Λόγος Αγίου Λουκά εις το Γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Λόγος Αγίου Λουκά εις το Γενέθλιον της
Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Ή συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, εκα­τομμύρια και δισεκατομμύρια άνθρωποι, είναι άνθρωποι κοινοί, τους οποίους ή ‘Αγία Γραφή ονομά­ζει «λαόν της γης» (Δ’ Βασ. 15, 5). Γιατί τους ονομά­ζει έτσι; Γιατί αυτοί μοιάζουν με γκρίζο χορτάρι ή με χα­μόκλαδα. Δεν έχουν στη ζωή τους κάποιους ανώτε­ρους σκοπούς και επιδιώξεις, ο νους τους είναι πολύ επιπόλαιος και ασχολείται μόνο με τις βιοτικές μέ­ριμνες, τα γήινα αγαθά και τα καθημερινά προβλή­ματα. Άλλα όπως στους λόφους και στα βουνά, πού είναι σκεπασμένα με χόρτα και χαμόκλαδα, φυτρώ­νουν κάπου κάπου μεγάλοι κέδροι και τεράστιες βε­λανιδιές, έτσι και μεταξύ του λαού της γης αναδει­κνύει Κύριος ό Θεός κάποιους ανθρώπους πολύ με­γάλους, οι όποιοι έχουν υψηλή διάνοια, σκέψη πολύ βαθιά και ό λόγος τους έχει μεγάλη δύναμη. Έχουν θέληση πολύ ισχυρή και κατέχουν όλη την επιστη­μονική γνώση. Τέτοιοι άνθρωποι δημιουργούν μία νέα πιο τέλεια ζωή και αλλάζουν τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και των λαών.

Αυτό βέβαια είναι πολύ σημαντικό, αλλά ασύγ­κριτα πιο σημαντικές είναι εκείνες οι ριζικές αλλαγές, τις όποιες πραγματοποιεί ο Θεός μέσω των πιο μεγάλων ανθρώπων, μέσω των μεγάλων ασκητών της ευσέβειας και της δικαιοσύνης, μέσω των μεγάλων ιεραρχών, των θαυματουργών και των οσίων. Στα έρ­γα των μεγάλων φιλοσόφων υπάρχουν πολλές αντι­φάσεις και συχνά οι άνθρωποι, οι όποιοι νομίζουν οτι μπορούν σε αυτούς να βρουν απάντηση σε μία παμπάλαια ερώτηση: «τι είναι ή αλήθεια», απογοη­τεύονται. Ή ιστορία της επιστήμης γνωρίζει πολλές περιπτώσεις όταν οι επιστημονικές θεωρίες, οι ό­ποιες θεωρούνταν ασάλευτες, έχαναν τη σπουδαιό­τητα τους μπροστά στα νέα επιτεύγματα της επιστή­μης.

Άλλα εντελώς διαφορετικά είναι τα πράγματα στην περιοχή του πνεύματος, στην περιοχή της ανώ­τατης θεολογικής γνώσης. Εκεί όλα είναι απαρασάλευτα και αιώνια. Πριν λίγο καιρό γιορτάζαμε την ημέρα του μαρτυρικού θανάτου του Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου Ιωάννου, για τον όποιο ο Κύ­ριος μας ο Ιησούς Χριστός είπε, ότι μεταξύ των γεν­νηθέντων από τις γυναίκες δεν εμφανίστηκε μεγαλύ­τερος από αυτόν. “Έτσι ό Κύριος τον τοποθέτησε πιο πάνω από όλους τους σπουδαίους επιστήμονες, τους φιλοσόφους και τους καλλιτέχνες. Αυτόν, πού υπήρχε σε μέγιστο βαθμό φορέας του Αγίου Πνεύ­ματος και διάκονος της ανώτατης αλήθειας, τον ανέ­δειξε ενώπιον όλης της ανθρωπότητας ως τον πιο άξιο άνθρωπο.

