Ἡ ὀνομαστικὴ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἡ ὀνομαστικὴ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας

Μέσα στὴν πένθιμη καὶ κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς προβάλλει ἡ πρώτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ χαρμόσυνο καὶ πανηγυρικὸ χαρακτήρα. Χωρὶς ὑπερβολὴ ἔχει θέση στὸ Τριώδιο, σὰν νὰ εἶναι πασχαλινὴ γιορτή. Σὲ ὅλη τὴν ὑμνολογία κυριαρχοῦν οἱ φράσεις «εὐφραίνομαι», «ἀγάλλομαι», «χεῖρας κροτῶ», «σκιρτῶ μετ᾿ εὐφροσύνης».

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατὰ τὴ μεγάλη αὐτὴ ὀνομαστική της ἑορτὴ μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὑψώνεται πανηγυρικὰ ἡ Εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἐνδυναμωθοῦν στὸν ἀγώνα τους. Προβάλλονται ἐπίσης καὶ οἱ σεβάσμιες ἱερὲς εἰκόνες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων.

Ταυτόχρονα αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὴν περι­φανὴ νίκη τῆς πίστεώς της ἐναντίον ὅ­λων τῶν αἱρέσεων, νίκη ποὺ προαναγγέλλει καὶ τὸν ὁριστικὸ θρίαμβό της καὶ τὴν ἐπικράτησή της ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁμολογοῦμε μὲ συγκίνηση ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν Ἀποστόλων, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν Πατέρων, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων, ὅτι αὐτὴ ἡ πίστη τὴν οἰκουμένη ἐστήριξε· «αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν»!

Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μποροῦμε πλέον μέσα στὴν ἀλήθεια καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας νὰ ξεδιψοῦμε νύχτα καὶ ἡμέρα στὴν «πηγὴν ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. δ´ 14): τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη. Μποροῦμε νὰ ἐντρυφοῦμε στὰ συγγράμματα τῶν θεοφόρων Πατέρων, τῶν αὐθεντικῶν ἑρμηνευτῶν τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ στυλοβατῶν τῆς ὀρθῆς Πίστεως. Ταυτόχρονα καλούμαστε νὰ εἴμαστε αὐστηρὰ προσ­ηλωμένοι στὶς ἐπιταγὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ νὰ διαφυλάσσουμε ἀνόθευτη τὴν ἀλήθεια της, ποὺ μᾶς παραδόθηκε ὡς ἀτίμητος θησαυρὸς μὲ αἱματηροὺς ἀγῶνες καὶ ἀμέτρητες θυ­σίες.

Εἶναι δὲ χρέος μας, μάλιστα ἰδιαίτερα στὴν ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μας, νὰ συνειδητοποιοῦμε κάθε μέρα καὶ περισσότερο ὅλοι μας ὅτι μόνη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κατέχει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, μόνη αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὴ μόνη παραμένει σταθερὴ στὶς ἀρχὲς καὶ τὴν εὐσέβεια τῆς ἀρχαίας καὶ ἀδιαιρέτου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀκριβῶς ὅπως τὸ ὁμολόγησαν οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, βεβαιώνοντας «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» πὼς κρατοῦν τὰ δόγματα τῶν προηγουμένων θεοφόρων Πατέρων «μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες, τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν».

Τὰ βήματά τους ἀκολουθώντας καὶ ἐ­μεῖς, χωρὶς φανατισμὸ καὶ ἔπαρση, ἀλ­λὰ μὲ ταπείνωση, μὲ ἀγάπη, μὲ νηφα­λιότητα, νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Νὰ μὴν παραδεχόμαστε κανένα συμβιβα­σμὸ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἔστω καὶ σὲ ἐλάχιστη ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Παράδοσή μας. Νὰ κρατήσουμε, ὅπως μᾶς παραδόθηκε, καθαρὴ καὶ ἀνόθευτη τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας.

