Τὸ χάρισμα τῶν χαρισμάτων

Τὸ χάρισμα τῶν χαρισμάτων

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, θὰ δοῦμε τὴ ζωὴ αὐτῶν τῶν δύο Ἁγίων καὶ πῶς καλλιέργησαν τὰ θεῖα χαρίσματα στὴ ζωή τους.

1. Ἰατροὶ θαυματουργοὶ

Οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς ἦταν ἀδέλφια καὶ ἔζησαν στὴ Ρώμη γύρω στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰώνα μ.Χ. Πιστοὶ χριστιανοὶ καὶ οἱ δύο, σπούδασαν τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη μὲ σκοπὸ νὰ ἀφιερώσουν τὴ ζωή τους στὴ διακονία τῶν συνανθρώπων τους. Καὶ πράγματι ἔγιναν λαμπροὶ ἐπιστή­μονες καὶ καταξιωμένοι γιατροί. ­Ὡστόσο τὸ μυστικὸ τῆς ἐπιτυχίας τους δὲν ἦταν οἱ – γιὰ τὰ δεδομένα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς – ἄ­­ριστες γνώσεις τῆς ἰατρικῆς ποὺ ἀπέκτησαν, ἀλλὰ ἡ θερμὴ πίστη τους στὸν Θεό. Σὲ κάθε περίπτωση ἀρρώστου ποὺ κατέφευγε σ’ αὐτούς, δὲν παρέλειπαν νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τοῦ Ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, κι ἔτσι θεράπευαν κάθε εἴδους ἀσθένεια.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ σωματικὴ φρόντιζαν καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ὑγεία τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς πλησίαζαν. Δὲν ἔχαναν εὐ­καιρία νὰ μιλοῦν στοὺς ἀσθενεῖς τους γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία. Δικαίως λοιπὸν ψάλλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία: «Πηγὴν ἰαμάτων ἔχοντες, Ἅγιοι Ἀνάργυροι, τὰς ἰάσεις παρέχετε πᾶσι τοῖς δεομένοις… ἰατρεύ­ον­τες τὰ πάθη τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», ποὺ σημαίνει ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀνάρ­γυ­­ροι ἔλαβαν εἰδικὴ χάρη ἀπὸ τὸν Θεό, ὥ­­στε νὰ καταστοῦν «πηγὴ ἰαμάτων» καὶ νὰ ­προσ­φέρουν σὲ ὅσους τοὺς παρακαλοῦσαν τὴν «ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος».

Ἦταν λοιπὸν ἡ θερμὴ πίστη τους στὸν Θεὸ καὶ ἡ βαθιὰ ταπείνωσή τους οἱ ἀρετὲς ἐκεῖνες, ποὺ τοὺς κατέστησαν ἄξιους γιὰ νὰ λάβουν τὸ χάρισμα τῶν ἰάσεων καὶ μὲ αὐ­τὸ νὰ βοηθοῦν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ναί! Ἔκαναν θαύματα! Ὡστόσο, ὅσο κι ἂν ἀκούγεται μεγάλο κι ἐντυπωσιακὸ αὐτό, δι­έθεταν καὶ κάποιο ἄλλο χάρισμα ἀκόμη ἀνώ­τερο, τὸ ὁποῖο θά δοῦμε στὴ συνέχεια.

