imsn

Τῆ ΙΖ’ τοῦ μηνός Ἰουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης

από

Τῆ ΙΖ' τοῦ μηνός Ἰουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης

Τήν σημερινή μέρα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη τῆς Ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, ἡ ὁποία γεννήθηκε στήν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα κλαυδίου τοῦ Β’, τό 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τή γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καί ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, πού ἧταν ἱερέας τῶν εἰδώλων, τήν ἀνέθεσε σέ μιά χριστιανή γυναίκα, ἀπό τήν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τό Χριστό. Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στόν πατέρα της ὅτι εἷναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτός ἀπ’αὐτό πού ἄκουσε, μέ μίσος τή διέγραψε ἀπό παιδί του. Μετά ἀπό καιρό, ἔμαθε γιά τή Μαρίνα καί ὁ ἔπαρχος Ὀλύμβριος, πού διέταξε νά τή συλλάβουν γιά ἀνάκριση. Ὅταν τήν εἴδε μπροστά του, θαύμασε τήν ὀμορφιά της καί προσπάθησε νά τήν πείσει μέ κάθε τρόπο νά ἀρνηθεῖ τό Χριστό καί νά γίνει σύζυγος του. Μάταια, ὅμως. Ἡ Μαρίνα σέ κάθε προσπάθεια τοῦ Ὀλύμβριου ἀντέτασσε τή φράση: “Εἷμαι χριστιανή”. Τότε ὁ σκληρός ἔπαρχος διέταξε νά τήν ξαπλώσουν στή γῆ καί τήν καταξέσχισε ἄσπλαχνα μέ ραβδιά τόσο, ὥστε ἡ γῆ ἔγινε κόκκινη ἀπό τό αίμα πού ἔτρεξε. Ἔπειτα, ενῶ αἰμορραγοῦσε, τήν κρέμασε γιά πολλή ὥρα καί μετά τή φυλάκισε. Ὅταν γιά δεύτερη φορά τήν ἐξέτασε καί διαπίστωσε ὅτι ἡ πίστη τῆς Μαρίνας ἧταν ἀμετακίνητη στό Χριστό, τήν ἔκαψε μέ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἀλλά οἱ πληγές της μέ θαῦμα ἔκλεισαν, καί αὐτό εἷχε σάν ἀποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ’αὐτόν τόν κίνδυνο ὁ ἔπαρχος τελικά ἀποκεφάλισε τή Μαρίνα, πού ἔτσι πῆρε “τόν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον”, τό ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.
Στήν πόλη τῶν Σερρῶν ἰδιαίτερη εἷναι ἡ τιμή καί μνήμη τῆς Ἁγ. Μαρίνας διότι στόν ἀφιερωμένο στό ὄνομα της, Ἱερό Ναό Ἁγ. Μαρίνης καί Ἁγ. Ἀντωνίου φυλάσσεται τό ἄφθορο λέιψανο τῆς δεξιᾶς χειρός τῆς Ἁγίας.

Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καί Δαμιανός

από

Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καί Δαμιανός

Τῆ Α’ τοῦ μηνός Ἰουλίου, Μνήμη τῶν Ἁγίων καί θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, τῶν ἐν Ρώμη τελειωθέντων

Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός οἱ Ἀνάργυροι ἦταν ἀδέλφια καί καταγόταν ἀπό τήν Ρώμη. Σπούδασαν καί οἱ δύο τήν ἰατρική καί ἐξάσκησαν αύτή ὄχι σάν ἐπικερδές ἐπάγγελμα, ἀλλά σάν φιλανθρωπική διακονία. Χρήματα δέν δέχονταν, οὔτε ἀπό φτωχό, ἀλλά οὔτε καί ἀπό πλούσιο. Κυρίως, ἔτρεχαν καί πρόσφεραν πρόθυμα τίς υπηρεσίες τους στούς φτωχούς, παρά στούς πλούσιους. Διότι ὅπως ἔλεγαν, μιά καλύβα ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπό ἕνα παλάτι. Ὁ Θεός, μάλλιστα εὐλόγησε τήν ἰατρική τους καί μέ θαυματουργική δύναμη. Αὐτό, ὅμως, κίνησε τό φθόνο τῶν ἄλλων γιατρών, μέ πρῶτο τό δάσκαλο τους, πού τούς μισοῦσε ἐπιπλέον, διότι αὐτοί ἦταν χριστιανοί. Κάποια μέρα ἐνῶ μάζευαν θεραπευτικά βότανα, τούς δολοφόνησαν, ἀφοῦ τούς ἔσπρωξαν, μέ ὁρμή στόν γκρεμό. Φάνηκε, ἔτσι ἡ καταστρεπτική ἰδιοτέλεια τῶν συναδέλφων τους, καί ἀντίθετα πόση “φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον”, φιλαδελφία ἐλεύθερη ἀπό κάθε προσποίηση καί ὑποκρισία, καλλιεργοῦσαν οἱ δύο Ἅγιοι Ἀνάργυροι.

30 Ἰουνίου – Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων

από

30 Ἰουνίου - Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τή μνήμη τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων της. Ὑμνολογεῖ τή δωδεκάφωτη λυχνία τοῦ χριστιανικοῦ φωτός, πού ἐφώτισε μέ “τοῦ Εὐαγγελίου τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον” πάντα τά πέρατα τῆς γῆς. Ἐνθυμεῖται τήν κλήση τους ἀπό τόν Κύριο καί τήν ἀποστολή τους στό δύσκολο ἀποστολικό ἔργο τους, πού τό ἐσφράγισαν σχεδόν ὅλοι μέ τό μαρτυρικό τέλος τους.