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα λαμ­πρὴ ἀλλὰ καὶ ἡμέρα ἱεροῦ χρέους. Ὁ Κύριος περιέλουσε τὴν Ἐκκλησία Του μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα Του καὶ θέλησε νὰ μένει αὐτὴ ἄρρηκτα ἑνωμένη στὴν ­πίστη, τὴν ὁμόνοια, τὴν εἰρήνη, τὴν ἀγάπη. Θερμὴ ἑπομένως καὶ ἀδιάλειπτη ἂς εἶ­ναι ἡ προσευχή μας νὰ ἐκλείψουν τὰ σχίσματα μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἰδιαίτερα στὶς ἡμέρες μας ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία μας διέρχεται κρίσιμες ὧρες καὶ οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες διχάζονται μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πα­τριαρχείου νὰ χορηγήσει Τόμο Αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Σ᾿ αὐτὲς τὶς δύσκολες στιγμὲς ἐπιβάλλεται νὰ ὑπάρχει ἀρραγὴς ἑνότητα κλήρου καὶ λαοῦ, καὶ οἱ Ποιμένες τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νὰ ἀρθοῦν ὑπεράνω προσ­ωπικῶν προτιμήσεων ἢ ἄλλων δεσμεύσεων. Νὰ εὐχόμαστε νὰ ὑπάρξει ἀγάπη ἐκτενής, κατανόηση μεταξύ τους καὶ νὰ ὑποτάσσεται ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, ὅπως νομοθέτησε ὁ Χριστός μας. Αὐτὸ θὰ συμβάλει καὶ στὸ νὰ οἰκοδομοῦνται οἱ ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν. Θὰ παραδειγματίζονται καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡμέρα μνήμης ἱερῆς. Ἡμέρα χρέους.

Νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν ἀλήθειά της μέχρι θανάτου!

Πηγή: https://www.osotir.org/

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωὴν»

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωὴν»

Μὲ ὕμνους καὶ τιμές, μὲ δόξα καὶ χαρά, μὲ σκιρτήματα ἅγια καὶ ἱερὴ ἀγαλλίαση ἑορτάζει ἡ Ἐκ­κλησία μας τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Μυριάδες πιστοὶ τρέχουν στὴ χάρη της, προσκυνοῦν μὲ βαθύτατη εὐλάβεια τὶς ἅγιες εἰκόνες της, ζητοῦν τὶς πρεσβεῖες της, ἐναποθέτουν σ’ αὐτὴν τὶς ἐλπίδες τους, προσεύχον­ται, ὑμνοῦν καὶ χαίρουν καὶ ἀγάλλονται μὲ ὅλο τὸν οὐράνιο κόσμο στὴν ἔνδοξη Κοίμησή της.

Ἀγάλλονται καὶ χαίρουν. Διότι ἡ Κοίμησή της δὲν εἶναι θάνατος ἀλλὰ μετάσταση, εἶναι εἴσοδος θριαμβευτικὴ «πρὸς τὴν λίαν κρείττονα καὶ θειοτέραν σκηνήν… εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων», στὰ θεῖα σκηνώματα τοῦ οὐρανοῦ. Εἶναι πέρασμα ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη καὶ γεμάτη ταλαιπωρίες ἐπίγεια ζωὴ στὴν αἰώνια καὶ πανευφρόσυνη ζωὴ τοῦ οὐρανοῦ.

Πράγματι! Πόσες θλίψεις καὶ δάκρυα σ’ αὐτὴ τὴ ζωή! Ποιὰ θλίψη πέρασε καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ποιὰ ρομφαία πλήγωσε τὴν παναγία ψυχή της, ὅταν εἶδε τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της κρεμασμένο στὸ Σταυρό! Ἐκεῖνος ἦταν ὁ ἅγιος τῶν ἁγίων, ὁ ἀναμάρτητος καὶ πανάμωμος Υἱός της. Ὁ θάνατός του ἡ μεγαλύτερη ἀδικία ποὺ ἔγινε ποτὲ στὴ γῆ. Καὶ ἡ ψυχή της, ἡ παναγία ψυχή της, λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη, πῶς ὑπέφερε τὴν ὀδύνη τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου θανάτου!