2. Καὶ ἀνάργυροι

Ἡ φήμη τῶν ἁγίων Ἀναργύρων σύντομα ἐξαπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ ἄνθρωποι ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο ἔρχονταν νὰ τοὺς συναντήσουν στὸν τόπο ὅπου διέμεναν κοντὰ στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς προσευχές τους ἀλλὰ καὶ τὴ θεραπεία διαφόρων νοσημάτων. Ἦταν κάτι τὸ ἐκπληκτικό! Μέρα νύχτα οἱ δύο ἀδελφοὶ γιατροὶ δὲν ἔπαυαν νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους σὲ καθέναν ποὺ τοὺς ζητοῦσε βοήθεια. Τὸ πιὸ ἐκπληκτικὸ ὅμως δὲν εἶναι τὰ ἀναρίθμητα θαύματα ποὺ ἔκαναν ἀλλὰ ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη τους. Διότι παρεῖχαν τὴ θεραπεία σὲ ὅλους δωρεάν! Γι’ αὐτὸ ἄλ­λωστε τοὺς ἐδόθη καὶ ἡ ἐπωνυμία «Ἀνάργυροι», ποὺ τοὺς συνοδεύει ἀπὸ τότε ὡς τιμητικὸς τίτλος, ἐπειδὴ δὲν δέχονταν χρήματα γιὰ τὶς ὑπηρεσίες ποὺ προσέφεραν. Τί θαυμαστό! Ἐπιστήμονες αὐτοί, καὶ ὅμως ἔθεσαν ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ τὶς ἐπιτυχίες τους στὴ διακονία τῆς ἀγάπης!

Τελικὰ αὐτὸ ἦταν τὸ ἀνώτερο χάρισμα ποὺ ἀπέκτησαν: ἡ ἀγάπη. Ἀγάπη πρὸς ὅ­­­λους, χωρὶς διακρίσεις. Ἀγάπη γνήσια καὶ θυσιαστική. Ἀγάπη σὰν αὐτὴ γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος πλέκει τὸ γνωστὸ ὑ­­­­­­­πέροχο ἐγκώμιο ποὺ βρίσκεται στὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ καὶ ἀκούσαμε σήμερα. Ἐκεῖ, ἀνάμεσα στ’ ἄλλα, ἀναφέρεται ὅτι ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς», δηλαδὴ δὲν ἐπιδιώκει τὸ δικό της συμφέρον. Πράγματι! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ δὲν ὑπολογίζει οὔτε κόπο, οὔτε ἔξοδα, οὔτε τὴν προσωπική του ἄνεση, ἀλλὰ προτιμᾶ νὰ θυσιάζεται γιὰ χάρη τῶν ἄλλων. Τέτοια θυσιαστικὴ ἀγάπη εἶχαν οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ γι’ αὐτὸ ὁ πανάγαθος Θεὸς τοὺς χάρισε αἰώνια τιμὴ καὶ δόξα!

Πόσα ἔχει νὰ μᾶς διδάξει αὐτὴ ἡ ἀγάπη τῶν ἁγίων Ἀναργύρων! Εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους ἀ­­­γάπης καὶ θυσίας. Ὁ καθένας μας ἔχει χαρίσματα ποὺ τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ἂς μὴν τὰ κρατᾶμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἂς σκεφθοῦμε τρόπους γιὰ νὰ τὰ ἀξιοποιήσουμε βοηθώντας τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας ποὺ ἔχουν τόσο πολὺ ἀνάγκη!

«Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν», ­ψάλλουμε στὸ Ἀπολυτίκιό τους. Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τοὺς ἁγίους καὶ θαυματουργοὺς Ἀναργύρους νὰ πρεσβεύουν στὸν Δωρεοδότη Κύ­­­­ριο, ὥστε κάθε χάρισμα ποὺ μᾶς ­ἔδωσε Ἐ­­κεῖνος νὰ τὸ καλλιεργοῦμε ταπεινά, μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι τίποτε δὲν μποροῦμε νὰ κατορθώσουμε χωρὶς τὴ βοήθειά του, καὶ μὲ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας, διότι δὲν ὑπάρχει καλύτερο πράγμα ἀ­­­πὸ τὸ νὰ μοιράζεται κανεὶς τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀδελφούς του.

Πηγή: Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» | https://www.osotir.org/2018/06/26/to-charisma-ton-charismaton/

Στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος

Στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος

1. Μὲ τὴ δύναμη τῆς θείας Χάριτος

Τόν ῾καλόν στρατιώτην ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ᾽ μεγαλομάρτυρα ἅγιο Παντελεήμονα τόν ἰαματικό πού τιμᾶ ἐνδόξως σήμερα ἡ ᾽Εκκλησία μας φωτίζει ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴ Β΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἀρχίζει μὲ τοὺς ἑξῆς λόγους: «Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυ­ναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Παιδί μου Τιμόθεε, νὰ ἐνδυναμώνεσαι μὲ τὴ χάρη ποὺ δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ ὅποιον εἶναι ἑνωμένος μαζί Του.

Τὴ θεόπνευστη αὐτὴ προτροπὴ ἀκολούθησε κι ὁ ἅγιος Παντελεήμων ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ὁ Παντολέων – αὐτὸ ἦταν ἀρχικὰ τὸ ὄνομά του – ­γνώρισε τὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὴν εὐσεβὴ μητέρα του κι ἀπὸ τὸν ἱερέα τῆς Νικομηδείας ἅγιο Ἑρμόλαο. Σπούδασε ἰατρικὴ μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια, ἀλλὰ παράλληλα ἐπισκεπτόταν τακτικὰ τὸν γέροντα ἱερέα Ἑρμόλαο, ὁ ὁποῖος τὸν καθοδηγοῦσε στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἔτσι, ἔμαθε νὰ συνδυάζει τὴν ἐπιστήμη μὲ τὴν πίστη. Γνώρισε ὅτι ὁ ἄνθρωπος τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει μόνο μὲ τὶς δικές του δυνάμεις.

Γι᾽ αὐτὸ κατὰ τὴν ἐξάσκηση τῆς ἐπιστήμης του πάντοτε ζητοῦσε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ὁ Παντολέων θεράπευε πλῆθος ἀνθρώπων. Ἐπιπλέον φρόντιζε ὄχι μόνο γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς τῶν ἀσθενῶν του καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁδηγοῦσε πολλὲς ψυχὲς στὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία.

Πόσα θαύματα πράγματι ἐπιτελεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ! Πάνω ἀπὸ τοὺς γιατροὺς εἶναι ὁ μέγας Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του γίνονται ἀναρίθμητα θαύματα, ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ δύσκολες καὶ ἀνίατες ἀσθένειες. Ἀρκεῖ σὲ κάθε περίπτωση νὰ ζητοῦμε ταπεινὰ καὶ μὲ πίστη τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου.

2. «Στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Παρὰ τὶς συνεχεῖς ἐπιτυχίες του, ὁ νεα­ρὸς ἰατρὸς Παντολέων συμπεριφερόταν πρὸς ὅλους ἁπλὰ καὶ ταπεινά. Δὲν θαμ­πώθηκε ἀπὸ τὰ πλούτη καὶ τὶς τιμὲς ποὺ τοῦ ἐξασφάλιζε ἡ λαμπρὴ σταδιοδρομία του, καὶ μάλιστα δὲν δεχόταν ποτὲ χρήματα. Θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ἁπλὸ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ. «Στρατιώτην Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἀποκαλεῖ κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν μαθητή του Τιμόθεο: «σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ», τοῦ γράφει.

Τί ὡραῖος τίτλος!… «Στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ»! Καὶ τί ἐξαιρετικὴ τιμὴ νὰ ὑπηρετοῦμε ὄχι ἕναν ἐπίγειο ἄρχοντα, ἀλλὰ τὸν Βασιλέα Χριστό!… Ὡστόσο ἡ τιμὴ συνεπάγεται καὶ εὐθύνη. Ὁ στρατιώτης ὀφείλει νὰ ἐκτελέσει τὴν ἀποστολή του μὲ γενναιότητα καὶ αὐταπάρνηση. Μὲ ὑπακοή, πειθαρχία καὶ συνεργασία μὲ τοὺς ἄλλους συναδέλφους του. Ἀντιστοίχως κι ἐμεῖς, ὡς χριστιανοί, καλούμαστε νὰ ὑπομένουμε κάθε κακοπάθεια σὰν καλοὶ στρατιῶτες καὶ νὰ βλέπουμε τοὺς ἄλλους γύρω μας ὄχι μὲ καχυποψία ἢ ζήλεια ἀλλὰ μὲ ἀγάπη καὶ κατανόηση. Μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι ὅλοι εἴ­­μαστε συστρατιῶτες ποὺ καλούμαστε νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν πασχόντων ἀδελφῶν μας, γιὰ τὴν πνευματι­κὴ οἰκοδομή μας καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.

3. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν φυλακίζεται

Ἁλυσοδεμένος ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ἀπὸ τὴ φυλακὴ στὸν Τιμόθεο: «Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέ­­δε­­ται». Ἂς εἶμαι ἐγὼ δεμένος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν περιορίζεται. Καὶ πράγματι, οἱ θεόπνευστες ἐπιστολὲς ποὺ ἔγραψε στὰ χρόνια τῆς αἰχμαλωσίας του, μεταδίδουν πνοὴ ζωῆς καὶ ἐλευθερίας.

Στὴ φυλακὴ ὁδηγήθηκε κι ὁ ­Παντολέων ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια, γιὰ νὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ γιὰ νὰ φιμώσουν τὴ φωνή του. Ἀλλ᾽ ἐπέτυχαν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Διότι, ἂν καὶ ἦταν φυλακισμένος ὁ νεαρὸς ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ, κατόρθωσε μὲ τὶς ­θεοφώτιστες διδαχὲς καὶ τὸ ὁλοφώτεινο παράδειγμά του νὰ μεταστρέψει πολλοὺς εἰδωλολάτρες καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ἀληθινὴ πίστη. Ὅ­­σοι ἔβλεπαν τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ μακροθυμία του στὶς φοβερὲς ἐκεῖνες ὧρες τοῦ μαρτυρίου, στέκονταν ­ἀπέναντί του μὲ δέ­ος καὶ θαυμασμό. Κι ὅταν οἱ ­αἱμοσταγεῖς εἰδωλολάτρες ἔδωσαν ­τελικὰ ἐντολὴ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν, γιὰ νὰ ἀνακόψουν τὴν τεράστια ἐπίδραση ποὺ ἀσκοῦσε γύ­ρω του, ἀκούστηκε τότε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ ποὺ ἐπικύρωσε τὸ ἔργο τοῦ Παν­τολέοντος δίνοντας του τὸ νέο ὄνομα ­«Παν­τελεήμων» καὶ τὴ χάρη νὰ συνεχίζει καὶ μετὰ θάνατον νὰ θαυματουργεῖ.

2.000 χρόνια τώρα ἡ Ἐκκλησία ­διώκεται. Τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀντιμε­τω­πί­ζει ἀμφισβητήσεις, σατανικὲς ­συκο­­φαντίες, ὕ­­­­­­πουλες ἢ καὶ κατὰ μέτωπον ἐ­­­πιθέ­σεις. Ὡστόσο, τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει τὴ διάδοσή του. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ­κρύ­βει μέσα του δύναμη μυστική. Μεταδίδει πνεῦμα καὶ ζωὴ στὶς καρδιὲς τῶν ­ἀν­θρώπων. Ἀναγεννᾶ τὶς ψυχὲς καὶ ἐπιτελεῖ θαυμαστὲς μεταβολές. Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν ἅγιο ­Παντελεήμο­να, ποὺ βοή­θησε τόσους ἀνθρώπους νὰ βροῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, νὰ πρεσβεύει καὶ γιὰ τὴ δική μας πνευματικὴ ἀναγέννηση ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ ­σωτηρία πολλῶν ψυχῶν πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Πηγή: https://www.osotir.org

Ὁ προφήτης Ἠλίας

Ὁ προφήτης Ἠλίας

Τὸν μήνα Ἰούλιο δεσπόζει ἡ ἑορτὴ τοῦ ἐνδόξου προφήτου Ἡλιοὺ τοῦ Θεσβίτου. Ἡ πυρφόρος ἀνάβασή του στὸν οὐρανὸ ἑορτάζεται στὶς 20 Ἰουλίου.

