τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν λαμπρά, λευκὰ σὰν τὸ χιόνι. «Τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλ­βοντα (ἀστραφτερά), λευκὰ λίαν ὡς χιών» (Μάρκ. θ΄ 3). Τὸ ὑπερφυσκὸ φῶς τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης διεπέρασε καὶ αὐτὰ τὰ ἐνδύματά Του, τὰ ὁποῖα ἔγιναν «λευκὰ ὡς τὸ φῶς», τὸ δὲ ἅγιο Πρόσωπό Του ἔγινε λαμπρὸ σὰν τὸν ἥλιο. Ταυτόχρονα ἐμφανίστηκαν καὶ συζητοῦσαν μαζί Του δύο σπουδαῖοι ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας.

Οἱ τρεῖς Μαθητές, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, μαζὶ μὲ τὰ θαυμαστὰ ἔργα Του, τὴ θεία Του διδασκαλία, τὴν παναγία ζωή Του, ποὺ εἶχαν δεῖ καθόλο τὸ διάστημα τῆς ἐπὶ γῆς δημοσίας ­δράσεώς Του ποὺ ἔζησαν κοντά Του, ἔβλεπαν τώ­ρα, κατὰ τὴ Μεταμόρφωση, μὲ τὰ μάτια τους καὶ τὴ δόξα, τὴ μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου· «ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (Β΄ Πέτρ. α΄ 16). Καταγοητευμένοι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο Του καὶ πλημμυρισμένοι ἀπὸ ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, προτείνουν διὰ στόματος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου νὰ μείνουν γιὰ πάν­τα ἐκεῖ: «Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Ματθ. ιζ΄ 4).

Δὲν ἦταν κάτι τὸ καινούργιο γιὰ τὸν Κύριο τὸ λαμπρὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως. Δὲν πῆρε κάτι ποὺ δὲν εἶχε οὔτε μεταβλήθηκε σὲ κάτι ποὺ δὲν ἦταν, ἀλλὰ φανέρωσε στοὺς Μαθητές Του αὐτὸ ποὺ πρα­γματικὰ ἦταν. Τὸ σῶμα Του δὲν ἀπέκτησε ἀπ᾿ ἔξω τὴ δόξα καὶ τὴ λαμπρότητα, ἀλλὰ αὐτὴ πήγασε ἀπὸ μέσα Του, ἀπὸ τὴ θεότητά Του, ὅπως τὸ σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Οὐκ ἔξωθεν ἡ δόξα τῷ σώματι προσεγένετο, ἀλλ᾽ ἔνδοθεν ἐκ τῆς ἀῤῥήτῳ λόγῳ ἡνωμένης αὐτῷ καθ᾽ ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ὑπερθέου θεότητος» (Εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου, PG 96, 548).

Ἔγιναν τώρα ὁρατὰ ὅσα ἦταν ἀόρατα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα μάτια: γήινο σῶμα ποὺ ἀκτινοβολεῖ θεϊκὴ λαμπρότητα, σῶμα θνητὸ ποὺ αὐγάζει τὴ δόξα τῆς θεότητος. Κατὰ τὴ Μεταμόρφωση, ἄφησε μερικὲς ἀκτίνες ἀπὸ τὴ λαμπρότητα τῆς θεϊκῆς Του Φύσεως νὰ ἐκλάμψουν ἐνώπιον τῶν τριῶν Μαθητῶν Του, «καθὼς ἠδύναντο», ὅσο ἦταν δυνατὸν αὐτοὶ νὰ τὴν ἀτενίσουν.

Κατὰ τὴ Μεταμόρφωση ἔχουμε καὶ τὴν παρουσία τοῦ οὐρανίου Πατρὸς νὰ μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Υἱοῦ Του καὶ νὰ μᾶς προτρέπει νὰ ὑπακούουμε σ᾿ Αὐτόν: «Ἦλθε φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Μάρκ. θ΄ 7).

Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ! Μεγάλο τὸ θαῦ­μα, μεγάλη Δεσποτικὴ γιορτή. Δικαιολογημένα χαιρόμαστε καὶ σκιρτᾶ ἡ καρδιά μας ἀπὸ ἀνεκλάλητη χαρά. Νὰ πάρουμε ὅμως καὶ ἀμετάκλητη ἀπόφαση νὰ μεταμορφωνόμαστε καὶ ἐμεῖς. Νὰ ἀλλάζουμε. Πῶς; Μὲ τὸ νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας, ὑπακούοντας ἔτσι καὶ στὴ φωνὴ τοῦ οὐράνιου Πατέρα. «Αὐτοῦ ἀκούετε», παρήγγειλε (Ματθ. ιζ΄ 5). Ἂς ἀπομακρύνουμε λοιπὸν κάθε ἴχνος ἁμαρτίας ποὺ σκοτεινιάζει τὸ νοῦ μας καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ὑψωθεῖ πρὸς τὰ οὐράνια.

Γιὰ νὰ γίνουμε ἄξιοι τῆς Βασιλείας Του καὶ νὰ βρεθοῦμε μέσα στὴν ἔκπαγλη λαμπρότητα τοῦ θεϊκοῦ φω­τὸς τῆς Μεταμορφώσεώς Του.