Ἀλλὰ τώρα δὲν ὑπάρχει ὀδύνη, δὲν ὑπάρχει θλίψη καὶ πόνος καὶ θάνατος. Τώρα εἰσέρχεται ὡς βασίλισσα στοὺς οὐρανοὺς γιὰ νὰ στολισθεῖ μὲ τὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ της καὶ νὰ ζήσει τὴν ἀνέκφραστη χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὴ ζωὴ τὴν ἀνώτερη καὶ αἰώνια, τὴ σταθερή, τὴ μόνιμη καὶ ἀμετάβλητη κατάσταση τοῦ οὐρανοῦ. «Ζωῆς ἀϊδίου καὶ κρείττονος ὁ θά­νατός σου γέγονε διαβατήριον, Ἁγνή, ἐκ τῆς ἐπικήρου πρὸς θείαν ὄντως καὶ ἄρρευστον μεθιστῶν σε, ἄχραντε», ψάλ­λει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος.

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν», πρὸς τὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ ζωή. Μετέστη πρὸς Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωή, ποὺ εἶπε «ἐγώ εἰμι ἡ ζωή», ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ χαρίζει τὴν πραγματικὴ ζωή (Ἰω. ιδ΄ 6). Πῶς ἀντίκρισε τὴ δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ βασιλεία Του! Τὸν εἶχε δεῖ στὴν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Σταυροῦ, ὑβρισμένο, αἱμόφυρτο, ἐγκαταλελειμμένο ἀπ’ ὅλους. Καὶ τώρα τὸν βλέπει μέσα σὲ ἀπειράριθμο πλῆθος ἀγγέλων, νὰ λάμπει ἐκτυφλωτικὰ καὶ νὰ φωτίζει τὰ σύμπαντα. Καὶ αὐτὴ τὴ δόξα τὴν ἀντανακλᾶ καὶ ἡ ἴδια. Περίλαμπρα δοξασμένη κοντὰ στὸν πανένδοξο Υἱό της.

«Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑ­πάρχουσα τῆς ζωῆς». Πορεύθηκε πρὸς Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωή, αὐτὴ ποὺ Τὸν ἔφερε στὴ ζωή. «Τὴν ζωὴν ἡ κυήσασα πρὸς ζωὴν μεταβέβηκας τῇ σεπτῇ Κοιμήσει σου τὴν ἀθάνατον», ψάλλουμε στοὺς Αἴνους τῆς ἑορτῆς. Πορεύεσαι ἐνῶ σὲ δορυφοροῦν Ἄγγελοι, Ἀρχὲς καὶ Δυνάμεις, Ἀπόστολοι, Προφῆτες καὶ ὅλη ἡ κτίση καὶ δέχεται ὁ Υἱός σου «ἀκηράτοις παλάμαις τὴν ἀμώμητον ψυχήν σου, Παρθενομῆτορ Θεόνυμφε». Ὁ Χριστὸς δέχεται στὰ πανάχραντα χέρια Του τὴν πανάσπιλη ψυχή της.
Ἐκείνη Τὸν ἔφερε στὴν πρόσκαιρη ἐπίγεια ζωή. Αὐτὸς τὴν δέχεται στὴν αἰώνια οὐράνια ζωή. «…ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν…». Ἐκείνη τὸν ἀποχωρίσθηκε στὴν πιὸ τραγικὴ στιγμὴ τοῦ κόσμου, ὅταν σκοτείνιασε ὅλη ἡ γῆ. Καὶ τώρα Τὸν συν­αντᾶ στὸν πάμφωτο οὐρανό. Τότε ἡ καταισχύνη. Τώρα ἡ δόξα. Τότε ὁ θάνατος. Τώρα ἡ ζωή.

Συναντᾶ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωή. Τὸ δικαιοῦται. Εἶναι ὁ Υἱός της.