Ὁ προφήτης Ἠλίας ὀνομάζεται πύρινος Προφήτης, διότι εἶχε ἔνθεο ζῆλο καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. «Ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι», ἔλεγε (Γ΄ Βασ. ιθ΄ 14). Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ζοῦσε ζωὴ παρθενίας μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ φλογερὴ προσ­ευχή. Ὁμολογοῦσε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καὶ δὲν φοβήθηκε νὰ ἐλέγξει τὸν ἀσεβέστατο βασιλιὰ Ἀχαὰβ καὶ τὴν παμπόνηρη βασίλισσα Ἰεζάβελ. Γι’ αὐτὸ καὶ διώχθηκε. Ἀλλ’ ὁ ἅγιος Θεὸς τὸν προστάτευσε καὶ τὸν τίμησε ὅσο κανέναν ἄλλον Προφήτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα νὰ ἐπιτελεῖ θαύματα. Ἀκόμη καὶ νεκρὸ ἀνέστησε ὁ προφήτης Ἠλίας, τὸν γυιὸ τῆς χήρας τῶν Σαρεπτῶν, προεικονίζοντας τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

Ἐπίσης τὸν ἀξίωσε τῆς ­ὑψίστης τι­μῆς νὰ μὴ γνωρίσει θάνατο. ­Ἁρ­­πάχτηκε μὲ πύρινο ἅρμα, προτυ­πώ­νον­τας τὴν ἔνδοξη ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας. Καθὼς δὲ ­ἀνέβαινε ὁ Προφήτης στὸν οὐρανό, ἄφησε τὴ μηλωτή του (τὸ μάλλινο ἐπανωφόρι του) νὰ πέσει ὡς εὐλογία πάνω στὸ μαθητὴ του Ἐλισαῖο, προτυπώνοντας τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ ὑπαινίσσεται ἡ ἀναφορὰ τοῦ ἀπολυτικίου τοῦ ἑορταζομένου Προ­φήτου· «ἄνωθεν καταπέμψας Ἐ­­­­λισαίῳ τὴν χάριν». Ἀκόμη τὸν ­ἀξίωσε ὁ ἅγιος Θεὸς νὰ παρευρεθεῖ στὸ ὄ­­­­ρος Θαβὼρ μαζὶ μὲ τὸν θεόπτη Μωυσῆ κατὰ τὴ θεία Μεταμόρφωση καὶ νὰ συνομιλήσει μὲ τὸν Κύριο. Τέλος θὰ τὸν ἀξιώσει νὰ εἶναι καὶ ὁ «δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ». Ὅπως ὁ Τίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν πρώτη παρουσία Του, ἔτσι καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας, σύμφωνα μὲ τὶς μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ εἶναι ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο μάρτυρες ποὺ θὰ ἀποσταλοῦν ὡς πρόδρομοι τῆς Δευτέρας καὶ ἐνδόξου Παρουσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ συντέλεια τῶν αἰώνων (Ἀποκ. ια΄ 3).

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορ­τῆς τὸν προβάλλει ὡς ὑπόδειγμα προσ­ευχομένου Προφήτου. Διότι προσευ­χή­θηκε στὸ Θεὸ νὰ μὴ βρέξει, καὶ δὲν ἔ­­­­βρεξε τρία χρόνια καὶ ἕξι μῆνες. Κα­τόπιν προσευχήθηκε στὸ Θεὸ νὰ βρέξει, καὶ «ὁ οὐρανὸς ὑετὸν ἔδωκε καὶ ἡ γῆ ἐβλάστησε τὸν καρπὸν αὐτῆς» (Ἰακ. ε΄ 18).

Ὁ Προφήτης μὲ συγκλονιστικὸ θαῦμα του ἀπέδειξε τὸ ψεῦδος τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ἐξόντωσε τοὺς εἰδωλολάτρες ἱερεῖς. Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴ θερμὴ προσευχὴ ποὺ ἔκανε ὁ Προφήτης στὸ Καρμήλιο ὄρος. Ὅλη τὴν ἡμέρα οἱ τετρακόσιοι πενήντα προφῆτες τοῦ Βάαλ καὶ οἱ τετρακόσιοι προφῆτες τῶν ἱερῶν ἀλσῶν, ποὺ συντηροῦσε ἡ Ἰεζάβελ, ἐπικαλοῦνταν τοὺς θεούς τους νὰ κατεβάσουν φωτιὰ γιὰ τὴ θυσία καὶ δὲν εἰσακούονταν. Ὅταν βράδιασε, ὁ ­προφήτης Ἠλίας ­ἀνήγειρε ἀπέριττο θυσιαστήριο, ­τοποθέτησε ἐ­­­πά­νω στὰ ξύλα του τὸ σφάγιο τοῦ ὁλοκαυτώματος καὶ τοὺς εἶπε νὰ καταβρέξουν τρεῖς φορὲς τὸ θυσιαστήριο μὲ ἄφθονο νερό. Ἔπειτα ­προσευχήθηκε μὲ θερμότητα στὸ Θεὸ τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσα­­­ὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ. Ἀμέσως ἦλθε φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔκαψε ἐντελῶς τὸ ὁλοκαύτωμα, τὰ ξύλα καὶ τὶς πέτρες. Ἔτσι ἀπέδειξε ὁ Προφήτης στὸ λαὸ ποιὸς ἦ­­­ταν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς στὸν ὁποῖο ὄφειλαν νὰ πιστεύουν.

