administrator

«Τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»

από

«Τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»

«Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ» ὀνομάζει ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαός μας τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τὸ ἴδιο μὲ ἄλλες λέξεις τονίζουν καὶ ὅσοι ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἄφησαν ὑπέροχους «Λόγους» γιὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸ λόγο του «εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» λέγει μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμό: «Καὶ ὁ θάνατος αὐτῆς ζωηφόρος καὶ ἡ τούτου μνήμη χαρμόσυνος ἑορτὴ καὶ παγκόσμιός ἐστι πανήγυρις» (ΕΠΕ 10, 444).

Ὁ ἱερὸς Δαμασκηνὸς στὴ Β΄ ὁμιλία του «εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» ἀναφέρει μαρτυρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου ὅτι ὁ τάφος τῆς Παναγίας στὴ Γεθσημανῆ τὴν τρίτη ἡμέρα μετὰ τὴν ταφή της βρέθηκε κενός. Τὸ ἅγιο σῶμα της ὑψώθηκε θαυμαστῶς στὰ οὐ­ρά­νια, ὅπου ἑνώθηκε μὲ τὴν ἀθάνατη ψυ­χή της καὶ ζεῖ ἄφθαρτο αἰωνίως (ΕΠΕ 9, 310-312). Τὸ σῶμα της τιμήθηκε μὲ ἀφθαρσία ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της πρὸ τῆς Β΄ Παρουσίας.

«Ὑψώθη δὲ εἰς τὰ ἄνω», γράφει ὁ ἅ­γιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «ἵνα βλέ­πῃ μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν τῆς καρδίας της τὸν Υἱὸν καὶ Θεόν της, καὶ ἵνα συνδοξάζηται μὲ αὐτὸν εἰς αἰῶνα αἰῶνος, ὡς Μήτηρ αὐ­τοῦ, μὲ γλυκυτάτην καὶ ἀνεκδιή­γητον μα­καριότητα» («Ἑορτοδρόμιον», σελ. 660).

Ἐκεῖ, στὰ ὑπερκόσμια σκηνώματα βρίσκεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Μόνη δὲ αὐτὴ ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ προσ­εγ­γίζει ὅσον οὐδεὶς ἄλ­λος καὶ ὅπως οὐδεὶς ἄλ­λος τὴν πηγὴ τῆς Χάριτος, τὸν θρόνο τῆς θεότητος, τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της.

Αἰσθάνεται κατὰ κάποιον τρόπο ὑποχρεωμένος αἰωνίως ἀπέναντί της ὁ Υἱὸς καὶ Θεός της γιὰ τὸ ὅτι Τοῦ ἐδάνεισε τὴ σάρκα της καὶ ἐπετέλεσε δι’ αὐτῆς τὸ λυτρωτικὸ ἔργο Του. Ἐδίδαξε τοὺς ἀν­θρώ­πους, ἐθεράπευσε ἀσθενεῖς, ἐσταυρώθη. Ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ σῶμα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ Ἐκείνην. Τὴν εὐγνωμονεῖ ἐπίσης αἰ­ωνίως γιὰ τὴ φροντίδα της κατὰ τὴ βρεφική, παιδική, νεανικὴ ἡλικία Του καὶ γιὰ τὶς περιποιήσεις της ἐπὶ τριάντα ἔτη. Γιὰ τὴ διατροφή Του καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀνάγκες Του. Δὲν τὶς λησμονεῖ ποτέ. Καὶ ἐξοφλεῖ τὸ χρέος Του ἀπέναντί της, γράφει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνός, γιὰ τὰ τροφεῖα ποὺ Τοῦ πρόσφερε, τὰ ὁποῖα ὁ ἱερὸς Πα­τὴρ ὀνομάζει «θρέπτρα», μὲ τὸ νὰ ἐκ­πληρώνει κάθε αἴτημά της! (ΕΠΕ 9, 326). Ποιὸς ἄλ­λος, ἀλήθεια, ἀπολαμβάνει τέτοια τιμή; Νὰ εἶναι εὐγνώμων ἀπέναντί σου ὁ Θεός! (ΕΠΕ 9, 326).

Τὸ εἶχε προφητέψει ἡ ἴδια τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ: «Ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί», εἶπε (Λουκ. α΄ 48). Γενεὲς ἔρχονται καὶ παρέρχονται, ἀλλὰ ἡ δόξα της παραμένει ἀμείωτη καὶ διαρκῶς αὐξάνει. Στὰ οὐράνια οἱ ἀγγελικοὶ ὕμνοι γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της ὅπου παρευρίσκεται τιμητικά, εἶναι ἀκατάπαυστοι, μὲ τὴν ἴδια ζέση καὶ τὴν ἴδια θερμότητα διαρκῶς. Ἀλλὰ καὶ στὴ γῆ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Υἱοῦ της κατακτᾶ καὶ φωτίζει διαρκῶς τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων σ’ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τοῦ πλανήτη μας καὶ μαζὶ μὲ τὸν Λυτρωτὴ δο­ξάζεται καὶ ἡ ἀειπάρθενος Μητέρα Του.