Μᾶς τά ὑπενθυμίζει αὐτά ἡ Ἐκκλησία μας γιά νά μᾶς στηρίξει στήν πίστη μας, νά μᾶς ἐνισχύσει στόν ἀγῶνα μας κατά τῆς ἀμαρτίας καί νά μᾶς ἀνάψει τήν ἱερή φλόγα τῆς διαδόσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ σ’ὅλο τόν κόσμο.

Ὁ Κύριος διάλεξε τούς δώδεκα μαθητές του ἀπό τά ἥσυχα ἀκρογιάλια τῆς Γεννησαρέτ μέ τούς γλυκύτατους λόγους Του: “Δεῦτε ὁπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων”. Οἱ ἁπλοί, ἀγράμματοι καί ἀσθενεῖς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας “ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῶ”. Δέν ἦταν βέβαια σοφοί μέ ἀνθρώπινα κριτήρια, οὔτε δυνατοί, οὔτε εὐγενεῖς στήν καταγωγή, ἀλλά ἁπλοϊκοί ἄνθρωποι. Αὐτούς διάλεξε ὁ Κύριος γιά νά ντροπιάσει τούς σοφούς καί δυνατούς. Τρία χρόνια συναναστρέφονται μαζί Του. Ἀκοῦν τή διδασκαλία Του, βλέπουν τά θαύματα Του, συμπάσχουν στό Θεῖο Πάθος ἀλλά καί χαίρονται γιά τήν τριήμερη ἐκ τῶν νεκρῶν Ἀνάσταση Του. Τόν προσκυνοῦν καί δέχονται τήν προτροπή Του: “πηγαίνετε καί κάνετε ὅλα τά ἔθνη μαθητές Μου, βαπτίζοντες αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…”.

Σ’Αὐτό τό ἱερό, ὑψηλό, μεγάλο καί τιτάνιο ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ μηνύματος τοῦ Σωτῆρος εἵχαν συμπαραστάτη τόν Παράκλητο, τή θεία χάρη πού τούς καθοδηγούσε καί ἐγκαθίδρυσαν ἐπί τῆς γῆς τήν ἐπουράνιο βασιλεία τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι στέλνουν σήμερα καί σέ μᾶς τήν προτροπή νά ἐργασθούμε γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Νά βοηθήσουμε καί μεῖς νά ἀποκτήσει φτερά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλον τόν κόσμο.

Ἅγιος Κάλλιστος

από

Ἅγιος Κάλλιστος

Τῆ εἰκοστῆ τοῦ μηνός Ἰουνίου, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν, Καλλίστου τοῦ Α’, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ λοιμικῆ νόσω ἐν τῆ πόλει τῶν Σερρῶν τελειωθέντος ἐν ἔτει χιλίω τριακοστῶ ἑξηκοστῶ τετάρτω (1364) ἀπόγεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἅγιος Κάλλιστος ὑπῆρξε λόγιος ἱερομόναχος Ἁγιορείτης, πού ἀσκήτευε στή Σκήτη Μαγουλᾶ τῆς Μονῆς Ἰβήρων, καί τόν ὁποῖο ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Κατακουζηνός, ἀνύψωσε στόν οἰκουμενικό θρόνο τό 1350, διάδοχο τοῦ Ἰσιδώρου Μετά τέσσερα χρόνια πατριαρχείας, ἀναγκάστηκε νά παραιτηθεῖ καί ἀποσύρθηκε στή Μονή τοῦ Ἁγίου Μάμαντα καί ἀπό ᾿κεῖ στήν Τένεδο. Ἀλλά τόν κάλεσαν γιά δεύτερη φορά στόν οἰκουμενικό θρόνο (1355-1363) μετά τήν πτώση τοῦ Πατριάρχη Φιλοθέου. Ὅταν ὅμως ἧταν ἀπεσταλμένος στήν ἡγεμονίδα τῆς Σερβίας Ἐλισάβετ καί ἧρθε στίς Σέρρες στίς ἀρχές Ἰουνίου τοῦ 1364. Ὅμως, ὁ Πατριάρχης Κάλλιστος Α’ ἀσθένησε ἀπό λοιμώδη νόσο καί τελείωσε τό βίο του ἀπρόοπτα στήν πόλη τῶν Σερρῶν.

Ἡ ἡγεμόνας Ἐλισάβετ ἐνταφίασε μέ μεγαλοπρέπεια τόν Πατριάρχη στή Μητρόπολη τῶν Σερρῶν. Ἀσφαλεῖς ἐνδείξεις βεβαιώνουν πώς τό μεγαλοπρεπές παρεκκλήσι, ἀριστερά τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱ. Προσκηνηματικοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγ. Θεοδώρων, στεγάζει τόν τάφο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Καλλίστου Α’.

Ἡ Ἐκκλησία μας συγκατέλεξε τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Κάλλιστο Α’, μεταξύ τῶν ἁγίων της καί ὅρισε ἡ μνήμη του νά ἑορτάζεται στίς 20 Ἰουνίου.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολη μας τιμᾶ καί πανηγυρίζει τήν ἱερή μνήμη του μέ πανηγυρικό Ἑσπερινό καί Πανηγυρική Θ. Λειτουργία πού τελοῦνται στόν Ἱ. Προσκυνηματικό Ναό τῶν Ἁγ. Θεοδώρων.