Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα: Ἀνάσταση: τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς τῆς ἱστορίας

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα:
Ἀνάσταση: τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς τῆς ἱστορίας

Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήσουμε τὴν ψυχικὴ διάθεση τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν τὸ πρωινὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ξάγρυπνες καὶ πονεμένες ἐπισκέφθηκαν τὸν Τάφο τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ Τοῦ προσφέρουν τὰ μύρα τῆς λατρείας τους· κι ἀντὶ γι᾿ αὐτό, βρῆκαν ἕναν ἀνοιχτὸ καὶ ἄδειο Τάφο κι ἕναν ἄγγελο νὰ τὶς πληροφορεῖ τὸ ἀπίστευτο, ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος… «Καὶ ἐξεθαμβήθησαν» ἀπὸ τὴ θεωρία τοῦ ἀγγέλου· «τρόμος καὶ ἔκστασις» τὶς κατέλαβε στὸ ἄκουσμα τῆς παράδοξης ἀναγγελίας (βλ. Μάρκ. ις´ 5-8)!

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας, ποὺ γιορτάζουμε τόσο λαμπρά, μὲ τόση διάρκεια, ὅση καμία ἄλλη ἑορτή, καὶ μὲ σταθερὴ ἑβδομαδιαία ἐπανάληψη, εἶχε ἀσύλληπτες εὐεργετικὲς συνέπειες στὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἦταν μία ἔκρηξη ζωοποιοῦ φωτὸς ποὺ φώτισε τὰ σύμπαντα, σύνολη τὴν ὁρατὴ καὶ ἀόρατη Δημιουργία· μία ἔκρηξη ποὺ σκόρπισε ὄχι τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὴ ζωὴ καὶ νέκρωσε τὸν θάνατο, κατέλυσε τὸ βασίλειο τοῦ σκότους καὶ ἐκμηδένισε ὁριστικὰ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο· ἕνα γεγονὸς ποὺ ἐκτείνεται στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή του ἐπιτέλεσε σωτήρια διάβαση γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος: Βρισκόμασταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ὁδήγησε στὴν ἀληθινὴ ζωή· ἤμασταν μέσα στὸ σκοτάδι τῆς κάθε εἴδους ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπελπισίας καὶ μᾶς ὁδήγησε στὸ «θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς» (Α´ Πέτρ. β´ 9). Ἀδιαπέραστη ἄβυσσος χωρίζει τὶς δύο καταστάσεις, τὴν ἔσχατη ἀθλιότητα ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη μακαριότητα. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ μᾶς περάσει, οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος μᾶς ἐλέησε καὶ μᾶς πέρασε διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς του.

Μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο διασπάσθηκε ἡ φύση μας: ἡ ψυχὴ χωριζόταν ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ κατερχόταν στὸν Ἅδη, ἐνῶ τὸ σῶμα γινόταν «σκωλήκων βρῶμα (=τροφή) καὶ δυσωδία». Ἀνθρωπίνως δὲν ὑπῆρχε καμία προοπτικὴ ἐπανενώσεώς τους. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ὅμως ἀποκαταστάθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση ὡς ψυχοσωματικὴ ἑνότητα· διότι ὁ ἀναστὰς Κύριος ἔγινε «ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων» (Α´ Κορ. ιε´ 20), ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ποὺ ἀναστήθηκε, ἐξασφαλίζοντας τὴν ἀνάσταση ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν νεκρῶν! Θὰ ἔλθει δὲ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία θ᾿ ἀδειάσουν ὅλοι οἱ τάφοι, ὅλα τὰ ὀστεοφυλάκια! Θὰ ἑνωθοῦν ὅλα τὰ νεκρὰ σώματα, τὸ καθένα μὲ τὴν ψυχὴ ἐκείνου στὸν ὁποῖο ἀνήκει, σὲ μιὰ ἑνότητα ἀδιάλυτη πλέον στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα! Τότε πιὰ τὰ σώματα δὲν θὰ ἐπιδέχονται θάνατο! Τότε θὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος (=ὁλοκληρωτικά)» (Α΄ Κορ. ιε΄ 54)!

Τὸ συγκλονιστικότερο καὶ οὐσιαστικότερο ὡστόσο εἶναι ὅτι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος ἀποκαταστάθηκε ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο δημιουργηθήκαμε, αὐτὸ ἀκριβῶς στὸ ὁποῖο ἔγκειται ἡ εὐτυχία μας, τὸ νὰ ἐντρυφοῦμε δηλαδὴ στὸν Θεό, νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. Καὶ αὐτὸ εἶναι πραγματικότητα, διότι μᾶς συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες, τὸ μόνο ἐμπόδιο γι᾿ αὐτὴ τὴν κοινωνία. «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα», διακηρύσσει πανηγυρικὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος· «συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπόδειξη ὅτι ἄδικα Τὸν σταύρωσαν οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ· ὅτι ἑκουσίως σταυρώθηκε «δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων» (Α´ Πέτρ. γ´ 18)· ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ ἔκανε δεκτὴ τὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν· ὅτι παρέχεται πλέον ἄφεση ἁμαρτιῶν.

Ὅμως ἐὰν ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων ἐκτείνεται σὲ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἡ ἀποκατάσταση τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ παρέχεται μὲν ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα, ἀλλὰ χωρὶς νὰ παραβιάζεται ἡ ἐλευθερία του· προϋποθέτει τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁλόθερμη πίστη του, ποὺ μεταφράζεται σὲ ἀγώνα μετανοίας καὶ ἁγιασμοῦ. Ἐὰν δὲν ἀνοίξει τὴν καρδιά του στὸν Κύριο ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἡ ἀνάστασή του κατὰ τὴν ἔσχατη ἡμέρα θὰ εἶναι ἀνάσταση κρίσεως καὶ καταδίκης καὶ ὄχι ζωῆς. Σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ ὅλη προσπάθειά μας: νὰ μὴ μείνουμε ξένοι πρὸς τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως.

«Χριστὸς ἀνέστη», ἀδελφοί, «Χριστὸς ἀνέστη»! Ἂς ἐπαναλαμβάνουμε τὸν συγκλονιστικὸ χαιρετισμὸ μὲ νόημα, μὲ πίστη, μὲ ἐνθουσιασμό, ἐμβαθύνοντας στὴ σημασία του· προσμένοντας πότε θὰ ἔλθει ν᾿ ἀναστήσει καὶ τὴ δική μας ὕπαρξη. Τότε δὲν θὰ χορταίνουμε νὰ δοξάζουμε τὸν Ἀναστάντα σὲ ὅλη μας τὴ ζωὴ καὶ στοὺς ἀπέραντους αἰῶνες!

Πηγή: https://www.osotir.org/

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα: Ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας!

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα:
Ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας!

Τὴν ὀνομασία «Νυμφίος» δὲν τὴ δώσαμε ἐμεῖς στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ἴδιος ἐπανειλημμένως ὀνόμασε τὸν Ἑαυτό του ἔτσι· εἴτε μιλώντας μὲ παραβολές, σὰν αὐτὴν τῶν δέκα παρθένων ποὺ περιμένουν τὸν νυμφίο, τὸν γαμπρό, γιὰ νὰ εἰσέλθουν μαζί του στὸ γαμήλιο τραπέζι· εἴτε ἀποκαλώντας ἀπευθείας τὸν Ἑαυτό του μὲ τὴν ὀνομασία αὐτή (βλ. Ματθ. θ΄ 15).

Ἀλλὰ καὶ ὁ τίμιος Πρόδρομος εἶχε ὀνομάσει τὸν Χριστὸ Νυμφίο. Αὐτὸς εἶναι ὁ Νυμφίος, εἶχε πεῖ στοὺς μαθητές του. Ἐγὼ εἶμαι ὁ φίλος τοῦ Νυμφίου, ὁ παράνυμφος, ὁ νυμφαγωγός. Ὁ Νυμφίος, ὁ Χριστός, Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔχει τὴ Νύμφη (βλ. Ἰω. γ΄ 29).

Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι αὐτή;

Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει πάλι ὁ Κύριος. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὁμιλώντας διὰ στόματος τῶν προφητῶν, ὀνομάζει τὸν Ἑαυτό του νυμφίο, μνήστορα, ποὺ ἔχει μνηστευθεῖ τὴ Σιών, τὴν Ἱερουσαλήμ, τὴ Συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτὴ δὲν Τοῦ ἔδειξε πίστη συζυγική, γι᾿ αὐτὸ διαρρηγνύει τὴ σχέση του μ᾿ αὐτὴν καὶ συνάπτει τὸν Ἑαυτό του μὲ τὴ νέα Σιών, τὴ νέα Συναγωγή, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία. Μάλιστα στὸν Ἡσαΐα (ξβ΄ [62] 5) ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴ στοργή, τὴν εὐφροσύνη του κοντὰ στὴ Νύμφη του, τὴ νέα Ἱερουσαλήμ: «καὶ ἔσται ὃν τρόπον εὐφρανθήσεται νυμφίος ἐπὶ νύμφῃ, οὕτως εὐφρανθήσεται Κύριος ἐπὶ σοί».

Ἐκεῖ ὅμως ποὺ δίδεται ἡ κατεξοχὴν περιγραφὴ τοῦ Νυμφίου, τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, καὶ μὲ ἀπαράμιλλο τρόπο ἐμφανίζεται ἡ ὡραιότητά του, εἶναι στὸ μυστικὸ βιβλίο «ᾎσμα ᾈσμάτων» ἀλλὰ καὶ στὸν 44ο Ψαλμό. Αὐτὸς εἶναι Ψαλμὸς Μεσσιακός, ὁ ὁποῖος φέρει τὴν ἐπιγραφὴ «ᾨδὴ ὑπὲρ τοῦ ἀγαπητοῦ» καὶ εἰκονίζει τὸν Νυμφίο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴ Νύμφη του Ἐκκλησία: «Ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων». Εἶσαι ὁ πιὸ ὄμορφος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. «Ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου» (στίχ. 3). Ἡ Χάρις ποὺ πλημμυρίζει τὸ ἐσωτερικό σου ξεχύνεται καὶ στὰ χείλη σου, ποὺ αἰχμαλωτίζουν μὲ τὴ γοητευτικὴ πειθὼ καὶ τὴν εὐγενὴ γλυκύτητα καὶ προσήνεια. Ἐξωτερικὴ ἀποτύπωση τῆς ἀπαράμιλλης ἁγιότητος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ «κάλλει ὡραίου», τοῦ ὡραιότερου, θελκτικότερου, ἑλκυστικότερου, ἀγαπητότερου, ἁγιότερου Νυμφίου!

Γοητευμένη ἡ Νύμφη Ἐκκλησία ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἔχοντας μπροστά της τὸν Νυμφίο της νὰ πάσχει γιὰ τὴ δική της ἀγάπη, Τοῦ μελωδεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ γλυκύτατα, ἐράσμια, περιπαθὴ μελωδήματα τώρα, κατὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τώρα ποὺ ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὴν ἔσχατη ταπείνωσή του, στὴν τέλεια ἀδοξία του, στὸν πυθμένα τῆς ἀμορφίας του.

Συμβαίνει ὅμως αὐτὸ τὸ παράδοξο, διότι ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι ὁ Νυμφίος της περιῆλθε σ᾿ αὐτὴ τὴν οἰκτρὴ κατάσταση, προκειμένου νὰ ἀνακαινίσει τὴν ἴδια. Γνωρίζει ὅτι ἡ ἴδια ἦταν ἡ ἄσχημη, ἡ ἐξευτελισμένη, ἡ ρυτιδωμένη, ἡ γηρασμένη, ἡ ἀτιμασμένη λόγῳ τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλὰ ὁ Κύριος ἔπαθε, «ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ… ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἐφ. ε΄ 26-27). Πῶς νὰ μὴν Τὸν θεωρεῖ ὡς τὸν ὡραιότατο καὶ γλυκύτατο Νυμφίο της;

Αὐτὸς εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Τῆς Ἐκκλησίας γενικά, καὶ τῆς κάθε ψυχῆς εἰδικά. Καὶ τῆς δικῆς μας ψυχῆς Νυμφίος, μὲ τὴν ὁποία θέλει νὰ συναφθεῖ σὲ γάμο πνευματικό, σὲ ἄρρηκτη ἕνωση αἰώνιας πίστεως καὶ ἀφοσιώσεως ἀποκλειστικῆς· γιὰ νὰ τὴν καταστήσει ἔνδοξη καὶ αὐτὴν καὶ περικαλλή, τιμημένη βασιλικῶς κοντά Του.

Γι᾿ αὐτὸ ἔπαθε στὸν Σταυρὸ ὁ Νυμφίος Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς, βλέποντάς Τον στὸ ἄχραντο Πάθος του καὶ ἐννοώντας τὴν ἀπύθμενη πρὸς ἐμᾶς ἀγάπη του, Τοῦ ὑποσχόμαστε αἰώνια πίστη καὶ ἀφοσίωση πλησίον Του!

Πηγή: https://www.osotir.org/

Το Πνεύμα του Τριωδίου

Το Πνεύμα του Τριωδίου

Άρχισε και φέτος το Τριώδιο. Μια εκκλησιαστική περίοδος δέκα εβδομάδων, που ξεκινά από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και φτάνει μέχρι και το Μέγα Σάββατο. Μέσα στην περίοδο αυτή περιλαμβάνεται και η Μεγάλη Τεσσαρακοστή καθώς και η αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

Η ονομασία Τριώδιο οφείλεται στο ότι στις ιερές Ακολουθίες που τελούνται κάθε μέρα το πρωί στους ιερούς Ναούς μας κατά το διάστημα αυτό, τα τροπάρια του Κανόνος τις περισσότερες φορές είναι σε τρεις ομάδες, τρεις ωδές, ενώ τον άλλο καιρό είναι σε οκτώ ομάδες, οκτώ ωδές. Το βιβλίο που περιέχει όλες τις ιερές Ακολουθίες των ημερών αυτών ονομάζεται “Τριώδιον” και από αυτό πήρε την ονομασία της και όλη η περίοδος.

Το Τριώδιο είναι η πλέον κατανυκτική περίοδος της λειτουργικής μας ζωής. Τελούνται κατ’ αυτό ακολουθίες που βοηθούν την ψυχή μας να συναισθανθεί την κατάστασή της, να πονέσει για την αμαρτωλότητά της και να καταφύγει μετανοημένη και ταπεινή στο πέλαγος του ελέους του Θεού.

Μεγάλο Απόδειπνο, «Χαιρετισμοί» της Υπεραγίας Θεοτόκου, Κατανυκτικοί Εσπερινοί, Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, Λειτουργίες του Μεγάλου Βασιλείου τις πέντε εν συνεχεία Κυριακές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και προπάντων οι Ακολουθίες του Νυμφίου και των σεπτών παθών του Κυρίου. Όλα συγκινητικά, όλα βοηθητικά για τη μετάνοιά μας και για την ανύψωση της ψυχής μας από τα χαμηλά, τα κοσμικά και αμαρτωλά.

Οι θαυμάσιοι ιεροί ύμνοι της περιόδου αυτής, έργα αγίων υμνογράφων, και τα επιλεγμένα Αναγνώσματα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη δημιουργούν στους Ναούς μας και στην καρδιά μας αγία και ιερή ατμόσφαιρα.

Αν θέλαμε με λίγες λέξεις να χαρακτηρίσουμε το πνεύμα του Τριωδίου, δε θα βρίσκαμε καλύτερες από αυτές με τις οποίες αρχίζει ένας ύμνος αυτών των ημερών: «Μετανοίας ο καιρός και δεήσεως ώρα», γράφει ο εμπνευσμένος ιερός υμνωδός. Αυτός δηλαδή ο καιρός, αυτή η περίοδος, είναι καιρός μετανοίας και προσευχής.

Μετάνοια πρώτα. Θα μας το θυμίσουν συγκλονιστικά η παραβολή του Ασώτου και το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Μετάνοια. Αλλαγή δηλαδή νου, νοοτροπίας, σκέψεων, επιθυμιών και λόγων. Να μη στριφογυρίζουν μέσα μας λογισμοί και πόθοι ακάθαρτοι και αμαρτωλοί. Να μην κυριεύουν το νου μας εγωιστικές και αλαζονικές σκέψεις σαν εκείνες του Φαρισαίου της Παραβολής. Να μη βρίσκει τόπο μέσα μας ο δαίμονας της κατάκρισης, της φλυαρίας και αργολογίας, της αρχομανίας και περιεργείας, όπως μας θυμίζει η κατανυκτική ευχή του οσίου Εφραίμ, που ακούγεται τις μέρες αυτές. Να μην έχει θέση στη ζωή μας η αμαρτία με κάθε της μορφή.