Ποιὰ ἄλλη γυναίκα, ἀλήθεια, δοξάσθηκε, δοξάζεται, ἢ θὰ δοξασθεῖ σὰν τὴν Ὑ­περευ­λογημένη Θεοτόκο;

Ἐνῶ ὅμως ἀπολαμβάνει τέτοια δόξα στὰ οὐράνια, δίπλα στὴν Ἁγία Τριάδα, δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο. Ἔτσι λέει τὸ ὡραῖο Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεώς της: «Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε». Ὅταν πέθανες σωματικά, Θεοτόκε, δὲν ἐγκατέλειψες τὸν κό­σ­μο μὲ τὶς ἀσχήμιες καὶ τοὺς πόνους του. Εἶσαι πάντοτε κοντὰ σὲ ὁ­ποιονδήποτε ἐπικαλεῖται τὶς πρεσβεῖες σου μὲ πίστη. Σπεύδεις σὲ Νοσοκομεῖα, σὲ καλύβες, σὲ φτωχόσπιτα ἀλλὰ καὶ σὲ ἀρχοντόσπιτα. Παντοῦ ὅπου σὲ καλοῦν ταπεινά. Τὸ τονίζει τόσο ἐκφραστικὰ τὸ τροπάριο τῆς Παρακλήσεως: «Καταιγίς με χειμάζει τῶν συμ­φορῶν, Δέσποινα, καὶ τῶν λυπηρῶν τρικυμίαι καταποντίζουσιν· ἀλλὰ προφθά­σασα χεῖρά μοι δὸς βοηθείας, ἡ θερ­μὴ ἀν­τίληψις καὶ προστασία μου». Κινδυνεύω νὰ πνιγῶ μέσα στὴν τρικυμία τῶν συμφορῶν καὶ τῶν θλίψεών μου, Δέσποινά μου Θεοτόκε. Πρόφθασε, Σὲ παρακαλῶ, δῶσ’ μου τὸ χέρι Σου, βοήθησέ με Σὺ ποὺ εἶσαι ἡ θερμὴ βοήθεια καὶ προστασία μου. Καὶ σπεύδει καὶ προφταίνει ἡ Παναγία. Καὶ ἁπαλύνει τοὺς πόνους καὶ γιατρεύει ἀρρώστιες καὶ ἠρεμεῖ δύσκολες καταστάσεις καὶ κάνει θαύματα ἐκεῖ ὅπου οἱ γιατροὶ σηκώνουν τὰ χέρια τους.

Σὲ βλέπουμε καὶ Σὲ νιώθουμε, Κυρία μας Θεοτόκε, μέσα στοὺς χιλιάδες μικροὺς καὶ μεγάλους ἱεροὺς Ναούς, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι στὸ ἅγιο ὄνομά Σου καὶ ἁ­γιάζουν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴν Ἑλλάδα μας. Ἐσὺ θαυματουργεῖς στὸν Ἕβρο, στὴ Σουμελᾶ, στὸν Προυσσό, στὴ Μηχανιώνα, στὴν Εἰκοσιφοίνισσα, στὴν Τῆνο, Ἐσὺ στὴν Πάρο, στὴ Μονὴ Βουλκάνου, Ἐσὺ στὸ Αἴγιο· Ἐσὺ στὴ Χρυσοπηγὴ Χα­νίων, στὴ Νέα Μονὴ τῆς Χίου, στὴν Ἁ­γιάσο τῆς Λέσβου καὶ στὸ περιβόλι Σου τὸ ξεχωριστό, στὸ Ἅγιο Ὄρος. Καὶ ὄχι μό­νο σ’ αὐτά. Ἀτελείωτα, ἀμέτρητα τὰ σημεῖα τῆς παρουσίας Σου στὴν Πατρίδα μας, Δέσποινα τοῦ κόσμου.

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Πατρίδα μας τὸν τελευταῖο καιρὸ δείχνει ὅτι παραπαίει, Σὲ ἱκετεύουμε θερμά, Μητέρα μας Παναγία, λυ­πήσου τὴν Ἑλλάδα μας καὶ βοήθησέ μας. Ξέρεις Ἐσὺ καὶ μπορεῖς.