Πριν λίγο καιρό, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, σας έλεγα για το γεγονός ότι ο Κύριος και ο Θεός μας ο Ιησούς Χριστός τοποθέτησε τον Πρόδρομο Του πάνω από όλους τους γεννηθέντας από τις γυναίκες, δεν άφορα την Υπεραγία Παρθένο Μαρία, επειδή αυτή βρίσκεται πάνω ακόμα και από τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

“Αν την γενέθλια ήμερα των μεγάλων ανθρώπων την τιμούμε και την γιορτάζουμε με πολύ σεβασμό, τότε με ποια χαρά πρέπει να πανηγυρίζουμε σήμε­ρα, τιμώντας την γενέθλια ημέρα Εκείνης, από την οποία έλαμψε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Κύριος και Θεός μας ο Ιησούς Χριστός, ο Όποιος από αυτή έλαβε την ανθρώπινη σάρκα. Στο απολυτίκιο της με­γάλης αυτής γιορτής ακούμε τα θαυμάσια λόγια: «Ή Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οι­κουμένη…». Για όλη την οικουμένη, όχι μόνο για το ανθρώπινο γένος, άλλα και για τον κόσμο τον αό­ρατο, για τον κόσμο των αγγέλων έλαμψε σήμερα ή μεγάλη χαρά. Πάνω, λοιπόν, από όλους τους μεγά­λους ανθρώπους, πάνω ακόμα και από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, πάνω από τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους τοποθέτησε Κύριος ο Θεός την Υπεραγία “Άχραντο Παρθένο Μαρία. Και βεβαίως δικαίως της έδωσε αυτή την θέση, επειδή σε αυτήν εσκήνωσε το “Άγιο Πνεύμα, για να γίνει αυτή γήινη Μητέρα του Προαιώνιου Υιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το Πανάγιο Πνεύμα του Θεού έκανε την καρδιά της Μαρίας σε ασύγκριτο βαθμό πιο καθαρή από την καρδιά όλων των ανθρώπων. Την καθαρότητα της καρδιάς την θεωρεί ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός το πιο σημαντικό από όλα τα άλλα, για αυτό και είπε στους μακαρισμούς: «μακάρι­οι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5, 8). Ή αδιάλειπτη κοινωνία με τον Θεό, ή θεωρία του προσώπου Του είναι ή μεγαλύτε­ρη ανταμοιβή, πού ο Κύριος Ιησούς Χριστός υπό­σχεται σε αυτούς πού τηρούν τις εννέα αυτές εντολές, πού τις ονομάζουμε μακαρισμούς.

“Ας θυμηθούμε τί λέει ο Σωτήρας μας για την ανθρώπινη καρδιά. Ό λόγος Του μας εξηγεί γιατί Αυτός εκτιμά τόσο πολύ την καθαρότητα της καρ­διάς. Είπε ο Κύριος:«Έσωθεν γάρ εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισμοί οι κακοί εκπορεύο­νται, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, βλα­σφημία, ύπερηφανία, αφροσύνη- πάντα ταύτα τά πο­νηρά έσωθεν εκπορεύεται και κοινοί τον ανθρώπων» (Μκ. 7, 21-23). “Αν έτσι είναι τα πράγματα και αν, σύμφωνα με το λόγο του Χριστού, οι ρίζες του κα­κού βρίσκονται στην ανθρώπινη καρδιά, τότε σίγου­ρα από την ίδια την καρδιά εκπορεύονται και όλοι οι καλοί και καθαροί λογισμοί και πράξεις. Επειδή ή καρδιά είναι το κέντρο της αγάπης και ή αγάπη είναι πλήρωμα όλου του νόμου.

Ή καρδιά της Υπεραγίας και Άχραντου Παρθέ­νου Μαρίας σκορπούσε το φως της εξαιρετικής κα­θαρότητας και αγάπης όχι μόνο στον γήινο κόσμο. Ή ημέρα της λαμπροφόρου γεννήσεως της «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη», σε όλο τον κόσμο των ασωμάτων δυνάμεων.

Να φυλάμε και εμείς, αδελφοί μου και αδελφές, στις καρδιές μας τη χαρά της λαμπροφόρας και μα­κάριας ημέρας της γεννήσεως της. “Ας προσπαθή­σουμε με όλες τις δυνάμεις μας να κρατάμε πάντοτε την καρδιά μας καθαρή, για να είμαστε άξιοι της αγάπης της Παναγίας, ή όποια πάντα πρεσβεύει για μας ενώπιον του Υιού της του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο, μαζί με τον “Άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα, ανήκει δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου

Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης
της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα τη Θεοτόκο και οι πιστοί ζητούν τη χάρη της, δια της προσκυνήσεως της Αγίας Ζώνης.

Πρόκειται για ακόμη μία θεομητορική εορτή, που αφορά το ιερό γεγονός της κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Με τον όρο κατάθεση δηλώνεται η μεταφορά της Ζώνης της Παναγίας στο ναό της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων, στην Κωνσταντινούπολη.

Το θαυμαστό αυτό γεγονός τοποθετείται χρονικά στο έτος 395, όταν αυτοκράτορας ήταν ο γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου, ο Αρκάδιος. Μαζί με το γεγονός της κατάθεσης γιορτάζεται και το μεγάλο θαύμα, που συνέβη 410 χρόνια μετά απ’ αυτήν την ιερή πράξη και αφορά στη θεραπεία της Ζωής, συζύγου του αυτοκράτορα Λέοντα Σοφού, που επιτεύχθηκε με το άνοιγμα της Αγίας Σορού και την τοποθέτηση της Αγίας Ζώνης πάνω στην ασθενούσα βασίλισσα.

Η Τιμία Ζώνη, που είχε αρπαγεί σε κάποια επιδρομή από τους Βουλγάρους, αφιερώθηκε το έτος 1101, από το βασιλιά των Σέρβων Λάζαρο, στον Άθωνα, όπου και βρίσκεται θησαυρισμένη μέχρι σήμερα.

Εορτάζουν πολλοί ναοί με την επωνυμία Αγία Ζώνη. Επίσης, η θεομητορική αυτή εορτή έχει και την ονομασία Παναγία των Παίδων. Ναό της Παναγίας των Παίδων έχουμε στο Έξω Μετόχι και στο Μένικο.

Σήμερα με την εορτή της κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας, ολοκληρώνεται το Εκκλησιαστικό έτος. Η χάρη της ας μας ευλογεί πάντοτε, ώστε και με την αυριανή έναρξη του νέου εκκλησιαστικού έτους, να βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί, με ταπείνωση και άσκηση, στη βασιλεία των ουρανών, με υπακοή στο θέλημα του Θεού και τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου να μάς συνοδεύουν πάντοτε.

Είναι αναγκαίες οι πρεσβείες της Παναγίας μας για να έχουμε αγάπη, ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας και με θάρρος να αντιμετωπίζουμε τους ορατούς κα αοράτους εχθρούς στον καθημερινό βίο.

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο θαῦμα. Θαῦμα ποὺ ἐπετέλεσε ὁ Κύριος στὸν ἴδιο τὸν Ἑαυτό Του. Ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μας ἐπὶ τῆς γῆς ἦταν κατάσταση ταπεινώσεως. Τώρα, ὅμως, κατὰ τὴ Μεταμόρφωση, παρουσιάζει κάτι ἀπὸ τὴ θεότητά Του, μιὰ ἀκτίνα τῆς θεϊκῆς Του δόξας. Τόσο μόνο, ὅσο ἦταν δυνατὸν νὰ ἀντέξουν οἱ ἄνθρωποι.

Τί ἀκριβῶς συνέβη κατὰ τὴ θεία Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου;

Παρέλαβε, μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, τρεῖς Μαθητές Του, τὸν Πέ­­­τρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ ἀνέ­βηκε στὸ ὄρος Θαβώρ. Ξαφνικά, ἐνῶ προσευχόταν, ἡ ἐξωτερικὴ μορφὴ τοῦ Προσώπου Του ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο, καὶ τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν λαμπρά, λευκὰ σὰν τὸ χιόνι. «Τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλ­βοντα (ἀστραφτερά), λευκὰ λίαν ὡς χιών» (Μάρκ. θ΄ 3). Τὸ ὑπερφυσκὸ φῶς τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης διεπέρασε καὶ αὐτὰ τὰ ἐνδύματά Του, τὰ ὁποῖα ἔγιναν «λευκὰ ὡς τὸ φῶς», τὸ δὲ ἅγιο Πρόσωπό Του ἔγινε λαμπρὸ σὰν τὸν ἥλιο. Ταυτόχρονα ἐμφανίστηκαν καὶ συζητοῦσαν μαζί Του δύο σπουδαῖοι ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας.