Ἀπολαμβάνει τὴν αἰώνια ζωή. Τὸ δικαιοῦται. Αὐτὴ εἶναι «ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας». Εἶναι ἐκείνη «δι’ ἧς ἠνοίχθη παράδεισος». Αὐτὴ διὰ τοῦ Υἱ­οῦ της ἄνοιξε τοὺς οὐρανοὺς καὶ τώρα ἀπολαμβάνει τὴ δόξα τους.
«Μετέστη πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς». Ἀλλὰ ἐνῶ εἶναι στοὺς οὐρανούς, δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει τὴ γῆ μας. «Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπεν» ἡ Θεοτόκος Κόρη. Βρίσκεται πάντοτε κοντά μας, εἶναι ἡ ἀκαταίσχυντος προστασία μας, ἡ ἀμετάθετη μεσιτεία πρὸς τὸν Πλάστη καὶ Θεό μας, αὐτὴ ποὺ δὲν περιφρονεῖ τὶς δεητικὲς φωνὲς ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πρεσβεύει καὶ σπεύδει στὶς ἱκεσίες μας καὶ πάντοτε μᾶς προστατεύει καὶ σώζει ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς μας.

Σ’ αὐτὴν νὰ καταφεύγουμε μὲ πίστη καὶ ταπείνωση. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ κινεῖται, δυστυχῶς, σὲ τροχιὰ θανάτου τοὺς τελευταίους καιροὺς καὶ βυθίζεται στὸ σκοτάδι. Καὶ νὰ παρακαλοῦμε, Αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ μήτηρ τῆς ζωῆς καὶ «μετέστη πρὸς τὴν ζωήν», νὰ φωτίσει τὸν νοῦ μας, νὰ ἀλλάξει τὶς πορεῖες μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει διὰ τῆς ὁδοῦ τῆς μετανοίας σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς, ὁ μόνος ἀληθινὸς καὶ αἰώνιος, ὁ ζωοδότης Χριστός.

Πηγή: https://www.osotir.org

Στη Μητέρα μας

Στη Μητέρα μας

Καμιά ώρα, καμιά μέρα, καμιά περίσταση του βίου δεν περνάει χωρίς την ανάγκη μιας παρουσίας ζεστής, στοργικής, ισχυρής, που να κατανοεί, να συμπονάει, να δίνει αμέριστο το ενδιαφέρον, να ενδυναμώνει, να προσάγει στον Παντοδύναμο Θεό. Και ποια άλλη είναι αυτή η γλυκιά παρουσία από τη Μητέρα του Θεού και του ανθρώπου, τη Θεοτόκο Μαρία;

Γι’ αυτό και κάθε εποχή του χρόνου έχει τη δική της έκφραση, τη δική της στροφή στο Πανάγιο πρόσωπό της. Και κάθε ψυχή έχει το δικό της τρόπο να στέκει μπροστά της.

Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, ο φωτεινός και φωτισμένος αυτός άγιος της πολύπαθης Ρωσικής Εκκλησίας, ο πολυαγαπημένος πατέρας του λαού της, αγάπησε μοναδικά την Παναγία μας.

Κι εκφραζόταν με λόγους σαν αυτούς που παραθέτουμε, που τονώνουν την κάθε ψυχή και μέσα στην πολυτάραχη εποχή μας απλώνουν μια γαλήνη και μια βέβαια ελπίδα για τη σωτηρία μας και την αιώνια χαρά μας στη Βασιλεία του Θεού.

Η αγία Εκκλησία, ως κοινότητα όλων των ορθοδόξων χριστιανών που αγωνίζονται στη γη και όλων των αγίων που μετοίκησαν στον ουρανό, έχει τόση δύναμη, ώστε μπορεί να νικήσει κάθε κακία των δαιμόνων και των ανθρώπων που κινούνται απ’ αυτούς, και να καταστρέψει όλες τις σκευωρίες τους. Φτάνει εμείς να ζούμε άξια της μεγάλης μας κλήσεως και να έχουμε ακλόνητη πίστη στον Κύριο και στην κραταιά πρεσβεία της Μητέρας Του και των αγίων Του.

Γι’ αυτό τόσο συχνά στις λειτουργικές προσευχές της η Εκκλησία μάς προτρέπει: «Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων τῶν ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.»

Να γιατί η Εκκλησία έχει ισχύ ακαταμάχητη και ανυπέρβλητη για όλες τις δυνάμεις του Άδου!

Όταν ατενίζεις την Υπεραγία Θεοτόκο, στη μορφή της βλέπεις προσωποποιημένη ολόκληρη την Εκκλησία: τον Κύριό μας, αφού υπήρξε η «σκηνή του Θεού και Λόγου» Ιησού Χριστού· τον αγγελικό κόσμο, ως «των αγγέλων τον βίον εμφαίνουσαν»· τους αγίους του Θεού, αφού είναι Παναγία, «αγία αγίων μείζων»· το σώμα των πιστών, αφού είναι «αυλή λογικών προβάτων»· τέλος, ολόκληρη την εν Χριστώ και διά του Χριστού ανακαινισμένη δημιουργία, αφού δι’ αυτής «νεουργείται η κτίσις».

Στο σεπτό πρόσωπο της Θεοτόκου συγκεντρώνεται ακόμη όλη η θεολογία της Ορθοδοξίας: Εκείνη είναι «των δογμάτων Χριστού το κεφάλαιον» και το «στερρόν της πίστεως έρεισμα».

Η Θεοτόκος είναι η πιο καθαρή εικόνα του Θεού.

Δόξα σε σένα, Δέσποινα άχραντε!

Θυμήσου μας στη βασιλεία του Υιού σου και απομάκρυνε με την κραταιά δύναμή σου κάθε επιβουλή των ορατών και αοράτων εχθρών!

Να προστρέχετε, αδελφοί μου, στη Μητέρα του Θεού, όταν το σπίτι σας χάνει την ειρήνη του. Η Κυρία Θεοτόκος είναι η πηγή του ελέους και της δυνάμεως. Μπορεί να ειρηνεύσει τις ανθρώπινες καρδιές. Ως Μητέρα του Θεού της Ειρήνης, μεσιτεύει σ’ Αυτόν για την ειρήνη όλου του κόσμου και όλων των χριστιανικών σπιτιών. Έχει την ελεητική δύναμη να διώξει με ένα νεύμα της τα πονηρά πνεύματα, αυτά που με ακοίμητο αγώνα προσπαθούν να χωρίζουν τους ανθρώπους και να τους κάνουν να αλληλομισούνται. Είναι η Γοργοεπήκοος, που απαντά γρήγορα στις παρακλήσεις μας και μας δίνει την ειρήνη και την αγάπη. Αρκεί να την παρακαλούμε με πίστη και αγάπη. Γιατί, αν δεν έχουμε την πίστη και την αγάπη, γινόμαστε ανάξιοι της μεσιτείας της Θεοτόκου. Ας την τιμάμε με βαθύ σεβασμό ως Μητέρα του Υψίστου, ως το ανώτερο των ποιημάτων του. Και ας διατηρούμε ταπεινό φρόνημα, αφού και Εκείνη ήταν τόσο ταπεινή εδώ κάτω στη γη και τίποτε δεν της αρέσει όσο η ταπεινοφροσύνη. Το διεκήρυξε η ίδια στην Ωδή της: «Ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λουκ. α’ 47, 48).

Πηγή: https://xfd.gr/

Η Αγία Σκέπη της Παναγίας

Η Αγία Σκέπη της Παναγίας

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.), ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός.

Σαλός είναι ο τρελός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε μερικά περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι και έτσι αυτοί να ζουν σε ταπείνωση και αφάνεια.

Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Ιωάννης ο Θεολόγος καθώς και πλήθος αγγέλων.

Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ, η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της, δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει τη γιορτή της αγίας Σκέπης, δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει τον λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στον δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Είναι χαρακτηριστική και η λεπτομέρεια, ότι η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσεύχονταν. Θέλει να πει, ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάζει με τις πρεσβείες της.

Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης