ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Τῆ ἁγία καί Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσήφ τοῦ παγκάλου καί τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου καταραθείσης και ξηρανθείσης Συκῆς.

Ἡ Μ. Δευτέρα εἶναι μία γενική εῖσαγωγή στό πάθος τοῦ Κυρίου. Δύο γεγονότα θέτει ἐμπρός μας ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἡμέρα αὐτή. Ἕνα θετικό καί ἕνα ἀρνητικό. Προβάλλει πρῶτα τόν ἥρωα Ἰωσήφ τόν “πάγκαλο”, πού μέ τήν ἀνεξικακία του ἀπέναντι τῶν ἀδελφῶν του, οἱ οποῖοι τόν ἐπώλησαν στούς Αἰγυπτίους, ἐθεωρήθη σάν ὁ τύπος τοῦ Χριστοῦ.

Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἄκαρπη “συκῆ”, τήν ὁποία ὁ Κύριος καταδίκασε σέ ξηρασία καί μαρασμό γιά τήν ἀκαρπία της. Συμβολίζει τήν τύχη τοῦ ἀκάρπου Ἰουδαϊσμοῦ, ἀλλά καί τήν μοῖρα ὅλων ὅσοι θά δειχθοῦν ἀνάξιοι τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ καί δέν θά δεχθοῦν τήν λύτρωση, πού μέ τόν Σταυρικό του θάνατο χάρισε ὁ Κύριος.