Δυστυχῶς ὁ βασιλιὰς Ἀχαὰβ καὶ ἡ βασίλισσα Ἰεζάβελ δὲν μετενόησαν. Ἀπεν­αντίας ἐξοργίστηκαν ἀκόμη περισσότε­ρο ἐναντίον τοῦ προφήτου Ἠλιοὺ καὶ ἐξαπέλυσαν ἀνθρωποκυνηγητὸ γιὰ νὰ τὸν φονεύσουν. Ἀλλ’ ὁ ἅγιος Θεὸς μὲ θαυμαστὸ τρόπο ­προστάτευσε τὸν προ­φήτη Ἠλία στὸν ­ξεροπόταμο ­Χορράθ. Κάθε πρωὶ ἕνας κόρακας τοῦ πήγαινε ψωμί. Καὶ κάθε ἀπόγευμα μία μερίδα ψημένο κρέας. Νερὸ ἔπινε ὁ Προφήτης ἀπὸ τὸν χείμαρρο.

Ἀργότερα ὁ ἅγιος Θεὸς εἶπε στὸν προφήτη Ἠλία νὰ πάει στὰ Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. Ἐκεῖ γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα τὸν φρόντιζε μιὰ χήρα γυναίκα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν πάμφτωχη. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δέχθηκε νὰ φιλοξενήσει στὸ ὑπερῶο τῆς οἰκίας της τὸν Προφήτη, ἦλθε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὸ σπίτι της. «Ἡ ὑδρία τοῦ ἀλεύρου οὐκ ἐξέλιπε καὶ ὁ καψάκης τοῦ ἐλαίου οὐκ ἠλαττονήθη κατὰ τὸ ρῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησεν ἐν χειρὶ Ἠλιού» (Γ΄ Βασ. ιζ΄ 16). Δὲν τελείωναν οὔτε τὸ ἀλεύρι της οὔτε τὸ λάδι της, παρ’ ὅλο ποὺ ἦταν ἐλάχιστα σὲ ποσότητα. Σ’ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ἀναφέρονται τὸ πρῶτο ἁγιογραφικὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀλλὰ καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἑορτῆς.

Ὁ προφήτης Ἠλίας ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, τελείως δοσμένος στὸν Κύριο. Νὰ μιμηθοῦμε τὸ φωτεινὸ παράδει­γμά του, τὸν ἔνθεο ζῆλο του, τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό, τὴν πύρινη προσ­ευ­χή του, τὴν πλήρη ἐμπιστοσύνη του στὴν ἀγαθὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Νὰ δίνουμε κι ἐμεῖς καθαρὴ καὶ ­κρυστάλλινη μαρτυρία γιὰ τὸν Χριστό, ὅπως καθαρὴ καὶ κρυστάλλινη μαρτυρία γιὰ τὸν Θεὸ ἔδωσε ὁ προφήτης Ἠλίας στὰ δύσκολα χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Ἀχαάβ. Ὁ πύρινος Προφήτης θὰ ἐπανέλθει στοὺς ἔσχατους χρόνους, γιὰ νὰ δώσει πάλι τὴ μαρτυρία του ἐπισφραγίζοντάς την μὲ μαρτύριο καὶ ἐνισχύοντας τοὺς πιστοὺς στὴ φρικτὴ περίοδο τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου.

Πηγή: https://www.osotir.org