ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Τῆ αὐτῆ ἡμέρα, Κυριακῆ τῶν Βαΐων, τήν λαμπράν καί ἒνδοξον πανήγυριν τῆς εἰς Ἱερουσαλήμ εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν.

Πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς μεγάλης θυσίας γιά τόν Λυτρωτή. Γιά τελευταία φορά φέρνει τά βήματά Του στήν ἱερή πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ. Τούτη τή φορά δέν ἔρχεται γιά νά κηρύξει τήν Ἀλήθεια, οὔτε γιά νά προσευχηθεῖ στό Ναό. Ἔρχεται γιά νά δεχθεῖ τό σταυρικό θάνατο. Ἡ ὑποδοχή πού τοῦ ἐπιφυλάσσουν τά συγκεντρωμένα στήν Ἁγία Πόλη, γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, πλήθη εἶναι μεγαλειώδης. Ἕνας λαός ὁλόκληρος βρίσκεται σέ παραλήρημα. Φωνάζει, ἐπεφημεῖ, κουνᾶ στά χέρια του κλαδιά δέντρων καί “βαΐα φοινίκων”, στρώνει τά ροῦχα του στό πέρασμα τοῦ μεγάλου Ἐπισκέπτη. Τά “ὡσαννά” δονοῦν τήν ἀτμόσφαιρα, ἀκούγονται χιλιόμετρα μακριά.

Εἶναι τά δικά μας “ὡσαννά”πρός τόν Κύριο. Πότε ὅμως; Ὅταν ὁ θεός μᾶς δίνει ὅ,τι Τοῦ ζητᾶμε. Ὅταν ἡ ἀλήθεια Του έξυπηρετεῖ τίς ἐπιδιώξεις μας καί μᾶς δίνει ἐπιχειρήματα γιά νά στηρίξουμε τήν ἰδεολογία πού μᾶς “βολεύει”. Ὅταν ὅμως δέν συμβαίνουν αὐτά καί δέν μᾶς δίνει ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε τότε τά “ὡσαννά”, σέ τί ἄραγε θά μετατραποῦν;