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωὴν»

από

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωὴν»

Μὲ ὕμνους καὶ τιμές, μὲ δόξα καὶ χαρά, μὲ σκιρτήματα ἅγια καὶ ἱερὴ ἀγαλλίαση ἑορτάζει ἡ Ἐκ­κλησία μας τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Μυριάδες πιστοὶ τρέχουν στὴ χάρη της, προσκυνοῦν μὲ βαθύτατη εὐλάβεια τὶς ἅγιες εἰκόνες της, ζητοῦν τὶς πρεσβεῖες της, ἐναποθέτουν σ’ αὐτὴν τὶς ἐλπίδες τους, προσεύχον­ται, ὑμνοῦν καὶ χαίρουν καὶ ἀγάλλονται μὲ ὅλο τὸν οὐράνιο κόσμο στὴν ἔνδοξη Κοίμησή της.

Ἀγάλλονται καὶ χαίρουν. Διότι ἡ Κοίμησή της δὲν εἶναι θάνατος ἀλλὰ μετάσταση, εἶναι εἴσοδος θριαμβευτικὴ «πρὸς τὴν λίαν κρείττονα καὶ θειοτέραν σκηνήν… εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων», στὰ θεῖα σκηνώματα τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι πέρασμα ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη καὶ γεμάτη ταλαιπωρίες ἐπίγεια ζωὴ στὴν αἰώνια καὶ πανευφρόσυνη ζωὴ τοῦ οὐρανοῦ.

Πράγματι! Πόσες θλίψεις καὶ δάκρυα σ’ αὐτὴ τὴ ζωή! Ποιὰ θλίψη πέρασε καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ποιὰ ρομφαία πλήγωσε τὴν παναγία ψυχή της, ὅταν εἶδε τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της κρεμασμένο στὸ Σταυρό! Ἐκεῖνος ἦταν ὁ ἅγιος τῶν ἁγίων, ὁ ἀναμάρτητος καὶ πανάμωμος Υἱός της. Ὁ θάνατός του ἡ μεγαλύτερη ἀδικία ποὺ ἔγινε ποτὲ στὴ γῆ. Καὶ ἡ ψυχή της, ἡ παναγία ψυχή της, λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη, πῶς ὑπέφερε τὴν ὀδύνη τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου θανάτου!

Ἀλλὰ τώρα δὲν ὑπάρχει ὀδύνη, δὲν ὑπάρχει θλίψη καὶ πόνος καὶ θάνατος. Τώρα εἰσέρχεται ὡς βασίλισσα στοὺς οὐρανοὺς γιὰ νὰ στολισθεῖ μὲ τὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ της καὶ νὰ ζήσει τὴν ἀνέκφραστη χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὴ ζωὴ τὴν ἀνώτερη καὶ αἰώνια, τὴ σταθερή, τὴ μόνιμη καὶ ἀμετάβλητη κατάσταση τοῦ οὐρανοῦ. «Ζωῆς ἀϊδίου καὶ κρείττονος ὁ θά­νατός σου γέγονε διαβατήριον, Ἁγνή, ἐκ τῆς ἐπικήρου πρὸς θείαν ὄντως καὶ ἄρρευστον μεθιστῶν σε, ἄχραντε», ψάλ­λει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος.

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν», πρὸς τὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ ζωή. Μετέστη πρὸς Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωή, ποὺ εἶπε «ἐγώ εἰμι ἡ ζωή», ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ χαρίζει τὴν πραγματικὴ ζωή (Ἰω. ιδ΄ 6). Πῶς ἀντίκρισε τὴ δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ βασιλεία Του! Τὸν εἶχε δεῖ στὴν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Σταυροῦ, ὑβρισμένο, αἱμόφυρτο, ἐγκαταλελειμμένο ἀπ’ ὅλους. Καὶ τώρα τὸν βλέπει μέσα σὲ ἀπειράριθμο πλῆθος ἀγγέλων, νὰ λάμπει ἐκτυφλωτικὰ καὶ νὰ φωτίζει τὰ σύμπαντα. Καὶ αὐτὴ τὴ δόξα τὴν ἀντανακλᾶ καὶ ἡ ἴδια. Περίλαμπρα δοξασμένη κοντὰ στὸν πανένδοξο Υἱό της.