Αντιθέτως, να γεμίζει ο νους μας με αγίες και καθαρές σκέψεις, με αγαπητική διάθεση προς το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Να παύσουν τα μάτια μας να στρέφονται προς την αμαρτία, προς τη ματαιότητα. Να παρακαλούμε το Θεό, όπως ο ιερός Ψαλμωδός, λέγοντας «απόστρεψον τους οφθαλμούς μου του μη ιδείν ματαιότητα» (Ψαλμ. 118, 37). Να μας βοηθά για να μη μας ελκύουν οι θεωρούμενες χαρές του κόσμου, που ζει χωρίς φόβο Θεού, ούτε να κολλά η καρδιά μας σε πράγματα πρόσκαιρα.

Αλλά να στρέφεται καθένας μας προς τα ουράνια, προς τα ανέκφραστα κάλλη του Παραδείσου και να αγωνιζόμαστε να στολίσουμε την ψυχή μας με τα άφθαρτα και αμάραντα και εύοσμα άνθη των αρετών. Με την αγάπη, με την ταπείνωση, με την καθαρότητα, με την πραότητα και την υπομονή. Με όλες τις αρετές που έδειξε με το παντέλειο παράδειγμά του ο Ιησούς Χριστός.

Αυτό σημαίνει μετάνοια. Αποστροφή προς την αμαρτία και πόθος και αγάπη για την αρετή. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, που τον προβάλλει προς μίμηση τις ημέρες αυτές η αγία Εκκλησία μας, έλεγε ότι μετάνοια είναι «το μισήσαι την αμαρτίαν και αγαπήσαι την αρετήν και εκκλίναι (να απομακρυνθείς) από του κακού και ποιήσαι το αγαθόν» (ΕΠΕ 11, 492).

Και μαζί με τη μετάνοια, είπαμε, και προσευχή. Περισσότερη και θερμότερη τώρα προσευχή. Γι’ αυτό συχνότερα μας καλεί αυτές τις μέρες η Εκκλησία μας στις ακολουθίες της για κοινή προσευχή, προσευχή με τα άλλα μέλη της Εκκλησίας μας. Και μαζί με την κοινή, και προσευχή ατομική στο σπίτι μας ή όπου αλλού μπορούμε. Προσευχή με τα λόγια των αγίων Πατέρων μας, που έχουν αποτυπωθεί στα βιβλία της Εκκλησίας μας. Αλλά και προσευχή αυτοσχέδια, με λόγια δικά μας, βγαλμένα από την καρδιά μας για την ψυχική μας κατάσταση, για κάθε τι που μας απασχολεί.

Προσευχή όμως σαν εκείνη του Τελώνη. Με συναίσθηση της αμαρτωλότητας και αναξιότητάς μας. Με ταπείνωση και συντριβή. Με εκζήτηση του ελέους και της ευσπλαχνίας του Θεού. Προσευχή που θα βοηθά στην ολοκλήρωση της μετάνοιας μας· που θα πηγάζει από τα δάκρυα της καρδιάς μας και θα την πλημμυρίζει και πάλι με γλυκερά δάκρυα. Η αληθινή προσευχή, έλεγε ο άγιος Ιωάννης της «Κλίμακος», που θα τον θυμηθούμε τις μέρες αυτές, είναι «δακρύων μήτηρ, αι πάλιν θυγάτηρ» (Λογ. 28, 1).

Όταν ζούμε έτσι την προσευχή και τη μετάνοια, θα ωφεληθούμε ουσιαστικά από το Τριώδιο. Και θα νιώσουμε πραγματικά τότε αναστημένοι ψυχικά, καθώς θα πανηγυρίζουμε τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου, στην οποία μάς οδηγεί το Τριώδιο.

Πηγή: https://xfd.gr/

Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Του Φώτη Κόντογλου

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ ̓ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ ̓ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ ̓ ἀναστηθῆ, μ ̓ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ ̓ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ ̓ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ ̓ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦνε τὴ χαροποιὰ εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»…

Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; …Καὶ μ ̓ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ ̓ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ ̓ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ ̓ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας… Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν ̓ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ ̓ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Πηγή: https://orthodoxfathers.com/logos/Anesti-Christos-dokimasia-tou-logikou