Οἱ τρεῖς Μαθητές, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, μαζὶ μὲ τὰ θαυμαστὰ ἔργα Του, τὴ θεία Του διδασκαλία, τὴν παναγία ζωή Του, ποὺ εἶχαν δεῖ καθόλο τὸ διάστημα τῆς ἐπὶ γῆς δημοσίας ­δράσεώς Του ποὺ ἔζησαν κοντά Του, ἔβλεπαν τώ­ρα, κατὰ τὴ Μεταμόρφωση, μὲ τὰ μάτια τους καὶ τὴ δόξα, τὴ μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου· «ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (Β΄ Πέτρ. α΄ 16). Καταγοητευμένοι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο Του καὶ πλημμυρισμένοι ἀπὸ ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, προτείνουν διὰ στόματος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου νὰ μείνουν γιὰ πάν­τα ἐκεῖ: «Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Ματθ. ιζ΄ 4).

Δὲν ἦταν κάτι τὸ καινούργιο γιὰ τὸν Κύριο τὸ λαμπρὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως. Δὲν πῆρε κάτι ποὺ δὲν εἶχε οὔτε μεταβλήθηκε σὲ κάτι ποὺ δὲν ἦταν, ἀλλὰ φανέρωσε στοὺς Μαθητές Του αὐτὸ ποὺ πρα­γματικὰ ἦταν. Τὸ σῶμα Του δὲν ἀπέκτησε ἀπ᾿ ἔξω τὴ δόξα καὶ τὴ λαμπρότητα, ἀλλὰ αὐτὴ πήγασε ἀπὸ μέσα Του, ἀπὸ τὴ θεότητά Του, ὅπως τὸ σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Οὐκ ἔξωθεν ἡ δόξα τῷ σώματι προσεγένετο, ἀλλ᾽ ἔνδοθεν ἐκ τῆς ἀῤῥήτῳ λόγῳ ἡνωμένης αὐτῷ καθ᾽ ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ὑπερθέου θεότητος» (Εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου, PG 96, 548).

Ἔγιναν τώρα ὁρατὰ ὅσα ἦταν ἀόρατα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα μάτια: γήινο σῶμα ποὺ ἀκτινοβολεῖ θεϊκὴ λαμπρότητα, σῶμα θνητὸ ποὺ αὐγάζει τὴ δόξα τῆς θεότητος. Κατὰ τὴ Μεταμόρφωση, ἄφησε μερικὲς ἀκτίνες ἀπὸ τὴ λαμπρότητα τῆς θεϊκῆς Του Φύσεως νὰ ἐκλάμψουν ἐνώπιον τῶν τριῶν Μαθητῶν Του, «καθὼς ἠδύναντο», ὅσο ἦταν δυνατὸν αὐτοὶ νὰ τὴν ἀτενίσουν.

Κατὰ τὴ Μεταμόρφωση ἔχουμε καὶ τὴν παρουσία τοῦ οὐρανίου Πατρὸς νὰ μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Υἱοῦ Του καὶ νὰ μᾶς προτρέπει νὰ ὑπακούουμε σ᾿ Αὐτόν: «Ἦλθε φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Μάρκ. θ΄ 7).

Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ! Μεγάλο τὸ θαῦ­μα, μεγάλη Δεσποτικὴ γιορτή. Δικαιολογημένα χαιρόμαστε καὶ σκιρτᾶ ἡ καρδιά μας ἀπὸ ἀνεκλάλητη χαρά. Νὰ πάρουμε ὅμως καὶ ἀμετάκλητη ἀπόφαση νὰ μεταμορφωνόμαστε καὶ ἐμεῖς. Νὰ ἀλλάζουμε. Πῶς; Μὲ τὸ νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας, ὑπακούοντας ἔτσι καὶ στὴ φωνὴ τοῦ οὐράνιου Πατέρα. «Αὐτοῦ ἀκούετε», παρήγγειλε (Ματθ. ιζ΄ 5). Ἂς ἀπομακρύνουμε λοιπὸν κάθε ἴχνος ἁμαρτίας ποὺ σκοτεινιάζει τὸ νοῦ μας καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ὑψωθεῖ πρὸς τὰ οὐράνια.

Γιὰ νὰ γίνουμε ἄξιοι τῆς Βασιλείας Του καὶ νὰ βρεθοῦμε μέσα στὴν ἔκπαγλη λαμπρότητα τοῦ θεϊκοῦ φω­τὸς τῆς Μεταμορφώσεώς Του.

Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΥ

«Ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»

Τήν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως καὶ καθὼς βρισκόμαστε ἤδη στὸ μέσο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει τὸ πολυτιμότερο κόσμημά της, τὸ ἀκαταμάχητο ὅπλο της, τὸν Τίμιον καὶ Ζωοποιὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς ὁ Τίμιος Σταυρὸς προβάλλεται ἐνώπιόν μας ὄχι μόνο γιὰ νὰ Τὸν προσκυνήσουμε ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀναλογιστοῦμε τὸ δικό μας χρέος· τὴν κλήση ποὺ κάνει ὁ Θεὸς σὲ κάθε πιστὸ μαθητή του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ καὶ διεφθαρμένο ἑαυτό του, μὲ σταθερὴ τὴν ἀπόφαση νὰ σηκώσει σταυρό, νὰ ὑποστεῖ κάθε δοκιμασία, ἀκόμη καὶ θάνατο, καὶ τότε νὰ μὲ ἀκολουθήσει.

«Ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ»: Ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπὸ τοὺς μαθητές του τὴν τέλεια αὐταπάρνηση· νὰ σηκώσουν τὸν σταυρό τους μὲ ἀπόφαση θανάτου. Ποιὸς ὅμως εἶναι αὐτὸς ὁ σταυρὸς ποὺ καλεῖται νὰ ἀναλάβει κάθε πιστὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ;

1. ΝΕΚΡΩΣΗ ΠΑΘΩΝ

Ὁ σταυρὸς ποὺ καλεῖται νὰ ἀναλάβει κάθε πιστὸς εἶναι ἡ νέκρωση τῶν παθῶν καὶ τῶν σαρκικῶν φρονημάτων. «Οἱ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε΄ 24), σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὅσοι ἀνήκουν πραγματικὰ στὸν Χριστό, νέκρωσαν τὸ σαρκικὸ φρόνημα, τὰ πάθη καὶ τὶς κακὲς ἐπιθυμίες τους.

Τί σημαίνει ὅμως πρακτικὰ τὸ νὰ σταυρώνει κανεὶς τὸν ἑαυτό του μὲ ἀπόφαση νὰ πεθάνει; Σημαίνει ὅτι ἀγωνίζεται νὰ ἀποκόψει ὁριστικὰ τὶς ἁμαρτωλὲς συνήθειες, τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχουν ριζώσει βαθιὰ μέσα στὴν ψυχή του. Ἀγώνας σκληρὸς καὶ ὀδυνηρός, ἀλλὰ καὶ σωτήριος! Πόσα πάθη μᾶς ταλαιπωροῦν καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ξεριζώσουμε; Ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, τὸ ψέμα, ἡ ἀπάτη, ἡ κατάκριση, ἡ πλεονεξία, ἡ φιλαργυρία διατηροῦν μέσα μας ζωντανὸ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ἀφήνουν νὰ κυριαρχεῖ τὸ δικό μας ἐγώ.

Ὁ ἀγωνιζόμενος πιστός, ποὺ παίρνει ἀπόφαση νὰ νεκρωθεῖ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία, στέκεται ἀπέναντι στὸ κακὸ σὰν νεκρός: Πῶς εἶναι ἕνα νεκρὸ καὶ ἄψυχο σῶμα; Ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς ποὺ νέκρωσε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του. Δὲν βλέπει, δὲν ἀκούει, δὲν λέγει ὁτιδήποτε ἁμαρτωλὸ κι ἀνήθικο. Δὲν ἀντιδρᾶ ὅταν θίγουν τὸν ἐγωισμό του. Δὲν ἐπιδιώκει νὰ ἐξυπηρετεῖ ἀποκλειστικὰ τὸ συμφέρον του, ἀλλὰ διακονεῖ μὲ ἀγάπη τὶς ἀνάγκες τοῦ πλησίον. Γενικὰ δὲν ἀκολουθεῖ τὰ ἐγωιστικὰ θελήματά του, ἀλλὰ ὑποτάσσεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δὲν τὸν ἑλκύει ἡ ματαιότητα τοῦ κόσμου, οὔτε τὸν συγκινεῖ ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἐφήμερη δόξα. Ἐκεῖνο ποὺ θέλγει τὴν ψυχή του εἶναι ἡ αἰώνια δόξα καὶ ζωή, τὸ ἄφθαστο κάλλος τοῦ οὐρανοῦ.

2. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ σταύρωση τῶν παθῶν, ποὺ εἶναι ἑκούσιος σταυρὸς γιὰ τὸν πιστό, ὑπάρχει καὶ ὁ ἀκούσιος σταυρός, ποὺ καλεῖται νὰ σηκώσει μὲ τὴν ἴδια ἀφοσίωση καὶ αὐταπάρνηση. Πρόκειται γιὰ τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Μιὰ ξαφνικὴ ἀποτυχία, ἕνα ἀξεπέραστο πρόβλημα, μία ὁλοφάνερη ἀδικία, μία ἀνίατη ἀσθένεια, ἕνα ἀβάσταχτο πένθος… Πῶς νὰ ἀντιμετωπίσει κανεὶς τέτοιες ὀδυνηρὲς καταστάσεις; Καὶ ὅμως… Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέχεται νὰ σηκώσει τὸν σταυρὸ αὐτὸ ὄχι μὲ ἀντίδραση ἐσωτερικὴ οὔτε μὲ μία παθητικὴ ἀποδοχή, ἀλλὰ πρόθυμα καὶ καρτερικά, μὲ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό. Ἄλλωστε γνωρίζει ὅτι Αὐτὸς ποὺ τοῦ δίνει τὸν σταυρὸ ποὺ θὰ βαστάσει δὲν εἶναι κάποιος ποὺ ὁρίζει σταυρὸ γιὰ τοὺς ἄλλους μόνο, ἀλλὰ Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρῶτος βάστασε τὸν Σταυρό, καὶ μάλιστα Σταυρὸ τέτοιας ὀδύνης, ποὺ κανεὶς ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἀναλάβει κι οὔτε πρόκειται ποτὲ νὰ ἀναλάβει.

Ἡ ἐποχή μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μάρτυρες! Χριστιανοὺς ἀποφασισμένους νὰ σηκώσουν τὸν σταυρό τους καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστὸ μέχρι θανάτου. Μὲ τέτοιο ἡρωικὸ καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα ἂς ἀναλάβουμε κι ἐμεῖς τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Κι ἂς γνωρίζουμε ὅτι στὴ σταυρικὴ αὐτὴ πορεία δὲν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε βοηθοὺς καὶ ἀντιλήπτορες τοὺς Ἁγίους: Ἀποστόλους, Μάρτυρες, Ὁσίους, Ἀσκητές, Ὁμολογητές, ὅλους ὅσοι ἀγωνίστηκαν νὰ εὐαρεστήσουν στὸν Θεό, αἴροντες τὸν δικό τους σταυρό. Ἔχουμε σύμμαχο καὶ προστάτιδα τὴν ὑπερευλογημένη Θεοτόκο, ἡ ὁποία στεκόταν κοντὰ στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, στέκεται δὲ καὶ κοντὰ στὸν ἀγώνα, τὸν πόνο καὶ τὴ δοκιμασία κάθε πιστοῦ. Πρωτίστως ὅμως ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ἔχουμε δίπλα μας τὸν ἴδιο τὸν ἐσταυρωμένο Κύριο νὰ μᾶς ἐνισχύει μὲ τὴ χάρη του, νὰ μᾶς ἐμπνέει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.