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑ­πάρχουσα τῆς ζωῆς». Πορεύθηκε πρὸς Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωή, αὐτὴ ποὺ Τὸν ἔφερε στὴ ζωή. «Τὴν ζωὴν ἡ κυήσασα πρὸς ζωὴν μεταβέβηκας τῇ σεπτῇ Κοιμήσει σου τὴν ἀθάνατον», ψάλλουμε στοὺς Αἴνους τῆς ἑορτῆς. Πορεύεσαι ἐνῶ σὲ δορυφοροῦν Ἄγγελοι, Ἀρχὲς καὶ Δυνάμεις, Ἀπόστολοι, Προφῆτες καὶ ὅλη ἡ κτίση καὶ δέχεται ὁ Υἱός σου «ἀκηράτοις παλάμαις τὴν ἀμώμητον ψυχήν σου, Παρθενομῆτορ Θεόνυμφε». Ὁ Χριστὸς δέχεται στὰ πανάχραντα χέρια Του τὴν πανάσπιλη ψυχή της.
Ἐκείνη Τὸν ἔφερε στὴν πρόσκαιρη ἐπίγεια ζωή. Αὐτὸς τὴν δέχεται στὴν αἰώνια οὐράνια ζωή. «…ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν…». Ἐκείνη τὸν ἀποχωρίσθηκε στὴν πιὸ τραγικὴ στιγμὴ τοῦ κόσμου, ὅταν σκοτείνιασε ὅλη ἡ γῆ. Καὶ τώρα Τὸν συν­αντᾶ στὸν πάμφωτο οὐρανό. Τότε ἡ καταισχύνη. Τώρα ἡ δόξα. Τότε ὁ θάνατος. Τώρα ἡ ζωή.

Συναντᾶ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωή. Τὸ δικαιοῦται. Εἶναι ὁ Υἱός της.

Ἀπολαμβάνει τὴν αἰώνια ζωή. Τὸ δικαιοῦται. Αὐτὴ εἶναι «ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας». Εἶναι ἐκείνη «δι’ ἧς ἠνοίχθη παράδεισος». Αὐτὴ διὰ τοῦ Υἱ­οῦ της ἄνοιξε τοὺς οὐρανοὺς καὶ τώρα ἀπολαμβάνει τὴ δόξα τους.
«Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς». Ἀλλὰ ἐνῶ εἶναι στοὺς οὐρανούς, δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει τὴ γῆ μας. «Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπεν» ἡ Θεοτόκος Κόρη. Βρίσκεται πάντοτε κοντά μας, εἶναι ἡ ἀκαταίσχυντος προστασία μας, ἡ ἀμετάθετη μεσιτεία πρὸς τὸν Πλάστη καὶ Θεό μας, αὐτὴ ποὺ δὲν περιφρονεῖ τὶς δεητικὲς φωνὲς ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πρεσβεύει καὶ σπεύδει στὶς ἱκεσίες μας καὶ πάντοτε μᾶς προστατεύει καὶ σώζει ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς μας.

Σ’ αὐτὴν νὰ καταφεύγουμε μὲ πίστη καὶ ταπείνωση. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ κινεῖται, δυστυχῶς, σὲ τροχιὰ θανάτου τοὺς τελευταίους καιροὺς καὶ βυθίζεται στὸ σκοτάδι. Καὶ νὰ παρακαλοῦμε, Αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ μήτηρ τῆς ζωῆς καὶ «μετέστη πρὸς τὴν ζωήν», νὰ φωτίσει τὸν νοῦ μας, νὰ ἀλλάξει τὶς πορεῖες μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει διὰ τῆς ὁδοῦ τῆς μετανοίας σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς, ὁ μόνος ἀληθινὸς καὶ αἰώνιος, ὁ ζωοδότης Χριστός.

Πηγή: https://www.osotir.org

Δελτίο τύπου – Πρόγραμμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας (30-7-2020)

από

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

30-7-2020

Ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Σερρῶν καί Νιγρίτης ἀνακοινώνονται τά ἑξῆς ἀναφορικά μέ τό πρόγραμμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας:

Τήν Κυριακή 2 Αὐγούστου, ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας θά ἱερουργήσει στήν Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία, πού θά τελεσθεῖ στόν Ἱερό Ναό Ἁγίων Ἀναργύρων Νέων Κερδυλλίων.

Στίς 7:30 τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, ὁ Σεβ. θά χοροστατήσει στήν Ἱερά Παράκληση πρός τήν Ὑ­πε­ρα­γί­α Θεοτόκο, πού θά τελεσθεῖ στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Ἀσπροβάλτας.

Τήν Τετάρτη 5 Αὐγούστου, στίς 7:30 τό ἀπόγευμα, θά χοροστατήσει στόν πανηγυρικό Ἀρχιερατικό Ἑσπερινό, πού θά τελεσθεῖ στό ἑορτάζον Ἱερό Πα­ρεκκλήσιο Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στήν κοιλάδα τῶν Ἁγ. Ἀναργύρων Σερρῶν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως